Początkowo Indianie w amerykańskim westernie przedstawiani byli jako okrutne dzikusy. Nic więc dziwnego, że dzielni kowboje zabijali ich całymi stadami. Ten stan rzeczy zaczął być przełamywany w początkach lat 60. takimi filmami, jak np. Jesień Czejenów. A potem bywało różnie, aż Kevin Costner nakręcił Tańczącego z wilkami. Lata 90., kiedy zaczęły obowiązywać niepisane zasady politycznej poprawności tym bardziej sprzyjały nowemu spojrzeniu na Indian. W filmie Geronimo: amerykańska legenda tak się właśnie dzieje. Reżyser Walter Hill mówi tutaj wprost: to Indianom zabrano ich ziemię, to biali byli intruzami, a wszelkie próby buntu zamkniętych w rezerwatach czerwonoskórych brutalnie tłumiono. Hill opowiada historię jednego z takich zrywów – powstania plemienia Apaczów, którego przywódcą był legendarny wódz Geronimo. Już sam tytuł sugeruje odczytanie. Legenda Geronimo jest tu amerykańska, nie indiańska. W ten sposób Hill próbuje zmienić utrwalony w świadomości mit Geronimo, przedstawianego jako okrutnika mordującego osadników bez opamiętania. W jego filmie wizerunek tytułowego bohatera jest inny, bliższy historycznej prawdzie. Przy czym nie jest to zwykła zmiana proporcji: dobrzy Indianie kontra źli biali. Geronimo, owszem jest okrutny, ale do tego zmuszają go okoliczności. Rozumie to wysłany przeciw niemu generał Crook, ale obaj nie są w stanie powstrzymać zaciekłej wojny, zmieniającej się stopniowo w etniczną czystkę. Ten politycznie poprawny western jest również poprawnie zrobiony. Brakuje mu polotu, nerwu, epickiej przestrzeni. Ratuje to znakomite aktorstwo Gene’a Hackmana jako Crooka, Wesa Study’ego w roli Geronimo oraz świetnego Roberta Duvalla i Jasona Patricka. To dzięki nim ta historia o samotności tych, którzy mają rację przykuwa uwagę i wykracza poza ramy czytankowej lekcji.



Dodatki: filmografie aktorów i reżysera, zwiastun.