"GIORGIO VASARI"

          NR 7 i 8

           1000 STRON (obie)

               STAN W ŚRODKU IDEALNY

             REAL FOTO 

Giorgio Vasari (ur. 30 lipca 1511 w Arezzo, zm. 27 czerwca 1574 we Florencji) – włoski historiograf sztuki, architekt i malarz.

Przypuszczalnie był przez krótki czas uczniem Michała Anioła, następnie obracał się w kręgu Andrei del Sarto. Jeden z głównych przedstawicieli manieryzmu w sztuce, pozostawił po sobie dzieła w całych środkowych Włoszech. W latach pięćdziesiątych pracował w Rzymie na zlecenie papieża Juliusza III oraz kardynała Alessandro Farnese. W latach sześćdziesiątych na zlecenie Kosmy I Medyceusza wzniósł kompleks Uffizi, który następnie połączył korytarzem (Corridoio Vasariano) z rezydencją książąt - Pałacem Pittich. Do najważniejszych prac malarskich Vasariego należy dekoracja malarska w Palazzo Vecchio we Florencji oraz malowidło w kopule florenckiej katedry.

Dziełem życia Vasariego, za które jest najbardziej ceniony, jest zbiór biografii najwybitniejszych artystów włoskich od Cimabuego do Michała Anioła (Le vite de' più eccellenti architetti, pittori, et scultori italiani, da Cimabue insino a' tempi nostri. - pierwsze wydanie 1550; drugie w 1568 - uzupełnione i z nieznacznie zmienionym tytułem Le vite dei più eccellenti pittori, scultori e architetti - pol. Żywoty najsławniejszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów). Vasari przedstawił typowo renesansową koncepcję historiograficzną, zakładającą upadek sztuki w średniowieczu i jej stopniowe odradzanie się od czasów Giotta aż do kulminacji w osobie Michała Anioła. Głównym ośrodkiem odrodzenia sztuk plastycznych była dla niego Toskania. Vasari pozostawił również po sobie Wspomnienia (Libro delle ricordanze).