Z okładki:

"Kogo oklaskują te Hamiltony? Hamiltona. Tego z Hamiltonów, który odniósł właśnie kolejny sukces. A sukcesów nam nie brak, chociaż zdarzają się też klęski. Hamilton I nic nie może i wszystko może, bo jest jednym z wielu Hamiltonów, którzy śledzą się wzajemnie, uważając, ażeby nie zrobić świństwa sobie i Bogu. Gdy w Hamiltonie na Bermudach wybuchły krwawe zamieszki, zanikły one natychmiast na wiadomość, że u Hamiltona w "Kulturze" spokój. Dlaczego zanikły? Ze wstydu."

Książka to zbiór felietonów. Na wiele tematów. Życia, ludzkich przywar, sztuki, literatury, artykułów z gazet...Krytyka, głównie krytyka. Czasem odszczypanie się komuś. Mogę napisać "odszczypanie się", bo to nie jest wielka literatura, a moja swojska kochana Bnetka. Prawda, panie Hamilton?
Błyskotliwe, celne i nierozgadane.
Niektóre z tych felietonów już trochę przestarzałe, niektóre dotyczą osób i sytuacji, o których już nic nie wiadomo. I wcale mi nie przeszkadza, że pan Hamilton nie lubi Dygata, czy Paukszty...