Okładka tej książki, z grzeczną dziewczynką w różowej sukience i na różowym tle, nie zapowiada aż tak przejmującej historii. Przynajmniej ja się jej nie spodziewałam...

Lusia jest bardzo grzeczna. Wręcz idealna. Cichutka, uśmiechnięta, wszystko robi jak należy. Ładnie pisze, czyta, przytakuje, nie odzywa się, gdy nikt jej nie pyta. Jej paznokcie nie są nigdy brudne, czy obgryzione, "jej zęby bielą się, błyszczą i lśnią", a buzia jest ładna i czysta. Lusia nie mówi brzydkich wyrazów, jest "słoneczkiem tatusia" i "skarbem mamusi". Pilna, zdolna, ładna i spokojniutka.

Czytając, miałam wrażenie, że się duszę. Podobnie musiała czuć się Lusia...Jak dobrze, że się w końcu zbuntowała!:)

Książka szczególna. Bardzo dobry tekst i niesamowite, ekspresyjne ilustracje. Postacie pokazane w sposób przerysowany, kanciasty, wręcz karykaturalny. Symbolizujące porządek, akuratność, surowość. Ich przeciwieństwem jest narysowana łagodną kreską prababcia. Ona jedna się uśmiecha i nie dziwi "nowemu" zachowaniu Lusi.

Na pewno nie jest to książka prosta. Należy ją nie tylko przeczytać, ale też o niej z dziećmi porozmawiać, wyjaśnić pewne sytuacje. Jej zaletą jest to, że dotyka. Dotyka głęboko. Fascynuje niecodziennymi ilustracjami. Znakomita także  dla dorosłych, którzy traktują książki ilustrowane jako małe albumy malarskie. Proszę nie dać się zmylić okładce. W środku, książka wcale nie jest "grzeczna".