Oto Steffen Möller, jakiego nie znacie! Filozof, muzykolog, meloman. Od wczesnej młodości Steffen Möller należy do około pięciu procent wszystkich słuchaczy poniżej osiemdziesiątego roku życia, którzy określają się jako fani muzyki poważnej. Fan klasyki jest kimś w rodzaju heretyka pośród wiernych. Na imprezach nie potrafi porozmawiać o najnowszych przebojach, a na wycieczkach szkolnych jego kasety Mozarta i Brucknera są wyśmiewane nawet przez kierowcę autokaru. Nic dziwnego, że autor w końcu stał się hipokrytą, oświadczając: „Jestem fanem Queen...”. Dziś Steffen Möller wszczyna śledztwo: jak doszło do tego, że jest wielbicielem tak „dziwacznej” muzyki? Od czego zależy gust muzyczny? Od rodziców, genów czy charakteru? Przy okazji opowiada o swojej pierwszej i drugiej miłości w Wuppertalu, o studiach w Berlinie oraz emigracji do Polski. Nie unika odpowiedzi na pytanie, dlaczego tak nagle zakończyła się jego kariera medialna w naszym kraju. Autor opisuje nieznaną grupę społeczną sympatycznych dziwolągów i zakamuflowanych szaleńców. To oni, urzędnicy bankowi, sprzedawcy, nauczyciele, księża, są prawdziwymi bohaterami tej autobiografii.

FRAGMENT:

Jeszcze całkiem niedawno, przed Bożym Narodzeniem, kiedy szedłem do kasy berlińskiego megastoru z czterema płytami, czterema wersjami drugiej symfonii Gustawa Mahlera, zwanej Zmartwychwstanie, nie wytrzymałem presji. Podszedłem do pobliskiej półki z pop/rockiem i sięgnąłem po album angielskiego zespołu Coldplay. Przez to kasjer mógł pomyśleć, że Mahler to tylko prezent dla moich dziadków. Na korytarzach urzędów albo w poczekalniach lotniskowych raczej nie pogwizduję już melodii Berlioza albo Szostakowicza, lecz bardziej popularne rzeczy, na przykład walca z Ojca chrzestnego. […] Jestem hipokrytą nawet we własnym mieszkaniu, czy to w Berlinie, czy w Warszawie: słysząc dzwonek u drzwi, niechby to był tylko kominiarz, szybko zmieniam płytę Beethovena czy Mozarta na modne piosenki Mike’a Pattona albo Chrisa Cornella. Mam już dość dziwnych spojrzeń.

Decydujące niegdyś pytanie „W co wierzysz?” brzmi dzisiaj: „Czego słuchasz?”. I tak oto klasyka jawi się jako muzyka grana przez sztywniaków we frakach dla starców czy kujonów. Steffen Möller, opisując swoje klasyczne uniesienia, staje się niepostrzeżenie oryginalnym orędownikiem zagrożonych dóbr kultury.

„Die Welt”

Steffen Möller (ur. 1969 w Wuppertalu) – syn profesora teologii i nauczycielki religii. Absolwent studiów filozoficznych i teologicznych na Wolnym Uniwersytecie Berlińskim. W 1994 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował najpierw jako nauczyciel języka niemieckiego w Liceum im. Królowej Jadwigi, a potem jako wykładowca niemieckiego na Uniwersytecie Warszawskim (m.in. w Instytucie Lingwistyki Stosowanej) oraz w Instytucie Goethego. W 2001 roku zaczął występować jako komik sceniczny, rok później otrzymał drugą nagrodę na festiwalu kabaretowym PAKA w Krakowie. Znany z serialu M jak Miłość oraz programu telewizyjnego Europa da się lubić. W 2006 wydał książkę Polska da się lubić – subiektywny opis polskiej mentalności. Jej niemiecka,  rozszerzona wersja pojawiła się na rynku w 2008 roku i przez ponad czterdzieści tygodni figurowała na liście bestsellerów tygodnika „Der Spiegel”. W 2009 ukazała się w Niemczech Vita Classica, będąca podstawą polskiego wydania Mojej klasycznej paranoi. Autor mieszka w Warszawie i w Berlinie.

A w serii z drzewem dotychczas ukazały się książki:

Andrew Tarnowskiego            Ostatni mazur. Opowieść o wojnie, namiętności i stracie

Rdzawe szable, blade kości… Jak zostałem mazurskim chłopem

Andy Rottenberg                     Proszę bardzo

Magdaleny Samozwaniec        Z pamiętnika niemłodej już mężatki

Jerzego Krzyżanowskiego i Magdy Krzyżanowskiej-Mierzewskiej

Według ojca, według córki. Historia rodu

Philipa Marsdena                    Dom na kresach. Powrót

Anity Haliny Janowskiej          Krzyżówka

Michaela Skakuna                   Scenariusz ocalenia