GEODEZJA POMIARY ODKSZTAŁCEŃ BUDOWNICTWO LAZZARINI

07-02-2014, 19:56
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Aktualna cena: 59.99 zł

Użytkownik inkastelacja

numer aukcji: 3922126725

Miejscowość Kraków

Koniec: 07-02-2014 19:40:00

Dodatkowe informacje:
Stan: Używany
Okładka: miękka
Rok wydania (xxxx): 1961
Język: polski

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO SPISU TREŚCI

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO OPISU KSIĄŻKI

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY ZNAJDUJĄCE SIĘ W TEJ SAMEJ KATEGORII

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG CZASU ZAKOŃCZENIA

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG ILOŚCI OFERT

PONIŻEJ ZNAJDZIESZ MINIATURY ZDJĘĆ SPRZEDAWANEGO PRZEDMIOTU, WYSTARCZY KLIKNĄĆ NA JEDNĄ Z NICH A ZOSTANIESZ PRZENIESIONY DO ODPOWIEDNIEGO ZDJĘCIA W WIĘKSZYM FORMACIE ZNAJDUJĄCEGO SIĘ NA DOLE STRONY (CZASAMI TRZEBA CHWILĘ POCZEKAĆ NA DOGRANIE ZDJĘCIA).

PEŁNY TYTUŁ KSIĄŻKI -
AUTOR -
WYDAWNICTWO -
WYDANIE -
NAKŁAD - EGZ.
STAN KSIĄŻKI - JAK NA WIEK (ZGODNY Z ZAŁĄCZONYM MATERIAŁEM ZDJĘCIOWYM, KSIĄŻKA ZAWIERA NIEAKTUALNE PIECZĄTKI) (wszystkie zdjęcia na aukcji przedstawiają sprzedawany przedmiot).
RODZAJ OPRAWY -
ILOŚĆ STRON -
WYMIARY - x x CM (WYSOKOŚĆ x SZEROKOŚĆ x GRUBOŚĆ W CENTYMETRACH)
WAGA - KG (WAGA BEZ OPAKOWANIA)
ILUSTRACJE, MAPY ITP. -

DARMOWA WYSYŁKA na terenie Polski niezależnie od ilości i wagi (przesyłka listem poleconym priorytetowym, ew. paczką priorytetową, jeśli łączna waga przekroczy 2kg), w przypadku wysyłki zagranicznej cena według cennika poczty polskiej.

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

SPIS TREŚCI LUB/I OPIS (Przypominam o kombinacji klawiszy Ctrl+F – przytrzymaj Ctrl i jednocześnie naciśnij klawisz F, w okienku które się pojawi wpisz dowolne szukane przez ciebie słowo, być może znajduje się ono w opisie mojej aukcji)

TADEUSZ LAZZARINI
GEODEZYJNE POMIARY
ODKSZTAŁCEŃ
I ICH ZASTOSOWANIE
W BUDOWNICTWIE
WARSZAWA 1961 PAŃSTWOWE PRZEDSIĘBIORSTWO WYDAWNICTW KARTOGRAFICZNYCH
Recenzenci:
Doc. dr Tomasz Gomoliszewski Mgr inż. Klemens Tarnowski
Redaktor merytoryczny: Dr inż. Mieczysław Lipiński
Redaktor techniczny: Janusz Sitek
Korektor: Helena Bereżecka

