WSTĘP
Pieśń solowa jako forma łącząca w sobie poezję i muzykę jest jednym z najdawniejszych rodzajów muzycznych; szczególnego znaczenia nabrała dopiero jednak w początkach XIX wieku, gdy, wzbogacona akompaniamentem fortepianowym, weszła w ramy muzyki artystycznej. Tego rodzaju pieśń solowa osiągnęła na gruncie polskim pełnię swojego rozwoju dopiero w momencie, gdy na widownię historyczną wystąpiła twórczość pieśniarska Stanisława Moniuszki (pieśni Chopina należy traktować jako wyjątkowe zjawisko, gdyż stanowią jedynie margines jego dorobku kompozytorskiego i za życia kompozytora nie były wydanej; do tego momentu można jedynie mówić o wstępnej fazie rozwoju pieśni solowej w Polsce, zawierającej szereg nieskrystalizowanych jeszcze form tego gatunku muzycznego.
Początkowy ten okres kształtowania się pieśni solowej nie znalazł jeszcze dotąd wystarczająco szerokiego opracowania w literaturze muzykologicznej, toteż praca niniejsza jako pierwsza tego rodzaju próba zawierać może pewne niedociągnięcia i braki. W dodatku okres muzyki polskiej, w którym formowały się początki pieśniarstwa, był przez dotychczasowych historyków traktowany w ogóle dosyć pobieżnie. Dopiero ostatnio przedsiębrane badania omawianego okresu wykryły szereg problemów istotnych dla interesującego nas zagadnienia.