Biblijna opowieść o Judycie - wybawicielce oblężonego miasta Betuli i jego tracących ducha obrońców - jest psychologicznie, moralnie i obyczajowo bardzo szczególnym przypadkiem.

Judyta była skromną, cnotliwą i pobożną wdową. Widząc, że wielodniowe oblężenie, brak wody i przewaga napastników - mają szansę skończyć się już bardzo szybko kapitulacją miasta i zdaniem na łaskę bezwzględnego asyryjskiego wodza, Holofernesa - postanawia sama zmienić przeznaczenie.

Przeistacza się w kobietę, jaką zawsze przecież w rzeczywistości była: piękną, pełną wdzięku i uwodzicielską. Nocą opuszcza po kryjomu mury miasta i udaje się do obozu Holofernesa, wspaniałego mężczyzny, bitnego i bezlitosnego dla pokonanych, jak wszyscy wielcy wodzowie.

Oczarowuje Asyryjczyków i oszukuje ich zmyślona opowieścią: oszołomiony jej urodą Holofernes traci dla niej głowę i spędzają prawie cały czas razem. Trzeciej nocy Judyta ubiera się i przystraja tak kusząco, iż ogłupiały facet wyrzuca wszystkich z namiotu, aby zostać wreszcie sam na sam z Najpiękniejszą. Potem zasypia - jak przystało na mężczyznę, który z podziwu wypił za dużo - i wtedy Judyta pozwala mu już całkiem stracić głowę dla siebie.

Z głową Holofernesa w wiklinowym koszyku piękna oblubienica przemyka się szczęśliwie z powrotem do swego rodzinnego miasta i potem już wiwatom dla niej nie ma końca: a załamane utratą szefa hordy asyryjskie odstępują ze wstydem i miasto zostaje uratowane.

Drastyczny finał tej w końcu przypadkowej i bardzo krótkiej znajomości pięknej kobiety i dużego mężczyzny - pokazało w swych dziełach paru naprawdę znakomitych artystów, m.in. Caravaggio w 1598 roku, a jeszcze wcześniej, bo w latach 1469-70 - Botticelli. O ile Botticelli wypowiedział się w temacie dosyć jeszcze subtelnie - o tyle w bardzo realistycznym obrazie Caravaggia można doszukać się czegoś znacznie więcej niż prawdopodobnie chcieliby autorzy przypowieści i uczeni w piśmie. Wystarczy spojrzeć na twarze obojga.

Gustav Klimt stworzył dwie wersje Judyty, drugą w 8 lat po pierwszej. Judyta I jest u Klimta inna, wyraźnie różna od Judyty II. To jeden z najbardziej wyrafinowanych obrazów malarza. Do obrazu pozowała mu Adele Bloch-Bauer, jedyna kobieta, którą Klimt malował więcej niż jeden raz.