SPIS RZECZY

Przedmowa .
Wstęp . . 9
. - - . . 12
CZĘŚĆ PIKRWSZA
METODY GEODEZYJNE POMIARÓW PRZEMIESZCZEŃ I ODKSZTAŁCEŃ
Dział pierwszy
Zasady okresowego wyznaczania przemieszczeń na podstawie porównania bezpośrednio pomierzonych elementów
Rozdział i. Wyznaczanie poziomych przemieszczeń punktów odniesienia w sieciach kątowych pełnych i powierzchniowych
§ 1. Ogólna charakterystyka sieci kątowych różnych typów l7
§ 2. Wyznaczanie przemieszczeń na podstawie obserwacji kierunków przy
założeniu stałości punktów kontrolnych . . . 21
1. Ustalenie zależności podstawowych . 2
2. Wyrazy wolne równań warunkowych z niewiadomymi 23 i. Obliczenie niewiadomych. "28
4. Określenie błędności wyznaczonych niewiadomych 28
5. Przejście od metody zawarunkowanej z niewiadomymi do pośredni-czącej .
6. Uwagi końcowe . . 30
§ 3. Wyznaczanie przemieszczeń na podstawie obserwacji kątów przy założę- ^
mu stałości punktów kontrolnych .
§4. Dokładność pomiaru pomocniczych elementów liniowych 11
IIIS?1" PUnklÓW StałyCh W SłeCiaCh P6łnyCh f Powierzchniowych: 37 Transformacja zniekształconych wielkości przesunięć Z
1. Ogólna koncepcja identyfikacji punktów stałych Z
^kiaSn;Łocrlożenia staioad punirt6w '"^'h '" -^
.44
Rozdział II. Wyznaczanie poziomych przemieszczeń stanowisk w sieciach
kątowych niepełnych
' 6' taSSI" PrZemieSZCZeń --^ P-y -łożeniu stałości punktów
1. Wykorzystanie kierunków ." .53
2. Wykorzystanie kątów .53
. - . . 56
§ 7. Przybliżone sposoby wyznaczania przemieszczeń pojedynczych stanowisk 57 § 8. Ocena stałości stanowiska i identyfikacja przemieszczonych punktów
kontrolnych w sieci niepełnej.60
1. Przypadek przemieszczenia się stanowiska przy zachowaniu stałości położenia punktów kontrolnych.60
2. Przypadek przemieszczenia się niektórych punktów kontrolnych przy zachowaniu stałości położenia stanowiska.66
3. Przypadek jednoczesnej zmiany położenia stanowiska i niektórych punktów kontrolnych.68
4. Inne sposoby oceny stałości stanowisk.71
Rozdział III. Wyznaczanie poziomych przemieszczeń punktów badanego obiektu na podstawie obserwacji kierunków
§ 9. Uwagi wstępne.76
§ 10. Obliczanie poprawek do celowych ze względu na przesunięcia punktów
odniesienia.77
§ 11. Wyznaczanie przesunięcia punktu badanego obiektu metodą najmniejszych kwadratów.- 80
§ 12. Wyznaczanie przesunięcia punktu badanego obiektu sposobem rachun-
kowo-graficznym.83
Rozdział IV. Wyznaczanie przemieszczeń poziomych na podstawie pomiarów liniowych oraz kątowo-liniowych
§ 13. Ogólna charakterystyka sieci liniowych i kątowo-liniowych . 87 § 14. Wyznaczanie przemieszczeń poziomych na podstawie pomiarów liniowych
przy założeniu stałości punktów kontrolnych. 88
1. Wykorzystanie powierzchniowych sieci liniowych i łańcuchów . 88
2. Wykorzystanie poligonu strzałek. 90
§ 15. Identyfikacja punktów stałych w sieciach liniowych. Transformacja zniekształconych wielkości przesunięć. 92
§ 16. Metoda tyczenia (Alignement).95
§ 17. Wyznaczanie przesunięć na podstawie pomiarów kątowo-liniowych . . 97
Rozdział V. Wyznaczanie przesunięć pionowych na podstawie pomiarów
niwelacyjnych
§ 18. Ogólna charakterystyka sieci niwelacji geometrycznej. 98
§ 19. Wyznaczanie przemieszczeń na podstawie niwelacji geometrycznej przy
założeniu stałości reperów kontrolnych. 99
1. Metoda spostrzeżeń zawarunkowanych. 99
2. Metoda spostrzeżeń pośredniczących. 107
3. Sposoby uproszczone obliczania przesunięć pionowych. 109
§ 20. Identyfikacja stałych punktów kontrolnych w sieci niwelacji geometrycznej. m
§ 21. Ogólne zasady wykorzystania niwelacji trygonometrycznej do okresowego
wyznaczania przemieszczeń pionowych.116
Dział drugi
Sieci pomiarowe, obserwacje, opracowanie okresowych materiałów
obserwacyjnych
Rozdział VI. Projektowanie sieci. Utrwalenie punktów
§ 22. Ogólne uwagi o projektowaniu sieci. 120
§ 23. Projektowanie sieci kątowych niepełnych. 122
1. Wybór miejsc osadzenia sygnałów na obserwowanym obiekcie . . 122
2. Rozkład stanowisk względem obserwowanych punktów badanego obiektu.:. 123
3. Wzajemne usytuowanie stanowisk, punktów kontrolnych i punktów orientujących. 131
§ 24. Projektowanie sieci kątowych pełnych. 142
§ 25. Projektowanie sieci niwelacji geometrycznej. 144
1. Minimalna liczba reperów kontrolnych i maksymalna odległość między nimi . 144
2. Wpływ błędów łat na projektowanie ciągów. 148
3. Usytuowanie reperów na badanym obiekcie. 154
§ 26. Utrwalenie punktów. 155
1. Filary obserwacyjne. 155
2. Znaki trygonometryczne naziemne. 158
3. Sygnały trygonometryczne osadzane w murach budowli i w skałach . 159
4. Repery niwelacyjne osadzane na badanych obiektach. 16i
5. Repery kontrolne. 168
Rozdział VII. Instrumenty i urządzenia pomocnicze. Wykonanie obserwacji
§ 27. Ogólne wymagania stawiane instrumentom i urządzeniom do pomiarów
przemieszczeń. 170
§ 28. Instrumenty i przyrządy pomocnicze stosowane do wyznaczania przemieszczeń w płaszczyznach poziomych. 171
1. Teodolity. 171
2. Urządzenia do mechanicznego centrowania teodolitu i sygnałów na filarach. 172
3. Sygnały ustawiane na filarach. 179
4. Błędy sygnałów dwu- i wielotarczowych. 182
5. Przyrządy stosowane do pomiarów metodą tyczenia. 188
§ 29. Instrumenty i przyrządy pomocnicze stosowane do wyznaczania przemieszczeń pionowych. 193
1. Niwelatory. 193
2. Łaty niwelacyjne. 194
3. Urządzenie taśmowe do pomiarów dużych różnic wysokości i ich zmian 196
4. Samoczynne urządzenia do bezpośredniego pomiaru osiadań . . . 204 § 30. Wykonanie obserwacji. 207
1. Warunki pracy. Kwalifikacje obserwatora. 207
2. Pomiary kierunków. 210
3. Pomiary w sieci niwelacji precyzyjnej. 214
Rozdział VIII. Opracowanie wyników pomiarów przemieszczeń poziomych
§ 31. Ocena dokładności pomierzonych kierunków.216
1. Uwagi wstępne.216
2. Wyrównanie stacyjne kierunków pomierzonych w pełnych seriach
z jednoczesnym uwzględnieniem odchyłki zamknięcia horyzontu . . 218
§ 32. Przykłady obliczeń w sieci niepełnej. 232
