 | | | >>Cliford Geertz na antropologiczne ścieżki trafił dość późno, nieco przez przypadek – nie przeszkodziło mu to jednak zostać jednym z najbardziej oryginalnych i inspirujących antropologów swego pokolenia. Geertz, jako główny rzecznik i propagator (obok Victora Turnera) antropologii symbolicznej i interpretatywnej w Stanach Zjednoczonych, natchnienie czerpał z różnych źródeł: filozofii hermeneutycznej. Fenomenologii, semiotyki, od tak ważnych postaci myśli dwudziestowiecznej, fenomenologii, semiotyki, od tak ważnych postaci myśli dwudziestowiecznej jak Ricoeur, Heidegger, Weber, Schutz czy Burke. Prowadził własne badania w Indonezji i Maroku. Był jednym z pierwszych antropologów, którzy zdali sobie sprawię ze związanego z badaniami terenowymi złudzenia niewinności i zrozumieli znaczenie pojęcia fikcji w uprawianiu antropologii – pojęcia, z którego dziś korzysta się może za często. „To fikcja – fikcja, lecz nie kłamstwo – leży w samym centrum uwieńczonych powodzeniem antropologicznych badań terenowych, a ponieważ nigdy nie są one całkiem przekonywujące dla któregokolwiek z uczestników, czyni to takie badanie, rozważane jako forma działania, postępowaniem nieustannie ironicznym" (1968).
"Dzieło i życie" to zbiór czterech portretów postaci, bez których trudno byłoby wyobrazić sobie dwudziestowieczną antropologię: Claude'a Levi - Straussa, Edwarda Evans - Pritcharda, Bronisława Malinowskiego, Ruth Benedict, czterech filarów, o których ciągle głośno nie tylko w świecie antropologicznym. Interpretując ich twórczość, Geertz klarownie ukazuje sposoby skonstruowania ich prac, sposoby, dzięki którym dzieła te oddziałują tak mocno, że wytyczają drogi dla innych. A – trzeba dodać – świadomość sposobów konstruowania światła przedstawionego w dziele wydaje się dziś równie nie odmowną, co znajomość tzw. Twardych faktów etnograficznych.<< (nota wydawnicza)
Stron 205, Wydawnictwo KR |
| |
| | |
