Patrząc na ojca, myślę o tym, jak naprawdę mało o nim wiem. Jego sposób bycia nauczył mnie nie wtykać nosa w cudze sprawy. Jest człowiekiem zadziornym, łatwo wpadającym w złość, wręcz wybuchowym i szorstkim. Reprezentuje współczesną wersję wiktoriańskiego ojca rodziny. Mama chętnie dzieli się tym, co czuje. Tata nie robi tego nigdy. Odgradza się od reszty rodziny, przypominając dumnie sterczącą niedostępną wyspę o skalistych brzegach. Nie da się do niej przybić samemu. Trzeba wziąć na pokład matkę, która jak pilot przeprowadzi przez niebezpieczne wiry. A sposób, w jaki to zrobi, będzie zależał od charakteru misji.
Czasem zdarzało się, że gdy się na nas wściekał, mama była jak ta mała zwinna rybka, która w pozornie samobójczej misji podpływa do rozjuszonego rekina i lekko skubie go w krwiożerczą paszczę. Wstrzymywaliśmy wtedy oddech, czekając na błysk zębów zatapianych w bezbronnej ofierze. Ale wielki ludojad nieoczekiwanie okazywał wielkoduszność – jakieś wrodzone zrozumienie dla emocjonalnej symbiozy, pozwalające mu tolerować jej bliskość. Ten model funkcjonował w naszej rodzinie przez dziesięciolecia.
Wyobrażam sobie, że muszę napisać pośmiertne wspomnienie o ojcu.
„George Godwin, urodzony w 1924 roku w Anglii…”
Gdzie konkretnie w Anglii? Tego nie wiem. Uzmysławiam sobie, że nigdy nie zaglądałem do jego paszportu. I że prawie nic nie wiem o jego rodzinie. O ile mi wiadomo, jego ojciec miał na imię Morris i zajmował się biznesem.
„Pobierał nauki w…”
Znowu pas. Chyba wspominał coś o prywatnej szkole w St Andrews w Szkocji.
„Po wybuchu drugiej wojny światowej…”
Teraz jestem już na nieco pewniejszym gruncie.
„Wstąpił do armii brytyjskiej…”
Ale do jakiej formacji? Zdaje się, że do piechoty…
„Po wojnie studiował na wydziale inżynieryjnym Uniwersytetu Londyńskiego i należał do zespołu, który zaprojektował i zbudował latającą łódź Sunderland. Na początku lat pięćdziesiątych wyjechał na kontrakt do Afryki, w której się zakochał. Kierował tam kopalniami miedzi, zakładami przetwórstwa drewna i państwowymi firmami transportowymi, by zakończyć karierę jako autor norm przemysłowych dla Stowarzyszenia Norm Zimbabwe.
Zostawił żonę i dwoje dzieci, przeżył trzecie”.

Obmyślanie tego szkicu przerywa matka. Każe mi pojechać do domu, umyć się i przespać. W tym czasie ona zajmie moje miejsce przy łóżku ojca.