Dzisiaj plantacje goździkowca nie są rzadkością, znajdują się na Półwyspie Malajskim, na wyspach Morza Karaibskiego, na Zanzibarze, Pembie, Mauritiusie, Reunion oraz na Madagaskarze. Jednak w przeszłości była to niezwykle cenna roślina, po którą ruszały floty wielu państw. Przez długi czas monopol na przyprawę miała Portugalia. Na początku XVII wieku interes przejęli Holendrzy, którzy przenieśli uprawy z Moluków, czyli Wysp Korzennych (ojczyzny goździkowca) na pobliską wyspę Amboine. W następnym wieku Pierre Poivre rozpowszechnił uprawę na całe Antyle.
Ale historia goździków sięga dużo dalej. Pierwsze wzmianki o nich pochodzą z Chin, mniej więcej z III w. p.n.e. Starożytni Chińczycy żuli goździki, by ukoić ból zębów i odświeżyć oddech, przyprawy używali także Rzymianie. Zaś nowożytna Europa poznała goździki już w średniowieczu.

Zastosowanie
Goździki to przyprawa uniwersalna. Dzięki swojemu korzenno-słodkiemu smakowi, nadają się zarówno do deserów, jak i potraw pikantnych. Używa się ich do: soków owocowych, koktajli, grzanego wina, ponczu i kruszonu, do ciast, pierników, czerwonej kapusty, pieczeni wieprzowej, szynki, dziczyzny, do ryb – karpia i węgorza, a także do kapuśniaku i marynat. Goździk wetknięty w cebulę, znacznie poprawia smak bulionu.
Przyprawa ta harmonizuje z cynamonem, kardamonem, imbirem, pieprzem, liśćmi laurowymi, cebulą i czosnkiem. Nie należy jednak łączyć jej ze świeżym, pachnącym zielem.
Ze względu na intensywny bukiet, goździków powinno używać się oszczędnie – 1 na 4 porcje.
Poza zastosowaniem kulinarnym, goździki mają również właściwości lecznicze – uśmierzają ból, dezynfekują i zabliźniają rany, dawniej stosowano je do leczenia problemów żołądkowych.
Warto tu także wspomnieć o zupełnie innym wykorzystaniu goździków. Te pachnące „drobinki” świetnie nadają się do odświeżania powietrza w domu – można dodać je do mieszanki zapachowej potpourri, włożyć do woreczka i umieścić w szafie, albo przygotować efektowną, zapachową kulę z pomarańczy lub cytryny. Wystarczy gęsto ponabijać owoc goździkami, dobrze wysuszyć, a potem zawiesić nad kominkiem lub postawić na komodzie. Taka kula będzie pięknie pachnieć przez wiele miesięcy.