Opis książki

Wincenty Hipolit Gawarecki, krypt.: G. W. H., (ur. 12 października 1788 w majątku Borzeń pod Wyszogrodem, zm. 9 września 1852) – prawnik, dramatopisarz i historyk polski.
Urodził się jako syn Franciszka i Scholastyki z Sutkowskich. W latach 1[zasłonięte]796-18 uczęszczał do Gimnazjum Akademickiego (obecnie Liceum Ogólnokształcące im. Marszałka Stanisława Małachowskiego) w Płocku, a w latach 1[zasłonięte]804-18 do Liceum Warszawskiego. Studia prawnicze odbył na Uniwersytecie Warszawskim (Szkoła Prawa i Administracji w latach 1[zasłonięte]808-18). W roku 1818 uzyskał dyplom magistra prawa i administracji. Po ukończeniu studiów był aplikantem, potem inkwirentem, podsędkiem i zastępcą prokuratora Sądu Policji Poprawczej w Płocku. W 1821 (lub 1825) mianowany został prokuratorem, a w latach 1[zasłonięte]828-18 był prezesem Trybunału Cywilnego guberni płockiej. Był członkiem lóż masońskich. Należał do współzałożycieli Towarzystwa Naukowego Płockiego oraz Towarzystwa Miłosierdzia Szkolnego przy Szkole Wojewódzkiej w Płocku. Zmarł 9 września 1852. Pochowany został na cmentarzu we wsi Orszymowo.
Należał do najbardziej aktywnych płocczan, wydał wiele prac z zakresu prawa oraz dziejów Mazowsza Płockiego i ziemi dobrzyńskiej.

Uwagi:

Oprawa i brzegi stron lekko zakurzone.