1. Ocena stałości stanowiska i punktów kontrolnych na podstawie porównania kierunków. 232
2. Identyfikacja przemieszczonych punktów kontrolnych. 234
3. Obliczenie przesunięcia poziomego pojedynczego stanowiska po wyeliminowaniu przemieszczonych punktów kontrolnych. 238
4. Wyznaczenie poziomych przesunięć punktów badanego obiektu . . 239
5. Przykłady z praktyki.244
§ 33. Przykłady obliczeń w sieci pełnej.248
1. Wyznaczenie poziomych przesunięć punktów odniesienia w oparciu
o dwa punkty przyjęte za stałe.248
2. Identyfikacja stałych punktów sieci i transformacja zniekształconych wielkości przesunięć.254
3. Uwagi końcowe.254
§ 34. Przykłady obliczeń w sieciach liniowych i kątowo-liniowych . 258
1. Obliczenia w liniowej sieci powierzchniowej.258
2. Obliczenia stosowane w metodzie tyczenia.261
3. Obliczenia w sieciach kątowo-liniowych.263
Rozdział IX. Opracowanie wyników pomiarów przesunięć pionowych
§ 35. Przykład obliczenia przesunięć pionowych metodą spostrzeżeń zawarun-
kowanych. 267
1. Ocena stałości reperów kontrolnych. 267
2. Zestawienie równań warunkowych. 268
3. Ułożenie równań normalnych korelat i ich rozwiązanie . 269
4. Obliczenie poprawek obserwacyjnych oraz pionowych przesunięć obserwowanych punktów. 269
5. Obliczenie średnich błędów wyznaczonych przesunięć.272
§ 36. Przykład obliczenia przesunięć pionowych metodą spostrzeżeń zawarun-
kowanych w dwóch etapach. 272
§ 37. Przykład obliczenia przesunięć pionowych metodą obserwacji pośredniczących . 276
§ 38. Graficzne przedstawienie wyznaczonych przesunięć. ^78
Dział trzeci
Różne zagadnienia z dziedziny geodezyjnych pomiarów odkształceń Rozdział X. Jednokrotne pomiary odkształceń
§ 39. Przegląd niektórych zagadnień.281
§ 40. Przykład wyznaczenia odkształceń łukowych dźwigarów mostowych
w płaszczyznach poziomych.289
Rozdział XI. Wyznaczanie przemieszczeń jako różnic funkcji okresowych
wyników pomiarów
§ 41. Metoda kombinowana wyznaczania przemieszczeń poziomych . 300 § 42. Poligonizacja precyzyjna.302 .
Rozdział XII. Badania teoretyczne i doświadczalne w dziedzinie niektórych metod geodezyjnych wyznaczania przemieszczeń
§ 43. Cel przeprowadzania doświadczeń i badań.304
§ 44. Przemieszczenie jako funkcja różnic bezpośrednio pomierzonych elementów i jako różnica funkcji tych elementów.306
— opracował Jerzy Gaździcki § 45. Dotychczasowe wyniki niektórych doświadczeń.309
Rozdział XIII. Ogólne wiadomości o zastosowaniu fotogrametrii naziemnej do
wyznaczania odkształceń
§ 46. Wiadomości wstępne.318
§ 47. Wyniki badań dokładności metody fotogrametrycznej.321
Rozdział XIV. Wykorzystanie zjawiska odbicia światła. Projekcja powstających
przemieszczeń na ekran
§ 48. Wykorzystanie odbicia światła do wyznaczania zmian nachylenia badanego elementu .321
§ 49. Projekcja powstających przemieszczeń na ekran.324
częSC druga
OGÖLNE WIADOMOŚCI O OKRESOWYCH POMIARACH PRZEMIESZCZEŃ WZGLĘDNYCH. WYKORZYSTANIE WYNIKÓW POMIARÓW I BADAŃ
Rozdział XV. Okresowe pomiary przemieszczeń względnych
§ 50. Pomiary zmian długości i nachylenia. 326
1. Przyrządy do pomiaru zmian długości i ich zastosowanie . 326
2. Pomiary zmian nachylenia. 329
§ 51. Pomiary wzajemnych przemieszczeń poziomych punktów położonych na
różnych wysokościach.331
Rozdział XVI. Wykorzystanie geodezyjnych pomiarów odkształceń w zagadnieniach mechaniki gruntów i fundamentowania — opracował Zenon Wiłun
§ 52. Wstęp. 338
§ 53. Ogólne wiadomości z zakresu mechaniki gruntów. 339
1. Fizyczne i mechaniczne właściwości gruntów. 339
2. Rozkład naprężeń w ośrodku gruntowym. 345
3. Odkształcenia ośrodka gruntowego pod fundamentami budowli . . 348
4. Stateczność zboczy. 352
5. Wpływ mrozu na grunty. 355
§ 54. Zastosowanie geodezyjnych pomiarów odkształceń w zagadnieniach mechaniki gruntów i fundamentowania. 355
1. Osiadanie budowli i powierzchni terenu.355
2. Repery stałe.357
3. Rozmieszczenie reperów na budowli i dokładność niwelacji . 359
4. Repery wgłębne (pływające). 36^
, ODO
5. Obciążenia próbne.
6 Pomiary geodezyjne na terenach osuwiskowych. 3bo
7. Przykład obliczenia spodziewanych osiadań PKiN w Warszawie . . 364
Rozdział XVII. Stosowanie pomiarów geodezyjnych w badaniach konstrukcji budowlanych - opracował Bolesław Mayzel
§ 55 Uwagi ogólne o badaniu konstrukcji budowlanych. 369
§ 56. Charakterystyka metod geodezyjnych i przykłady ich stosowania . 372
Rodział XVIII. Badania i pomiary niektórych obiektów hydrotechnicznych oraz interpretacja wyników - opracował Zygmunt Mikucki
OOO
§ 57. Wstęp.- -. ;
§ 58. Warunki geologiczne budowy zapór na fliszu karpackim. ano
§ 59., Pomiary i badania zapory I. 385
1. Warunki geologiczne budowy zapory I. 385
2. Opis budowy zapory I. 386
3. Przygotowanie podłoża fundamentowego.- - - - 388
4. Wykonanie betonów. 389
5. Założenia przy obliczaniu stateczności i wytrzymałości zapory . 390
6. Badania odkształceń podłoża fundamentowego. 390
7. Badania naprężeń i temperatur. 391
8. Przewodnictwo cieplne betonu. 398
9. Pomiary i badania odkształceń zapory I. 401
10. Pomiary i badania wyporu. 410
11. Pomiary ilości przenikającej wody. 415
12. Inne badania. 419
§ 60. Pomiary i badania zapory II. 422
1. Charakterystyka geologiczna podłoża. 422
2. Uszczelnienie podłoża. 426
3. Charakterystyka techniczna zapory. 427
4. Zasady badań zapory i zbiornika. 428
5. Badania i pomiary odkształceń. 429
6. Pomiary i badania wyporu.- 433
7. Pomiary i badania przenikającej wody. 436
8. Inne badania. 436
§ 61. Pomiary i badania zapory III. 437
1. Charakterystyka geologiczna podłoża. 437
2. Charakterystyka techniczna zapory. 439
3. Badania zapory i zbiornika. 439
§ 62. Pomiary i badania zapory IV. 440
§ 63. Pomiary i badania innych budowli wodnych w Polsce. 441
1. Stopień wodny I. 44i
2. Stopień wodny II. 44^
3. Śluza na kanale. - 443
§ 64. Wnioski odnośnie wyników pomiarów i badań zapór I, II, III i IV oraz
innych budowli wodnych.
Wykaz literatury. . 449

