Leo semper mgilat.

Już Szymon Starotuolski w 17-tem stuleciu przyznał rację napisowi, umieszczonemu na facjacie arsenału królewskiego miasta, o tem zaś, jak pilnie czuwał u bram Polski lew potężny, patrycjuszowski, mówili nam nieraz mistrzowscy dziejopisowie: Władysław Łoziński i Franciszek Jaworski. Karty tej książki opowiedzą o lwie niewolnym, spętanym i walczącym w latach 1760 — 1860. Opowiedzą o gorejącym, cudów pełnym temperamencie miasta, które nigdy nie umiało płakać. I o tem wreszcie, co i bez dokumentów żywe jest: o niezłomnej, upartej wieczystej polskości Lwowa.

Może nadmiernym wyda się czytelnikowi entuzjazm, schowany czasem wśród uśmiechniętych słów, raczy wszelako usprawiedliwić autora. Bo pisano tę książkę z uczuciem — synowskiem.
We Lwowie, 25 września 1921.