WSTĘP
Niniejsza książka poświęcona jest problematyce z pogranicza historii politycznej i dziejów polskiej polityki morskiej z lat działalności jednego z najbliższych współpracowników Piłsudskiego, pułkownika Józefa Becka w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Zajmując się jednak z konieczności analizą jednego z najtrudniejszych, bo najbardziej skomplikowanych zagadnień polityki międzynarodowej II Rzeczypospolitej, autor ma przede wszystkim na celu zbadanie najważniejszego odcinka polskiej polityki morskiej w dwudziestoleciu międzywojennym, którym — według jego przekonania — była polityka rządu polskiego w stosunku do Gdańska, ściślej zaś — stosunek tego rządu do sprawy wykorzystania przez Polskę portu gdańskiego.
Termin „polska polityka morska11 nie jest precyzyjny, niemniej był on powszechnie stosowany w praktyce politycznej dwudziestolecia międzywojennego. O polskiej polityce morskiej pisali publicyści, wypowiadali się na ten temat ministrowie i inne osobistości oficjalne. Istniała nawet — powołana w 1934 r. przez resortowego kierownika polskiej gospodarki morskiej, ministra przemysłu i handlu — tzw. Międzyministerialna Komisja Opinio-dawcza do Spraw Polskiej Polityki Morskiej, specjalny organ doradczy rządu dla spraw ekonomicznych, wchodzących w zakres tej polityki!.
1 W skład komisji wchodzili przedstawiciele Ministerstwa Przemysłu i Handlu, Komunikacji, Spraw Zagranicznych oraz Państwowego Instytutu Eksportowego, Związku Izb Przemysłowo-Handlowych, Rady Portu i Dróg Wodnych w Gdańsku, Urzędu Morskiego w Gdyni oraz Izby Przemysłowo--Handlowej w Gdyni. Zadaniem komisji było przedstawianie rządowi wniosków w sprawach związanych z kształtowaniem polskiej polityki morskiej oraz uzgadnianie stanowisk poszczególnych resortów w sprawach morskich
