Wojtek Kozielski (muzyka.onet.pl):
"(...) Płytę zapowiadano jako najbardziej popowe dzieło w dorobku zespołu - i tak jest rzeczywiście. Pewne "odciążenie" brzmienia dodatkowo podkreśliło jednak główny atut Happy Pills: piękne melodie. Znany z playslisty Radiostacji utwór "Not OK" stanowi tylko drobną zajawkę tego, na co stać grupę. Krążek przynosi wiele równie doskonałych kompozycji - tych żywszych, typowo rockowych ("So Happy", "Modern Life"), jak i bardziej subtelnych, nastrojowych ("If You", "Sun Flowers"). Należy pochwalić także bardzo fajne wokalizy Morawskiej, tudzież niezłą angielszczyznę oraz niebanalną treść śpiewanych przez nią tekstów.
Doczekaliśmy się w Polsce bandu, grającego inteligentnego gitarowego rocka na światowym poziomie (...)"

Wojciech Wysocki (nuta.pl):
"(...) Happy Pills przechylili się wyraznie w stronę lekkich, pełnych wdzięku i ciepła melodii. Jednak niezależnie od rynkowych prognoz, trzeba przyznać, że nowy wizerunkek zespołu wypada znakomicie. Przebojowe piosenki skutecznie omijają mielizny popowego banału, przy bliższym wsłuchaniu się w nie eksponując zakorzenione w psychodelii i noise drugie dno, co wydaje się zasługą nie tyle samych kompozycji, ile ich mistrzowskiego wykonania (...)"

Rafał Księżyk (rozrywka.arena.pl):
"(...) Jest to gitarowy rock, który z jednej strony wyrasta z hałaśliwych, drapieżnych tradycji noise lat 80. a la Sonic Youth, z drugiej jednak strony podaje owe wątki w ramach zgrabnych piosenek z chwytliwymi melodiami.
W tej estetyce Happy Pills są mistrzem. Ich muzyka jest bezpretensjonalna i inteligentna zarazem. Optymalnie wyważa relacje pomiędzy gitarowym żywiołem a piosenkowym wdziękiem, czemu sprzyja delikatny głos wokalistki śpiewającej od samego początku po angielsku. Na nowej płycie zespół wsparł swą wizję dyskretnym szlifem elektroniki i udowodnił, że wciąż się rozwija, co dotyczy nie tylko kompetencji instrumentalistów, ale i lekkiej ręki kompozytorów i aranżerów (...)".


Happy Pills to grupa doskonale znana fanom alternatywnego rocka w Polsce. Docenieni tak przez publiczność jak i przez krytykę.

Happy Pills jest zespołem działającym na scenie poznańsko-swarzędzkiej. Funkcjonuje poza nurtem komercyjnym, jak i poza tradycyjnie rozumianą sceną niezależną (a może tworzy jej nowy wymiar?). Gra muzykę hałaśliwą i melodyjną, stanowiąc alternatywę dla tych, którzy znużeni miałkością produkcji komercyjnych i schematem sceny undergroundowe szukają nowych dźwięków. Happy Pills wydaje muzykę niezależnie, ciesząc się niczym nie skrępowaną swobodą twórczą.



Happy Pills powstało wiosną 1993 roku, w wyniku spotkania podczas jam session Jacka Kąkolewskiego i Mariusza Szypury (nawiasem mówiąc był tam też aktualny gitarzysta Krzysztof Kochanowski, ale nie załapał się do zespołu, gdyż był tylko jeden wzmacniacz, a Mariusz miał dłuższe włosy). Obecny skład to:

Agi Morawska - śpiew
Mariusz Szypura - gitara, śpiew
Krzysztof Kochanowski - gitara, śpiew
Jacek Kąkolewski - bas
Tomasz Maćkowiak - perkusja

Zespół startował w takich imprezach jak Marlboro Rock-In (udział w tzw. finale regionalnym w 1994) czy Mokotowska Jesień Muzyczna (4 miejsce w 1994), ale prędko odpuścił sobie uczestniczenie w podobnych spędach. Po udanym występie na Mokotowskiej Jesieni Muzycznej HP znajdowało się w orbicie zainteresowań dużych i bardzo dużych firm fonograficznych. Wiosną '95 doszło nawet do wymiany autografów z jedną z nich, ale kolejne tąpniecie personalne zakończyło przygodę HP z szołbinesem jeszcze przed dokonaniem pierwszych nagrań.

