Powieść należąca do klasyki literatury. Pierwsza z wielu, które wyszły spod pióra tego urodzonego na Węgrzech brytyjskiego pisarza, dziennikarza oraz krytyka.

Towarzyszy jej odwieczne pytanie etyki rewolucyjnej oraz politycznej czy i w jakim stopniu cel uświęca środki?... Autor porusza także zawsze aktualną kwestię przegranej rewolucji oraz jej wewnętrznej degeneracji. Książka przedstawia dzieje Spartakusa, trackiego gladiatora, który stanął na czele powstania niewolników skierowanego przeciwko Rzymowi. Mimo że dowodzeni przez niego rebelianci odnieśli wiele sukcesów, siejąc spustoszenie w szeregach ekspedycji karnych, ich nadzieja na założenie utopijnej społeczności - Miasta Słońca - w wyniku wzajemnych niesnasek bardzo szybko upadła. Punktem zwrotnym w przebiegu powstania okazała się chwila, kiedy Spartakus stanął przed koniecznością wyboru spośród swoich najstarszych i najbardziej oddanych towarzyszy walki, którzy mieli zostać ukrzyżowani. Odtąd było jasne, iż sen o Mieście Słońca nigdy się nie ziści. Wśród niewolników doszło do rozłamu. Wielu poległo w starciach z żołnierzami Rzymu. Piętnaście tysięcy, którym udało się przetrwać walki, zostało wziętych do niewoli i straconych podczas tortur.