PRZEDMOWA

Głównym celem opracowania niniejszej książki było przedstawienie i w pewnym stopniu ulepszenie stosowanych w Polsce geodezyjnych metod okresowego wyznaczania odkształceń większych budowli oraz gruntów budowlanych. Metody te, kształtowane stopniowo w miarę zaspokajania potrzeb budownictwa, były opracowywane i stosowane praktycznie z możliwie największym uwzględnieniem wymagań geodezji i rachunku wyrównania spostrzeżeń.
Niektóre etapy rozwoju opisanych rozwiązań były publikowane i referowane przez autora niniejszej książki i przez jego współpracowników. Chociaż obecny poziom przedstawionych metod pozostawia jeszcze wiele do życzenia pod względem naukowym, technicznym i ekonomicznym, to jednak wydaje się, że przynajmniej częściowo spełniają one swe zadanie w służbie gospodarki narodowej.
Przyjęte u nas zasady zastosowania geodezji do okresowego wyznaczania odkształceń większych obiektów zostały podane wraz z przykładami liczbowymi w dziale I i II pierwszej części książki. Zarazem, aby umożliwić Czytelnikowi dokonanie porównań, opisano pokrótce w rozdziale 11 działu III metody geodezyjne oparte na odmiennych zasadach. Na ważniejsze odrębności zwrócono również uwagę w innych rozdziałach tej książki.
Temu samemu celowi umożliwienia porównań ma służyć zamieszczony na końcu książki wykaz literatury. Te pozycje wykazu, które wykorzystano do opracowania książki, zostały powołane w tekście w nawiasach kwadratowych. Przy tej okazji autor wyjaśnia, że wszelkie koncepcje, dowody i obliczenia zostały przeprowadzone przez niego osobiście, o ile w tekście nie zostało zaznaczone inaczej.
Autor winien jest Czytelnikowi wyjaśnienie co do niektórych określeń zastosowanych w I części książki. Jako pojęcia równoznaczne należy traktować określenia: pomiar wyjściowy i pomiar pierwotny, przemieszczenie punktu i przesunięcie punktu, różnica wysokości i przyrost wysokości. Chociaż nie można wykluczać możliwości przemieszczenia obserwowanego elementu bez zmiany jego kształtu, to jednak w I części książki użyto określeń przemieszczenie, przesunięcie i odkształcenie jako równoznacznych. Różnice między tymi pojęciami nabierają znaczenia dopiero w sta-
dium oceny sytuacji badanego obiektu. Również może się zdarzyć, że jako pomiar wyjściowy zostanie przyjęty z uzasadnionych powodów jeden z późniejszych pomiarów, zamiast wyników obserwacji pierwotnej; nie wywiera to jednak żadnego wpływu na zasady wyznaczania przemieszczeń. Pod pojęciem punkty stałe należy rozumieć takie punkty pomiarowe, utrwalone w terenie lub na badanym obiekcie, które nie zmieniły w znaczeniu geodezyjnym, swego położenia początkowego. Natomiast punkty oparcia są to takie punkty pomiarowe, przyjęte umownie za stale, na których oparto wyrównanie sieci bez względu na ich faktyczną stałość w znaczeniu geodezyjnym.
Stojąc na stanowisku, że inżynier geodeta, obeznany z zasadami i techniką wykonywania i wyrównywania pomiarów precyzyjnych, posiada rów-nieżt kwalifikacje do posługiwania się tzw. fizycznymi metodami pomiarów odkształceń, autor omówił te metody w ogólnych zarysach w rozdziale 15. O metodach tych wspomniano również w trzech ostatnich rozdziałach niniejszej książki. Wobec szybkiego i wielostronnego rozwoju techniki geodezyjnej podział metod obserwacyjnych na geodezyjne i fizyczne staje się iu coraz większym stopniu nieaktualny.
Dalszemu pogłębieniu wiadomości inżyniera geodety, zatrudnionego w dziedzinie pomiarów odkształceń, mają służyć trzy ostatnie rozdziały niniejszej książki. Rozdziały tę, poświęcone w znacznym stopniu zasadom wykorzystania wyników pomiarów w dziedzinach mechaniki gruntów, budownictwa lądowego i budownictwa wodnego, zostały opracowane przez przedstawicieli tych dyscyplin, profesorów Politechniki Warszawskiej, mgra inż. Z. W ił u na, mgra inż. B. May zla i dra inż. Z. Mikuckiego. Autorom wymienionych rozdziałów, które w tak istotny sposób wzbogaciły tematykę niniejszej książki, składam tą drogą serdeczne podziękowanie. Również dziękuję koledze mgr. inż. J. G a ź d zicki e mu, pracownikowi naukowemu Katedry Rachunku Wyrównawczego i Metod Obliczeń Geodezyjnych Politechniki Warszawskiej, za opracowanie § 44, którego treść przyczyni się niewątpliwie do wyjaśnienia niektórych wątpliwości o zasadniczym znaczeniu.
Kończąc, nie mogę pominąć faktu, że możliwość opracowania niektórych fragmentów tej książki zawdzięczam tym kolegom z zagranicy, którzy, zajmując się teoretycznie lub praktycznie dziedziną pomiarów odkształceń, umożliwili mi poznanie ich poglądów i osiągnięć poprzez kontakty osobiste lub wymianę publikacji. Koledzy ci: inż. J.Bolf z Bratysławy, kand. n. t. P. I. Br a j-t z Moskwy, dr inż. F. Ca ch z Pragi, prof, dr inż. P.Gâl z Bratysławy, rndrJ.Hajdaz Bratysławy, doc. inż. P. Ila v sky z Ko-szyc, prof. inż. M. Jankov ić z Zagrzebia, prof, dr inż. V. Krump-hanzl z Pragi, kand. n.t.P.Marćak z Bratysławy, prof. inż. F. Rudi z Lubiany, inż. J. P etrâsek z Bratysławy, dr inż. V. B. Stanëk
z Pragi i prof. inż. D. St o j cev z Sofii zechcą przyjąć tą drogą serdeczne wyrazy wdzięczności.
Jestem również wielce zobowiązany kolegom doc. dr. T. G omoli-szewskiemu i mgr. inż. K. Tarnowskiemu za niemały trud, poniesiony przez nich przy recenzowaniu niniejszej książki, jak również Państwowemu Przedsiębiorstwu Wydawnictw Kartograficznych za jej wydanie.