W listopadzie '96 powstało demo zwiastujące nadejście "Soft". Znowu pojawili się ludzie z pewnej bardzo, bardzo, bardzo dużej wytwórni, ale tym razem zespół postanowił wysłać ich wszystkich w kosmos (jak Łajkę). Płytę wydała firma MAMI zarządzana przez przyjaciela HP, drobnego geszefciarza z Poznania, Łukasza Mintę. Nagrana została w niezależnym Studio Czad w Swarzędzu przez długoletniego przyjaciela zespołu, Sławka Mizerkiewicza i co ciekawe, zebrała bardzo pozytywne recenzje w prasie muzycznej, a także w większości niezależnych zinów. Płytę promowały teledyski do utworów "I Know" oraz "Miles" (TV Polonia, TVP2, Polsat, Polsat 2, PTV, sieć telewizji kablowych).

W czerwcu '98 zespół zakończył pracę nad materiałem na drugą płytę zatytułowaną "Lo-Fi". Happy Pills nagrywało - jak zwykle - w Studio Czad w Swarzędzu pod czujnym okiem Sławka Mizerkiewicza. Płyta ukazała się 16 listopada '98 roku, wydana nakładem wytwórni założonej przez członków zespołu - Happy Pills Records. Pierwszy singiel z płyty (Plan Nr 10) promowany był oryginalnym teledyskiem utrzymanym w stylistyce filmów Eda Wooda. Drugim utworem który można było usłyszeć w radiu był "Johnny The Sweater", a w sierpniu '99 ukazał się trzeci singiel - "Home". Płycie towarzyszyły liczne miłe recenzje m.in. w:

"Machinie": "...ta poznańska kapela gitarowa gra wyjątkowo przebojowe, melodyjne piosenki, tyle, że śpiewane po angielsku (i co gorsza z dobrym akcentem) przez dobrą wokalistkę...brzmi bardzo rasowo, nie gorzej niż amerykańskie produkcje niezależne...",

"Brumie": "..."Lo-Fi" to optymistyczny zakręcony żywioł na światowym poziomie...",

"Mać Pariadce": "...Na "Lo-Fi" słychać zdecydowanie, że zespół dojrzał. O wiele więcej tu pomysłów, o wiele więcej oryginalnych zagrywek, o wiele więcej ciekawych brzmień, o wiele więcej zgrzytów i dysharmonii, spotykających się z dźwiękami delikatnymi i ciepłymi, o wiele więcej fragmentów, których trzeba posłuchać kilka razy, żeby zrozumieć jak bardzo są piękne..."

Czasopismo "Brum" uznało płytę "Lo-Fi" PŁYTĄ MIESIĄCA, a redakcja "Tylko Rocka" wybrała wokalistkę Happy Pills Agnieszkę Morawską NOWĄ TWARZĄ ROKU '98.

W międzyczasie Happy Pills Records podpisało umowę na wyłączną dystrybucję z firmą SP Records. Niestety firma okazała się wyłącznym niedystrybutorem naszych nagrań, więc 30 lipca po trzymiesięcznym okresie niedystrybucji zakończyła się niewspółpraca Happy Pills Records i SP Records. Od tego dnia ponownie zajmujemy się wszelkimi sprawami związanymi z dystrybucją i promocją nagrań wydawanych przez naszą wytwórnię. Należy dodać, że rozstanie z SP nastąpiło w przyjacielskiej atmosferze i obie firmy nie wykluczają współpracy w przyszłości.
W październiku '99 zespół wystąpił na kilku (kilkunastu) koncertach u boku Pidżamy Porno i w tym samym miesiąc ponownie wszedł do Studia Czad w Swarzędzu aby zarejestrować piosenki, które ukazały się na EP "Happy Pills Meet Schneider / Happy Pills Mit Schneider". Schneider czyli Dirk Dresselhaus to lider zespołów Hip Young Things i Locust Fudge, a jego ostatnie nagrania firmowane są nazwą Schneider TM. Na płycie znalazły się dwie kompozycje Schneidera nagrane przez Happy Pills, zaśpiewana przez Schneidera piosenka Happy Pills oraz wykonana wspólnymi siłami piosenka z repertuaru The Pixies. Płyta ukazała się na początku 2000 r.

Zespół zagrał już bardzo dużo koncertów, m.in. z takimi zespołami jak: Rock Needs Chaos (Niemcy), Primaries (Niemcy), Gay City Rollers (Niemcy), Sweet Noise, Mom (Niemcy), Fringe Group (Niemcy), Guess Why, Apatia, Matka Boska, Rain Like The Sound Of Trains (USA), Rancid Sauce, THC-X, Broccoli (Wlk. Brytania), Starfish (Kanada), Ewa Braun, Svoboda, Myslovitz, Hey, Lotyń, Homo Twist, Świetliki, T.Love, Golden Life, Pidżama Porno. 

---

NIE WYSYŁAMY ZA POBRANIEM OSOBOM Z MNIEJSZĄ NIŻ 15 ILOŚCIĄ POZYTYWNYCH KOMENTARZY!!!