Pieczarka
polna nazywana
jest również pieczarką prawdziwą, szlachetną lub dziką.
Występuje od maja do listopada na łąkach, pastwiskach, miedzach w
ogrodach i rowach przydrożnych, najczęściej na dobrze nawożonych
miejscach.
Jest
świetnym grzybem jadalnym uważanym za smaczniejszy od pieczarki
hodowlanej. Miąższ ścisły, jędrny, biały na przekroju miejscami
różowieje, zapach grzybowo-anyżkowy.
Kapelusz pieczarki polnej jest biały, jedwabistowłóknisty,
nagi
lub z rzadkimi szarobrązowymi łuskami na na czubku, za młodu prawie
kulisty później wypukły a na koniec spłaszczony. W młodych
owocnikach brzeg kapelusza połączony jest z trzonem błoniastą osłoną,
zakrywającą blaszki.
Uprawę pieczarki
prowadzi się, niezależnie od metody, na podłożu z obornika końskiego
lub na tzw. podłożu zastępczym ze słomy i kurzaka. Może być ona
zakładana na otwartym terenie lub w pomieszczeniach.
Pora zakładania uprawy zależy od warunków jakimi
dysponujemy. Uprawa w pomieszczeniach ogrzewanych może odbywać się w
ciągu całego roku. Pomieszczenia nieogrzewane i otwarty teren w
ogrodzie uniemożliwiają prowadzenie uprawy w okresie, kiedy temperatury
mogą hamować wzrost grzybni i ujemnie wpływać na plonowanie.
Uprawę na otwartym terenie można zakładać od 15-20 kwietnia
do końca lipca. Pod uprawę nadają się miejsca zacienione, pod krzewami
i drzewami, wzdłuż muru lub żywopłotu, najlepiej od strony
północnej...
Pełną
instrukcję uprawy zarówno na otwartym terenie, jak i w
pomieszczeniach zamkniętych otrzymają Państwo wraz z grzybnią.
.