Autor

WSTĘP

W znacznej większości przypadków zainteresowanie grona inżynierów wznoszoną przez nich budowlą wygasa z momentem zakończenia budowy. Istnieją jednak obiekty, które w związku z ich przeznaczeniem lub położeniem doznają znaczniejszych przemieszczeń i odkształceń, wskutek czego muszą być poddawane dłuższym, nieraz wieloletnim obserwacjom, pomiarom1 i badaniom.
Zmiany położenia i kształtu budowli mogą po przekroczeniu pewnych niewielkich dopuszczalnych wielkości granicznych spowodować katastrofę i w konsekwencji — nieobliczalne straty; zapobiec temu można jedynie przez zastosowany w porę, a więc na podstawie analizy wyników częstych obserwacji, odpowiedni zabieg techniczny.
Do obiektów wymagających przeprowadzania okresowych badań należą przede wszystkim zapory wodne i inne budowle hydrotechniczne i morskie, niektóre zakłady przemysłowe i obiekty położone w szczególności na terenach górniczych, niekiedy przyczółki i filary mostowe oraz tunele. Również niektóre budowle wzniesione w nienasuwających obaw warunkach i nie narażone na szkodliwe wpływy z racji ich przeznaczenia, mogą nagle wskutek gruntownej zmiany ich otoczenia stać się przedmiotem skrupulatnych obserwacji i pomiarów. Do takich należą np. zabytkowe lub nowoczesne, lecz cenne budynki, co do których zachodzi obawa naruszenia ich równowagi przez nie przewidywane uprzednio nowe przedsięwzięcie budowlane (przykładem może być zsuw kościoła św. Anny przy trasie W—Z w Warszawie, wr. 1949 [160]).
Przedmiotem badań mogą stać się również obiekty zabytkowe, wzniesione niegdyś nieopatrznie na gruncie uważanym za stały, który po pewnym czasie począł zdradzać objawy osuwania się. Z podobnych przyczyn, mając na względzie zabezpieczenie się przed ewentualnymi uszkodzeniami, obserwuje się przemieszczenia gruntów na terenach objętych eksploatacją górniczą oraz na terenach osuwisk.
O ile wyniki obserwacji obiektów niespodzianie zagrożonych wykorzystuje się głównie w celu ich zabezpieczenia, o tyle systematyczne długookresowe pomiary przemieszczeń, wchodzące w skład programu konserwacji niektórych budowli, służą również za podstawę oceny słuszności za-
łożeń projektowych, zasad projektowania w określonych warunkach, poprawności wykonania budowy itp.
Jak wiadomo, projektowanie budowli opiera się w wielu wypadkach na wynikach badań laboratoryjnych przeprowadzanych na modelach. Wyniki ty h badań mimo ich wielkiego znaczenia nie rozwiązują jednak całkowicie kwestii bezpieczeństwa przyszłej budowli, które w znacznym stopniu uzależnione będzie od prawidłowego wykonania budowy w terenie i od wypadkowej różnych nie przewidzianych przy studiach okoliczności. Na przykład fakt wybudowania tak wielkiego i specjalnego obiektu sztucznego jak zapora wodna może w znacznym stopniu zmienić dotychczasowe warunki geoprzyrodnicze doliny zbiornika i jego najbliższej okolicy (przesiąkanie wody, zapadliska, osuwiska i inne) i stworzyć nowe, których wpływ na wzniesioną budowlę, decydujący o jej stanie, powinien być obserwowany bfzp^pdnio, w postaci nieskażonej sztucznymi warunkami i założeniami laboratoryjnymi. Zarazem jednak należy pamiętać, że wyznaczone w naturze wielkości przemieszczeń i odkształceń budowli stanowić będą wypadkowe działania wielu znanych i nieznanych czynników, a wyodrębnienie wpływów każdego z nich napotka na ogół na poważne trudności.
Rozwój metod badań zachowania się obiektów sztucznych wiąże się ściśle z rozwojem odpowiedniej dziedziny budownictwa, przy czym wywierają nań o wiele większy wpływ niepowodzenia niż sukcesy sztuki inżynieryjnej. Tak np. skrupulatne badania, rozpoczęte w roku 1924 na nowo-wzniesionej zaporze Rempen w Szwajcarii oraz opublikowanie ich wyników, spowodowane były m. in. koniecznością uspokojenia opinii publicznej oraz przedstawienia świadectwa pewności budowli wobec kół fachowych, poruszonych do głębi katastrofą zapory Gleno, która wydarzyła się w roku poprzednim.
Zainteresowanie sfer technicznych szczególnie trygonometryczną metodą pomiaru przemieszczeń wzrosło jeszcze bardziej po katastrofie zapory St. Francis w Kalifornii w r. 1928; świadczył, o tym napływ licznych zapytań w sprawie tej metody badań, kierowanych z różnych krajów do szwajcarskich władz geodezyjnych, które metodę tę w jej ówczesnej postaci opracowały i wprowadziły w życie.
Z czasem względy bezpieczeństwa i konserwacji budowli przestały być jedynymi przyczynami inicjowania obserwacji i badań. W Polsce projektowanie wielkich i specjalnych obiektów w okresie odbudowy i rozbudowy musiało opierać się, zwłaszcza w przypadkach nietypowych, na wynikach szczegółowych ekspertyz hydrogeologicznych, te ostatnie zaś — oprócz badań laboratoryjnych — wymagały przeprowadzenia spejalnych doświadczeń terenowych.
Spośród wielu tego rodzaju prac wykonanych w kraju przytoczymy przykładowo pomiary wielkości podnoszenia się dna wielkiego wykopu po wydobyciu zeń gruntu, pomiary przemieszczeń pionowych gruntu spowodowanych odpompowywaniem wody, wyznaczenie wielkości osiadań
filaru zniszczonego mostu, poddanego próbnemu obciążeniu i odciążeniu, pomiary ugięć i odkształceń prototypów wielu konstrukcji budowlanych poddanych działaniom różnych sił.
Omawiając pomiary przemieszczeń i odkształceń, stanowiące temat niniejszej publikacji, nie możemy zapominać, że często stanowią one tylko część obszernego programu prac badawczych. Dla orientacji przytaczamy program (niekompletny) prac prowadzonych w obrębie samego tylko muru żelbetowej zapory wodnej, pomijając zupełnie kontrolę urządzeń mechanicznych oraz badania na obszarze zbiornika:1)
obserwacje tworzących się szczelin,
pomiary przemieszczeń i odkształceń,
pomiary ilości i analiza składu przeciekającej wody,
określenie kierunku ruchu i prędkości przesiąkającej wody,
pomiary wyporu wody,
badanie przebiegu starzenia się betonu,
pomiary naprężeń materiału konstrukcyjnego,
pomiary temperatur muru,
badania stanu wnętrza muru przy pomocy ultradźwięków.
Ustalenie niewątpliwego związku między zmianami położenia i formy obiektu a procesami zachodzącymi w jego wnętrzu i otoczeniu jest poważnym zagadnieniem badawczym budownictwa, mechaniki gruntów i geologii inżynierskiej.
Przechodząc do właściwego tematu możemy w następujący sposób usystematyzować dziedziny zastosowań pomiarów przemieszczeń i odkształceń:
1. Ocena przebiegu reakcji obserwowanego obiektu na z góry przewidziane, nieuniknione wpływy czynników zewnętrznych i wewnętrznych (np. murów zakładów przemysłowych — na drgania maszyn, gruntów pod budowlami — na zmiany obciążenia, murów zapór wodnych — na zmiany parcia wody i zmiany temperatury, powierzchni terenu — na wpływy odbudowy górniczej lub robót tunelowych itp.).
2. Ustalenie stopnia naruszenia równowagi obiektu wskutek awarii oraz ocena skuteczności zastosowanych zabiegów zabezpieczających.
3. Ocena przebiegu reakcji gruntów budowlanych oraz prototypów nowoprojektowanych konstrukcji na czynniki wytworzone w warunkach doświadczalnych (np. wyznaczenie wielkości ugięć lub osiadań pod wpływem próbnych obciążeń, wielkości przemieszczeń gruntu pod wpływem odpompowywania zeń wody itp.).
4. Ocena wpływów niewłaściwego transportu lub montażu na zmianę kształtów elementów konstrukcyjnych.
Poza wymienionymi należy jeszcze wyodrębnić dziedzinę piątą, która aczkolwiek wykracza poza zakres zainteresowań budownictwa, wymaga jednak poważnego udziału ze strony inżyniera geodety. Jest to mianowicie ocena wpływów pewnych procesów fizycznych, geologicznych i geofizycznych na zmiany położenia i kształtu niektórych obiektów naturalnych (np. wyznaczenie odkształceń części powierzchni skorupy ziemskiej pod wpływem ruchów tektonicznych, wyznaczenie zmian położenia i kształtu lodowców, osuwisk, wierzchołków górskich itp.).
Ogromna większość tych zastosowań, a zwłaszcza wymienionych w poz. 1, 2, 3 i 5, wymaga przeprowadzania tzw. pomiarów okresowych, tj. powtarzanych w pewnych charakterystycznych momentach; na ich podstawie można określić zmiany położenia i kształtu obiektu w funkcji czasu lub w zależności od innych czynników. Natomiast ocenę wpływów wymienionych w poz. 4 można oprzeć często (aczkolwiek nie w każdym przypadku) na wynikach pomiaru jednokrotnego.
Metody pomiarów przemieszczeń i odkształceń można podzielić na 2 grupy, różniące się między sobą położeniem instrumentów pomiarowych względem obserwowanego obiektu, a co za tym idzie — charakterem uzyskanych rezultatów. Do jednej z grup zaliczymy te metody, które wymagają zainstalowania przyrządów pomiarowych wprost na badanym obiekcie lub w jego wnętrzu; będą to więc m. in.:
a) pomiary pochylania się obiektu za pomocą przyrządów, których
główną częścią składową jest libela;
b) pomiary wzajemnego przemieszczania się w rzucie na poziom punktów obiektu położonych na różnych wysokościach, wykonane za pośrednictwem wahadeł lub pionowników;
c) pomiary zmian odległości punktów obiektu wykonane różnego rodzaju przymiarami, czujnikami i tensometrami.
Jak łatwo się zorientować, pomiary tej grupy nie dają w efekcie pełnego obrazu przemieszczenia obiektu lub jego fragmentu w przestrzeni, lecz tylko niektóre jego składowe; wynika to z faktu uczestniczenia przyrządu mierniczego w ruchu badanego obiektu. Tak np. wyznaczana zmiana kąta nachylenia muru nie odkryje przed obserwatorem faktu jednoczesnego przesunięcia się tej części muru, na której ustawiony był przyrząd pomiarowy. Również zmiana odległości dwóch punktów nie ujawni wielu różnych możliwości przemieszczeń tych punktów. Podobnie ma się rzecz z przemieszczeniem się punktu zawieszenia pionu lub wahadła względem rzutu pionowego na niższy poziom jego poprzedniego położenia.
Do drugiej grupy zaliczymy te metody pomiarowe, które umożliwią wyznaczenie przemieszczeń poszczególnych punktów obserwowanego obiektu względem tzw. punktów odniesienia, z których przynajrriniej kilka zachowa swe pierwotne położenie podczas kolejnych pomiarów okresowych. W skład tej grupy wejdą więc wszystkie, dostosowane do potrzeb pomiarów przemieszczeń metody geodezyjne, które pozwolą uzyskać rzuty prze-
sunięć obserwowanych punktów na osie przestrzennego układu współrzędnych, związanego z nieruchomymi punktami odniesienia.
Porównując ze sobą metody pomiarowe zaliczone wyżej do 2 różnych grup stwierdzimy, że o ile metody grupy pierwszej pozwalają określić przesunięcia względne, o tyle metody grupy drugiej umożliwią określenie przemieszczeń, które w układzie współrzędnych związanych z nieruchomymi punktami odniesienia uważać można za bezwzględne. Stwierdzenie to uwypukla wielką zaletę metod geodezyjnych, dzięki którym można wyznaczyć deformacje znacznej części powierzchni obserwowanego obiektu i jego otoczenia w przestrzeni oraz wykryć i określić przesunięcia wzajemnie równe i równoległe, w tym szczególnie niebezpieczne zjawiska
zsuwów.
W związku z tym metody geodezyjne, aczkolwiek bardziej pracochłonne i ustępujące jeszcze pod względem dokładności wyników metodom grupy pierwszej, są niezastąpionym i podstawowym sposobem kontroli bezpieczeństwa budowli oraz środkiem oceny zewnętrznych skutków procesów zachodzących w obiektach sztucznych i naturalnych. Świadczy o tym coraz powszechniejsze ich stosowanie. Oczywiście odmienność charakteru wyników pomiarów obydwóch grup predestynuje je do łącznego stosowania na wielu budowlach, wymagających możliwie wszechstronnej oceny ich stanu. Typowym przykładem koordynacji metod pomiarowych obydwóch grup jest stosowane na niektórych budowlach wodnych nawiązywanie punktów zawieszenia wahadeł do sieci trygonometrycznej.

