WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.
WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.
UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).
(AGI6375/N.09)
Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Hełm jest w pełni funkcjonalny.
Materiał:
wysokowęglowa stal toledańska oraz mosiądz
Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI
obwód wew 63 cm
ŚREDNICA 21 cm na 20 cm
wysokość całkowita 26 cm
waga: 1,2 kg
Jazda rzymska - określenie formacji wojskowych w starożytnym Rzymie, walczących i poruszających się konno.
Historia
W pierwszym okresie dziejów rzymskiej wojskowości od VII wieku jazda podobnie jak i cała reszta armii tworzyła element ochotniczy na zasadzie demokracji wojskowej. Obywatele podzieleni na 3 tribusy majątkowe gdzie każdy liczył 10 kurii. Każda kuria poza 100-osobowym odziałem pieszym (centurią) wydawała określoną liczbę jeźdźców tak by na 1 tribus przypadało 100 jeźdźców. Dawało to stosunek 3000 pieszych do 300 jezdnych.
System ten zreformował król Serwiusz Tuliusz, który podzielił obywateli na 5 klas majątkowych. W jego rachubach jazdę tworzyła część najbogatszych obywateli w liczbie 12 centurii. Armia po tych zmianach liczyła 19 300 piechurów i 1200 konnicy. W tym okresie konnice większości tworzyły kontyngenty tzw. sprzymierzeńców składających się z sił dołączanych od kolejnych podbitych plemion italskich. Kolejną reformę jazdy rzymskiej przyniosły zmiany w wojskowości dokonane przez Marka Furiusza Kamillusa. Z każdego legionu liczącego 4500 obywateli wydzielił on 320 jeźdźców. Następne istotne zmiany nastąpiły w trakcie i bezpośrednio po II wojnie punickiej gdzie wojska rzymskie kilkakrotnie zostały pokonane dzięki ingerencji konnicy galijskiej i numidyjskiej. Zmiany przyspieszył także konflikt z italskimi sprzymierzeńcami (tzw. wojna ze sprzymierzeńcami. Doprowadziło to, iż od tego momentu do konnicy rzymskiej zaczęto rekrutować jazdę nie tylko z rejonu Italii szkoląc ją jednak i ekwipując w ramach rzymskiej formuły walki.
W okresie klasycznego cesarstwa (I - II w. n.e.) wchodziło w skład legionu 300 - 500 jeźdźców każdy tworzący formacje alae który składał się z 16 turmae liczący 30 - 33 jeźdźców. Istniały także oddziały zwane Kohorta (cohors) militaria liczące około 700 jeźdźców zgrupowanych w 24 turmae. Dodatkową formacją była jazda cesarska (equites singularis imperatoris) powołana do życia przez cesarza Hadriana. Liczyła ona 500 najzdolniejszych jeźdźców. W tym okresie (od panowania Wespazjana) zaczęto wprowadzać pierwsze formacje katafraktów sarmackich atakujących 3 metrową kopią i chroniących konia lamelowaną narzutą.
Ówczesna literatura rzymska obfitowała w liczne dzieła szkolenia konnicy do walki (np. Acies contra Alanos pisarza cesarskiego Arriana). Istniał także rozwinięty system ćwiczeń bojowych zwany hippika gymnasia, piechota pozostawała jednak nadal główna siłą w wojsku rzymskim do połowy III w.n.e. Sytuacja zmieniła się diametralnie po klęsce cesarza Waleriana pod Edessą w 259 r. n.e. w starciu z ciężką jazdą perskiej dynastii sasanidów, gdzie do niewoli dostał się sam władca. Wkrótce syn Waleriana - Galien przeprowadził gruntowną reformę wojska, wyodrębniając duże konne formacje tzw. vexiliationes w ramach osobnej armii polowej. W zależności od rozmieszczenia podzielono je na equites promoti ( Italia, Grecja) oraz equites scutarii (Afryka, Bałkany). Ostateczna rezygnacja z walki klasycznym szykiem legionowym na rzecz przodującej roli konnicy nastąpiła po klęsce Rzymian w bitwie pod Adrianopolem w 378 roku. Po tym wydarzeniu wyodrębnionych zostało kilka najważniejszych rodzajów jazdy: lekka jazda (mauri, dalmatea, cetrati), ciężka łucznicza wzorowana na ludach stepu (equitus sagitarii, sogitarii clibanarii), ciężką jazdę na wzorcu italsko-galijskim (promoti, scutarii, stablesiani, armigeri), ciężka jazda na wzorcach perskich i partyjskich (catafractarii, clibanarii), najemne grupy germańskie (pseudocomitatenes, bucelarii ) oraz nieregularna jazdę regionalną (equites indigenae). Podział ten jednak jest trudny do ostatecznego zweryfikowania bowiem do dziś nie jest wiadoma ostateczna liczba i specyfika wszystkich rodzajów późnorzymskiej konnicy co odzwierciedla spis wojska rzymskiego z IV wieku n.e. w dokumencie zwanym Notitia Dignitatum1.
1-Jazda rzymska [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2[zasłonięte]011-01 20:42Z [dostęp: 2[zasłonięte]011-08 10:26Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jazda_rzymska&oldid=24[zasłonięte]797