WYKAZ LITERATURY

1 Ackerl F., Die Vorbereitung der Beobachtungen zur Feststellung der Turmbewegung von St. Stephan in Wien. Oesterreichische Zeitschrift für Vermessungswesen, 1952.
2 Bachmann W. K., Nouvelles méthodes pour la détermination géodésique des déformations de barrages et autres ouvrages d'art. Sonderheft der Schweizerischen Monatsschrift Wasser- und Energiewirtschaft, nr 7/8/9, 1956.
3 Balcerski W., Problemy statyczne fundowania zakładu wodno-elektrycznego w Rożnowie. Gospodarka Wodna nr 2, 1938.
4Biezuchow K. I., Ispytanije stroitielnych konstrukcij i soorużenij. Moskwa 1954.
5Bolf J., Cer mak Z., Mejzlik L., Marćśk P., Tavoda O., Nové metody merania na priehradâch. Bratislava 1959.
6 B ö h m J., Obecné wyjâdfeni nivelacni a tachymetrické refrakce. Geodeticky a Kartograficky Obzor nr 3, 1959.
7 B o a g a G., Sulle deformazioni délie grandi dighe. Rivista del Catasto e dei Servici Tecnici Erariali, nr 1, 1949.
8 B r a j t P. I., Organizacija nabljudienij za osadkami fundamentów wysotnych zdanij w Moskwie, Nauczno — Issliedowatielskij Institut Osnowanij i Funda-mientow, Sbornik Trudów nr 21. Miechanika Gruntów. Moskwa 1953.
9 Brajt P. I., Miedwieckij E. N., Izmierienije osadok i dieformacij soorużenij gieodieziczeskimi mietodami. Moskwa 1959.
10 C ach F., Geodetickâ mëfeni deformad udolnich pfehrad. Zemëmëfictvi, nr 5, 1951.
11 C ach F., Mëfeni deformad udolnich pfehrad geodetickymi metodami. Praha 1955.
12 C a c h F., Mëfeni pohybu nâbfeini zdi Smetanova nabfezi w Praze. Geodeticky a Kartograficky Obzor, nr 6, 1958.
13 Ciota S., Geodezyjne pomiary odkształceń przy badaniach geologicznych dla budowy wysokościowców. Przegląd Geodezyjny nr 10, 1954.
14 Czech owi cz A., Niwelacja hydrostatyczna. Przegląd Geodezyjny nr 3, 1960.
15 Czechowicz A., Zarys geodezji inżynieryjno — przemysłowej. Kraków 1954.
16 Czerski Z., Optyka instrumentalna. Warszawa 1954.
17 C zet we ft y ń sk i E., Ustalenie składu betonu dla budowy zapory w Rożnowie. Gospodarka Wodna, 1937.
18 Ćermśk Z., Kontrolne meranie na priechradâch. Vodni Hospodâfstvi nr 7, 1954.
19 CS. Vedeckâ Technickâ Spolocnost pre Stavebnîctvo pri SAV: Sbornik z konfe-rencie o inżinierskej geodézii. Bratislava 1957.
20 Daniiow W. W., Mietody obrabotki powtórnych gieodieziczeskich izmierienij, prowodimych w celjach wyjawlienija gorizontalnych dieformacij ziemnoj kory. Trudy Gieofiziczeskowo Instituta nr 5 (132). Moskwa-Leningrad 1949.
21 Deutsches Nationales Kommitee der Weltkrajtkonferenz: Zwölfte Teütagung der Weltkraftkonferenz Montreal; Sechster Kongress der Internationalen Talsperren — Kommission, New York. Verzeichnis der Berichte zum VI Internationalen Talsperren - Kongress New York 1958, Düsseldorf.
22 Dor och o w M. M., Nabljudienije za gidrosoorużenijami w naturie. Gidro-tiechniczeskoje Stroitielstwo nr 3, 1940.
23 Dunin-Barkowskij I. W., Smirnow N. W., Tieorija wierojatnostiej i matiematiczeskaja statistika w tiechnikie (obszczaja czast'). Moskwa 1955.
24 Eidgenössisches Departement des Innern, Veröffentlichung des Eidgenössischen Oberbauinspektorates, Schweizerische Talsperren-Kommission: Messungen, Beobachtungen und Versuche an schweizerischen Talsperren 1919—2945. Bern 1946.
25 Eilfort H., Bewegungsmessungen am Stuttgarter Fernsehturm. Zeitschrift für Vermessungswesen nr 8, 1957.
26 Frits ch J., Tremmel E., Wogrin A., Der VI Kongress der Internationalen Talsperrcnkommiśsion. Wien 1959.
27 G e r c o g A. A., Eksploatadja awtomobilnodorożnych mostów. Moskwa 1949.
28 Gierżuła B. I., Cieodiezija w promyszlennom stroitielstwie. Moskwa 1957.
29 Gigas E., E bel in g K„ Elektrisches Auge. Institut für Angewandte Geodäsie. Frankfurt a.M. 1957.
30 Girkmann K., Königshofer E., Die Hochspannungs — Freileitungen. Wien 1952.
31 Gomoliszewski T., Pomiar strzałki zwisu liny naciągowej masztu. Geodezja i Kartografia, tom VII, zesz. 2, 1958.
32 Gomoliszewski J., Gomoliszewski T., Milewski M., Geodezyjne pomiary odkształceń mostu. Rocznik Geodezyjny 1954, część VI, rozdział Xb. Warszawa 1954.
33 Grądzki W., Metoda optyczna badania odkształceń budowli. Przegląd Geodezyjny nr 11—12, 1959.
34 G r i s z i n B. S., Wysokotocznyje opticzeskije tieodolity. Moskwa 1954.
35 Griszin M. M., Gidrotiechniczeskije soorużenija; cz. I, 1954; cz. II, 1955. Moskwa.
36 G u d k o w W. M. B j e 1 j a j e w B. I., Opriedielienije otkłonienij toczek ot stwora pri izuczeniju gorizontalnych smieszczenij osnowanij gidrotiechniczeskich soorużenij. Izwiestija Wysszych Uczebnych Zawiedienij MWO, SSSR, Gieodiezija i Aerofotosjomka, wyp. 1, 1958.
37 G u s i e w N. A., Instrumientowiedienije. Moskwa-Teningrad 1949.
38 H a j d a J., Optika a optické pristroje. Bratislava 1956.
39 Hartwig J., Sklepienie o rozpiętości 12 m z płyt drobnofalistych. Prace Instytutu Techniki Budowlanej nr 239. Warszawa 1957.
40 Hausbrandt S., Rachunki geodezyjne. Warszawa 1953.
41 Hausbrandt S., Parę uwag w sprawie możności wykorzystania zdobyczy statystyki matematycznej do szacowania dokładności pomiarów inżynieryjnych. Geodezja i Kartografia tom IX, zesz. 1, 1960.
42 Herd a M., Mëfeni pohybu a sedani objektu s velkymi zmënami teplot. Geode-ticky a Kartograficky Obzor. nr 7, 1958.
43 Hough Floyd W., Miniature system of first order alignement and triangulation control. American Society of Civil Engineers' Papers.
44Huggenberger A. U., Talsperren — Messtechnik. Berlin 1951.
45 Ilavsky P., Pozorovanie skeletovej konstrukcie na dne lomu. Sbornik Vede-ckych Prâc Vysokej Śkoly Technickej v Kośiciach, nr II. Bratislava 1957.
46 Jankovic M., Primjenjena Geodezija. Zagreb 1957.
47 Jordan — Eggert, Handbuch der Vermessungskunde. Bd. I. 1935; Bd. H/l, 1931; Bd. n/2, 1933. Stuttgart.
48 Jordan — Eggert — Kneissl, Handbuch der Vermessungskunde, Bd. III. Stuttgart 1956.
49Jelisjejew S. W., Gieodieziczeskoje instrumientowiedienije. Moskwa 1952.
50 Kammer der Technik, Autorenkollektiv: Beiträge aus der Ingenieurmessung. Bd. I. VEB - Verlag Technik. Berlin 1958.
51 K e 1 e n N., Gewichtsstaumauern und massive Wehre. Berlin 1933.
52 Kind W., Trigonometrische Beobachtungen zur Ermittlung von Lageverschiebungen an Brückenpfeilern. Allgemeine Vermessungs - Nachrichten, 1936.
53 Kleczkowski A., Osuwiska i zjawiska pokrewne. Warszawa 1955.
54 Kobold F., Geodätische Methoden zur Bestimmung von Geländebewegungen und von Deformationen an Bauwerken. Schweizerische Bauzeitung nr 12—13, 1958.
55 Kochmański T., Zagadnienie wyróionywania horyzontu przy pomiarach kierunkowych. Geodezja i Kartografia tom I, zesz. 3, 1952.
56 Kochmański T., Obliczanie ruchów punktów górotworu pod wpływem eksploatacji górniczej. Warszawa 1956.
57 Kolib ab ski S., Wyniki prowadzenia pomiarów wychyleń kominów. Przegląd Geodezyjny nr 5, 1954.
58 K o 1 i b a b s k i S., Pomiary wychyleń kominów. Przegląd Geodezyjny nr 6, 1953.
59 Kolektiv Katedry Geodézic SVST: Inżinierska Geodézia. Bratislava 1953.
60 K o r c z i n s k i j I. L., Kolicbanija wysotnych zdanij. Moskwa 1953.
61 K o w a 1 c z y k Z., Pomiary wysokości kominów fabrycznych i kontrola ich piono-wości. Geodezja i Kartografia tom I, zesz. 1—2, 1952.
62 K o w a 1 c z y k Z., Miernictwo Górnicze, część 3. Katowice 1959.
63 Kratochvil S., Mëfeni na betonové pfehradë. Praha 1951.
64 K r u m p h a n z 1 V., Vyzkumnâ zprâva 32/1956, VÜGTK. (Nie opublikowane).
65 Krumphanzl V., Inzenyrskâ Géodésie. Praha 1959.
66 Krysicki W., O pewnym zastosowaniu i o oszacowaniu rozkładu Studenta. Geodezja i Kartografia tom IV, zesz. 3, 1955.
67 K u ë e r a K., Dvë cesty k zvyseni pfesnosti triangulaci. Geodeticky a Kartograficky Sbornik, 1955.
68 K ü h n e C, Das elektrische Auge als Hilfsmittel zur Verfeinerung der Zieleinstellung. Vermessungstechnische Rundschau nr 5, 1959.
69 K w a ś n i e w s k i J., Pomiar odkształceń zbiornika gazowego. Geodezja i Kartografia tom VI, zesz. 2 i 3, 1957.
70 K w a ś n i e w s k i J., Geodezyjny pomiar odkształceń elewatora zbożowego. Zeszyty Naukowe Politechniki Szczecińskiej nr 4, Technika nr 3, 1958.
71 Kwasniewski J., Pomiar odkształceń komina przemysłowego. Szczecińskie Towarzystwo Naukowe, Wydział Nauk Matematycznych i Technicznych, tom I,
zesz. 1, 1959.
72 L a c m a n n O., Die Photogrammetrie in ihrer Anwendung auf nicht — topographischen Gebieten. Leipzig 1950.
73 Lang W., Deformationsmessungen an Staumauern nach den Methoden der Geodäsie. Bern 1929.
74 L a t i n e k S., O triangulacyjnych pomiarach odkształceń zapór. Przegląd Mierniczy nr 12, 1938.
75 L a t i n e k S., Prace miernicze przy budowie przegród dolinowych. Przegląd Mierniczy nr 2, 1939.
76 L a z z a r i n i T., Geodezyjne pomiary odkształceń (ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb kontroli zapór wodnych). Warszawa 1952.
77 Lazzarini T., Ogólne wiadomości o geodezyjnych pomiarach odkształceń. Rocznik Geodezyjny 1953.
78 Lazzarini T., Wyznaczanie odkształceń metodami geodezyjnymi. Rocznik Geodezyjny 1954. Warszawa.
79 Lazzarini T., Pomiary odkształceń. Przegląd Geodezyjny nr 4 i 6, 1957.
80 L a z z a r i n i T., Wykłady geodezji II. Warszawa 1957.
81 Lazzarini T., Uwagi na temat wyrównań stacyjnych kątów w sieciach trian-gulacji szczegółowej. Zeszyty Naukowe Politechniki Warszawskiej, Geodezja, nr 2, 1956.
82 L a z z a r i n i T., Wyrównanie stacyjne kierunków pomierzonych w pełnych seriach z jednoczesnym uwzględnieniem odchyłki zamknięcia horyzontu. Biuletyn Wojskowej Akademii Technicznej nr XLVI, 1959.
83 Ledabyl S., Urcovâni horizontâlnich a vertikâlnich posunoü pfehradnich zdi geodetickymi metodami. Zemëmëficky Obzor nr 4, 1947.
84 L u d i n A., T ö 1 k e F., Wasserkraftanlagen, 112, Talsperren, Staudämme und Staumauern. Berlin 1938.
85 Ł ą c k i B., Pomiary pionowości masztów radiowych metodą różnicową. Przegląd Geodezyjny, nr 1, 1955.
86 Makulski W., Próbne obciążenia konstrukcji budowlanych. Prace Instytutu Techniki Budowlanej nr 242, Warszawa 1957.
87 M a r ć â k P., Vypracowania projektov pre meranie vertikâlnych deformacii na priehradâch. Vodni Hospodâfstvi nr 3, 1956.
88 M a r c â k P., Vedecko '—- technickâ konferencia o merani deformacii inzinier-skych stavieb v Krakove. Geodeticky a Kartograficky Obzor nr 5, 1956.
89 M a r c a k P., Meranie vertikâlnych deformacii na Oravskej priehrade. Geodeticky a Kartograficky Obzor nr 9, 1956.
90 M a r c a k P., Vysledky nivelaënych merani deformacii na Oravskej priehrade. Geodeticky a Kartograficky Obzor nr 1, 1957.
91 M a r c â k P., Niektóre problemy geodetickych prâc vo vodnom hospodârstve. Stavebnicky Casopis, Slovenskâ Akademia Vied, IV/4, 1957.
92 M a r c â k P., Pozorovanie deformacii priehrad metódou merania na zâmernu priamku (alignement) podla skusenosti na slovenskych prienhradach. Stavebnicky Ćasopis, Slovenskâ Akademia Vied, V/2, 1957.
93 M a r a z i o A., Metodi e strumenti geodetici nello studio delie deformazioni delie grandi strutture in cemento armato. Pubbl. dell' Instituto di Geodesia, Topografia e Fotogrammetria nr 94, 1957.
94 M a 11 h i a s H., Zum Einfluss von Zielachsenfehler, Horizontalachsenschiefe und Stehachsenschiefe auf Richtungen. Schweizerische Zeitschrift für Vermessung, Kulturtechnik und Photogrammetrie, nr 4, 1958.
95 M a 11 h i a s H., Untersuchungen mit dem Ni. 2 Zeiss — Opton bei Deformationsmessungen an Staumauern. Schweizerische Zeitschrift für Vermessung, Kulturtechnik und Photogrammetrie nr 7, 1957.
96 M a y z e 1 B., Zastosowanie pomiarów geodezyjnych w badaniach konstrukcji budowlanych. Przegląd Geodezyjny nr 2, 1957.
97 M a y z e 1 B., Obliczanie na zwichrzenie dźwigarów zginanych o zbieżnym profilu. Prace Instytutu Techniki Budowlanej nr 238, Warszawa 1957.
98 Mermin M., Mesure de la déformation des barrages. Géometre nr 3, 1959.
99 M i k u c k i Z., Potrzeba przeprowadzania badań i kontroli zapór i zbiorników. Gospodarka Wodna nr 6—12, 1949.
lOOMikucki Z., Pomiary i badania odkształceń budowli hydrotechnicznych w świetle potrzeb gospodarki wodnej. Przegląd Geodezyjny nr 3, 1957.
101 Mikucki Z., Niektóre problemy przy budowie betonowych przegród dolin. Gospodarka Wodna nr 6, 1951.
102 Ministerstwo Przemysłu Ciężkiego, Tymczasowa techniczna instrukcja geodezyjna; Instrukcja H-V: Pomiary odkształceń (opracował T. Lazzarini). Warszawa 1958.
103 Ministierstwo Wysszewo Obrazowanija SSSR. Moskowskij Institut Inżenierow Gieodiezii, Aerofotosjomki i Kartografii, Sowieszczanije po gieodieziczeskim mietodam nabludienij za dieformacijami gidrotiechniczeskich soorużenij (tezisy dokładow). Moskwa 1957.
104 Ministierstwo Elektrostancij SSSR, Gidroenergoprojekt, Nastawlienije po nablju-dienijam za osadkami i gorizontalnymi smieszczenijami gidrotiechniczeskich soorużenij gieodieziczeskimi mietodami. Moskwa—Leningrad 1958.
105 Ministierstwo Wysszewo Obrazowanija SSSR, Izwiestija Wysszych Uczebnych Zawiedienij MWO, Gieodiezija i Aerofotosjomka wyp. 4. Dokłady na mieżwu-zowskom sowieszczanii po gieodieziczeskim mietodam nabljudienij za dieformacijami gidrotiechniczeskich soorużenij. Moskwa 1958.
106 Moser C, Schriever W. R., Photogrammetrie measurements of deformations of structures. National Research Council. Ottawa 1957.
107 Murawiew M. S., Nabljudienija gieodieziczeskimi mietodami za dieformacijami bietonnych soorużenij Cimljanskowo Gidrouzła. Trudy Moskowskowo Instituta Inżenierow Giediezii, Aerofotosjomki i Kartografii, wyp. 29. Moskwa 1957.
108 'N',eyi B., Ustalenie kryterium, stałości stanowiska przy geodezyjnych pomiarach odkształceń w oparciu o zasady rachunku prawdopodobieństwa. Przegląd
' Geodezyjny, nr 3 i 4, 1958.
109 Norma PN-55/B-03020 „Grunty budowlane. Wytyczne wyznaczania dopuszczalnych obciążeń".
110 Piasecki M. B., Fotogrametria lotnicza i naziemna. Warszawa 1958.
111 Pomi ano w ski K., Zbiorniki i zapory, cz. I. Warszawa 1934.
112 Pomi a n o w sk i K., Wytrzymałość fliszu karpackiego. Przegląd Techniczny, nr 5—6, 1946.
113 Popow I. W. (red. nacz.), Inżenierno-gieołogiczeskije issliedowanija dlja gidroenergieticzeskowo stroitielstwa, t. II. Moskwa 1950.
114 Romanowicz E., Metody geodezyjne badania wpływów eksploatacji górniczej na powierzchnię. Przegląd Geodezyjny, nr 2, 1952.
115 Romanowski W. I., Podstawowe zagadnienia teorii błędów. Warszawa 1955.
116 Rudi F., Komparator za mikrotrigonometrijska merenja. (W maszynopisie).
117 Rysavy J., Géodésie I/II. Praha 1955.
118 S a wiek i K., Ekranowa metoda pomiaru odkształceń (Gravilux). Przegląd Geodezyjny, nr 10, 1957.
119 Simon M., Deformationsmessungen an Talsperren. Vermessungstechnik, nr 9 i 10, 1958.
120 S ok ob E., Die Seitenrefraktion im Temperaturfeld von Sonnenbestrahlten Wänden. Zeitschrift für Vermessungenswesen, nr 21, 1936.
121 S i m e k J., Nëkolik poznamek k mëfeni svislosti osy tovârniho komina. Geodeticky a Kartograficky Obzor, nr 12, 1957.
122 Slovenskâ Akademia Vied, Technickâ Sekcia; Laboratorium Meracich Pristrojov: Zaverecnâ Zprâva o pristroji Pendameter na meranie polohy kyvadiel v udol-nych priehradâch. (W maszynopisie).
123 Słota E., Triangulacyjne pomiary odkształceń zapór. Przegląd Mierniczy, nr 10, 1938.
124 Stanek V. B., Geodetické mëfeni dejormaci pfehrady u Slap. Geodeticky a Kartograficky Sbornik, 1957.
125 Stanek V. B., Determination of the motion of an observation point by microtriangulation when measuring the deformation of dams. Studia geophysica et geodetica 3, Prague 1959.
126 S t a n ë k V. B., Zkouska pfesnosti theodolite uzivanych pro mëfeni deformacî pfehrad. Stavebnicky Casopis, Slovenskä Akademia Vied, VII/3, 1959.
127 S t a n ë k V. B., Kilka uwag o dokładności określenia odkształceń zapór przy stosowaniu metod geodezyjnych. Przegląd Geodezyjny, nr 10, 1959.
128 Stanék V. B., lircent pohybu pozorovacich bodu mikrotriangulaci pfi mëfeni deformacl na pfehradë u Slap. Geodeticky a Kartograficky Obzor, nr 12, 1959.
129 Stanëk V. B., Korekcija za nagib osovine alhidade teodolita kod mjerenja deformacija brana. Geodetski List nr 7—9, 1958.
130 Steiger X, Mëfeni deformacî üdolnich pfehrad metodou trigonometrickou. Geodeticky a Kartograficky Obzoc, nr 3, 1958.
131 St ein ich L., Zum Problem der Seitenrefraktion. Vermessungstechnik, nr 7, 1959.
132 Stowarzyszenie Naukowo-Techniczne Geodetów Polskich, Materiały z XI konferencji naukowo-technicznej na temat pomiarów odkształceń budowli loßowych i wodnych. Kraków 1956.
133 SSSR. Ministierstwo Stroitielstwa Wojennych i Wojennomorskich Priedprijatij, Tiechniczeskoje Uprawlienije, Instrukcija po izgotowlieniju i ustanoickie głu-binnych niezoiljajemych reperow dlja nabljudienij za osadkami mnogoetażnych zdanij. Moskwa 1948.
134 Schultze E., Muhs H., Bodenuntersuchungen für Ingenieurbauten. Berlin 1950.
135 SSSR. Ministierstwo Stroitielstwa, Nauczno-Issliedowatielskij Institut Osnowanij i Fundamientow, Sbornik Trudów nr 21, Miechanika Gruntów. Moskwa 1953.
136 S zy ma ński C, Urbanowski W., Stateczność jednostronnie utwierdzonego dźwigara o liniowo zmiennej wysokości przekroju pod działaniem siły skupionej na końcu swobodnym. Prace Instytutu Techniki Budowlanej nr 238. Warszawa 1957.
137 Szymoński J., Instrumentoznawitwo geodezyjne; cz. I, 1954; cz. II, 1956. Warszawa.
138 Szymoński J., Metoda jednoczesnego wyznaczenia runu i średniego błędu przypadkowego podziału kół. Geodezja i Kartografia tom VI, zesz. 4, 1957.
139Târczy-Hornoch A., O wpływie pochylenia osi głównej teodolitu na pomiar kierunków poziomych. Geodezja i Kartografia tom VIII, zesz. 3, 1959.
140 Tarnowski K., Geodezyjne pomiary odkształceń przy badaniach hydrogeologicznych i gruntowych na terenie Pałacu Kultury i Nauki w WarszavHe. Prace Instytutu Geodezji i Kartografii, zesz. 2 (6), 1955.
141 Tarnowski K., Geodezyjne pomiary odkształceń wieżowców ze szczególnym uwzględnieniem prac prowadzonych na terenie Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Prace Instytutu Geodezji i Kartografii zesz. 2 (9), 1956.
142 Uginezus A. A., Bombczinski W. P., Aparatura kontrolno-pomiarowa budowli wodnych. Warszawa 1957.
143 U 1 b r i c h K., Geodätische Deformationsmessungen an österreichischen Staumauern und Grossbauwerken. Wien 1956.
144 U n t e r s e e V., Méthode géodésique pour la détermination des déformations des barrages. Service Topografique Fédéral. Wabern (Suisse) 1950.
145 Uspien ski j M. S., Uslowija ustojcziwosti gieodieziczeskich centrów i reperow. Moskwa 1955.
146 Vandermaesen Th., Relevé de l'inclinaison de la Tour des Halles â Bruges. Revue des Géometres-Experts et Topographes Français, nr 12, 1958.
147 Warchałowski E., Niwelacja geometryczna. Warszawa 1954.
148 W a r ch al o wsk i E., Rachunek wyrównawczy dla geodetów. Warszawa 1955.
149 We ig el K., Rachunek wyrównawczy wedle metody najmniejszych kwadratów oraz jego zastosowania przy rozmierzaniu kraju. Lwów—Warszawa 1923.
150 W elew D., Stojćew D., Georgiew L„ Kiurkciew L, Deformacii w Jazowirnata Stena „Beli Iskr". Sofia 1955.
151 Widujew N. G, Podrezan W. W., Rakitow D. I., Gieodieziczeskije rabaty na stroitielnoj płoszczadkie. Moskwa 1959.
152Wiłun Z., Gruntoznawstwo drogowe. Warszawa 1947.
153 Wił un Z., Badanie geotechniczne podłoża Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Inżynieria i Budownictwo, nr 7, 1955.
154 Wiłun Z., Zagadnienia mechaniki gruntów w zastosowaniu do inżynieryjnych pomiarów geodezyjnych. Przegląd Geodezyjny, nr 11 i 12, 1956.
155 Wr z e ś n i o w s k i Z., Tensometry i ich zastosowanie do badania naprężeń w mostach od obciążenia statycznego. Warszawa 1951.
- 156 Z y k u b e k S., Geodezyjne pomiary odkształceń konstrukcji stropowych. Prace Instytutu Geodezji i Kartografii, zesz. 2 (6), 1955.
157 Zy kubek S., Geodezyjne pomiary odkształceń kominów i masztów. Prace Instytutu Geodezji i Kartografii, zesz. 2 (9), 1956.
158 Z d'an sky J., Zjistovâni posuvu tovârniho kominu. Geoplan. Służebni pomucka rada A ë. 1. Praha 1951.
159 Ż d' â n s k y J., Mëfeni odchyłek jef abové drâhy. Geoplan. Służebni pomucka fada A c. 2. Praha 1952.
160 Żenczykowski W., Walka z żywiołem zsuwu na wzgórzu kościoła Sw. Anny w Warszawie. Przegląd Budowlany, nr 7—8, 1949.
161 Z m igr od z/k i Z., Budowle piętrzące, cz. I i II. Warszawa 1957.
162 Żmudziński Z., Badania nośności prefabrykowanych fundamentów stopowych na działanie siły wyrywającej. Krakowskie Biuro Projektów Sieci Elektrycznych. (Referaty na konferencję techniczną, Kraków, kwiecień 1958).
163 Zbiorowe: Sixieme Congres des Grands Barrages New-York 1958 (referaty na kongres).
164 Zbiorowe: Troisieme Congres des Grands Barrages Stockholm 1948 (referaty na kongres).
165 Guzik K., Uwagi o powstaniu zsuwu w Skarpie Warszawskiej koło kościoła Sw. Anny (Trasa W-Z) oraz o warunkach jego ustalenia. Przegląd Budowlany, nr 7—8, 1949.
166 Janusz W., Badanie terenowe konstrukcji ciągu poligonowego prostoliniowego i równobocznego oraz wnioski z tego badania. Prace Instytutu Geodezji i Kartografii zesz. 2 (9), 1956.
167 T a r n o w s k i K., Prace geodezyjne dla celów badania odkształceń budowli wodnych. Referaty na XVIII Konferencję Naukowo-Techniczną w Krakowie w r. 1957 (w maszynopisie).
168 Wiłun Z., Bo le ński M., Osiadania newowznoszonych budowlK Instytut Techniki Budowlanej. Warszawa 1960. /^ A.

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

Możesz dodać mnie do swojej listy ulubionych sprzedawców. Możesz to zrobić klikając na ikonkę umieszczoną poniżej. Nie zapomnij włączyć opcji subskrypcji, a na bieżąco będziesz informowany o wystawianych przeze mnie nowych przedmiotach.