Nowa, nieużywana, nieskazitelna. Bez najmniejszych wad, bez najmniejszych rys, bez zagnieceń poligrafii, bez

jakichkowlwiek odcisków palców na poligrafii bądź krążku.

Egzemplarz mega kolekcjonerski.
Edycja – plastikowe etui.

Etui bez rys.
Folia z paskiem samoprzylepnym.

elektronika/ jazz/yass/impro
F Communications, 2007

Czas trwania: 56:26

Info dystrybutora:

Laureata Garniera, mistrza współczesnych brzmień wyraz fascynacji jazzem.
Garnier nigdy nie ukrywał swojego zainteresowania jazzem i od lat marzył o zarejestrowaniu albumu z żywymi muzykami. Oto

koncertowy album będący owocem współpracy tego znakomitego didżeja, producenta i muzyka ze znakomitymi instrumentalistami

ze świata jazzu. Na czoło wśród towarzyszących Garnierowi muzyków wybija się postać Bugge Wesseltofta. Ten wybitny

norweski, pianista, kompozytor i producent, jest jedną z prawdziwych ikon nu jazzu. Ma za sobą m.in. współpracę z Janem

Garbarkiem i prowadzi własną wytwórnię płytową Jazzland Records. Skład uzupełniają Benjamin Rippert i Philippe Nadaud.

Garnier podkreśla że każdy z koncertów ma osobną historię i jak ważna jest improwizacja.
„Public Outburst” w 100% pozwala odczuc magiczną atmosferę występów live tego składu. Znakomite połączenie jazzowej

tradycji z nu jazzowym spojrzeniem wybitnych osobistości współczesnej muzyki!!

Laurent Garnier

Francuski producent i DJ z kręgu muzyki techno. W czasie swojej kariery obracał się w szerokiej stylistyce – od deep

house i Detroit techno, aż po mocniejszy acid house i nu jazz. Na swoim koncie ma także pięć albumów studyjnych, dziesięć

EP-ek, a także kilka kompilacji.
Urodził się 1 lutego 1966 roku. Clubbingiem, wspólnie ze swoim bratem, zainteresował się pod koniec lat 70. ubiegłego

wieku w Paryżu. Choć uwielbiał disco, słuchał także innych gatunków, wśród których było między innymi punk, reggae i

funk. W wieku szesnastu lat zaczął nagrywać i miksować swoje pierwsze utwory przy pomocy prostych magnetofonów.
Od 1984 roku przez półtora roku pracował jako kelner we francuskiej ambasadzie w Londynie. Następnie przeniósł się do

Manchesteru. Odkrył brytyjską scenę house i zaczął działać jako profesjonalny DJ. Trzy lata później trafił do tamtejszego

klubu Hacienda, gdzie poznał DJ-a Mike’a Pickeringa, tamtejszego rezydenta. Niedługo potem zaczął tam występować jako DJ

Pedro. Był jednym z pierwszych muzyków ze Starego Kontynentu, który na Wyspach miksował amerykański house. Swoimi

występami inspirował między innymi takie zespoły, jak Stone Roses i Happy Mondays, które zaczęły umieszczać w swoich

utworach – odwołania do muzyki house.

W 1988 roku wrócił do Francji, aby odbyć służbę w wojsku. Potem wyjechał do Stanów Zjednoczonych, spędził trochę czasu w

Nowym Jorku, gdzie poznał Frankie Knucklesa. Dwa lata później wrócił nad Sekwanę i zaczął grać imprezy z cyklu Wake Up w

paryskim klubie Rex. Występował tam przez trzy lata. W 1992 roku miksował trzy noce z rzędu w słynnej hali Sir Henry’s w

Cork. Grał także w takich klubach jak le Palace i le Boy. W końcu zaczął nagrywać własne płyty. W 1991 roku nagrał singla

„French Connection”, a dwa lata później EP-kę „A bout de Souffle”. Wspólnie ze swoim przyjacielem Erickiem Morandem,

założył wytwórnię F Communications. W pierwszej połowie lat 90 występował również jako DJ w londyńskim Ministry Of Sound

podczas „Open all hours”.

Swoją pierwszą płytę zatytułowaną „Shot In the Dark” wydał w 1994 roku. Dwa lata później ukazała się kompilacja „Raw

Works”, W 1997 roku do sklepów trafił longplay „30”. Pochodził z niej jeden z najlepszych singli DJ-a „Crispy Bacon”.

Kolejnym wydawnictwem było retrospekcyjna składanka „Early Works” (1998). W 2000 roku artysta wydał płytę – była to

„Unreasonable Behaviour”, jedna z najlepszych płyt w dorobku muzyka. W 2005 roku artysta zaprezentował album z muzyką

elektroniczną „The Cloud Making Machine”, na której mało było rytmów dance. Rok później ukazał się krążek z najlepszymi

nagraniami DJ-a, zatytułowany „Retrospective 94-06”, na który, oprócz oryginalnych nagrań trafiły również remiksy, bonusy

i utwory zamieszczone do tej pory jedynie na winylach. W 2007 roku fani otrzymali koncertowe wydawnictwo „Public

Outburst”. Ostatnią płytą muzyka jest pochodząca z maja 2009 roku „Tales of a Kleptomaniac”.

Garnier współpracował między innymi z zespołem System 7. Ma na swoim koncie kilka wspólnych występów z Bugge

Wesseltoft’em. Był także rezydentem klubu The End tuż przed jego zamknięciem w styczniu 2009 roku.

Laurent Garnier "Public Outburst", F Communications 2007
www.fcom.fr
www.isound.com.pl

Historia nowoczesnej elektroniki wyraźnie pokazuje, że wielu co ambitniejszych producentów z czasem próbuje swych sił w

"żywej" muzyce - przede wszystkim w jazzie. Tak było niegdyś z Carlem Craigiem, potem z Herbertem, a teraz z Laurentem

Garnierem. Francuski mistrz techno i house`u od lat marzył o nagraniu jazzowej płyty. I jego pragnienia się ziściły. Oto

dostajemy właśnie koncertowy album projektu Public Outburst, w którym Garnierowi towarzyszą wybitni instrumentaliści z nu

jazzowego kręgu: Buggy Wesseltoft i Benjamin Rippert na klawiszach, Philippe Nadaud na saksofonie, klarnecie i flecie

oraz Philippe Anicaux na trąbce. Skład grupy uzupełniają również specjalnie zaproszeni na sesję wokaliści i raperzy.
Już pierwszy utwór z krążka - "63" - pokazuje, że nie będzie to czysty jazz. Z jednej strony mamy tu bowiem swobodne

partie trąbki i klawiszy, a z drugiej - dubowy podkład rytmiczny i kosmiczne pasaże syntezatorów. Wszystko to zanurzone w

psychodelicznym klimacie odwołującym się do eksperymentów spod znaku fusion z przełomu lat 60. i 70. "Butterfly" to już

wyraźny ukłon w stronę "żywego" grania. Muzycy pozwalają sobie tutaj na bardziej rozwichrzone wejścia, a całość podszywa

jedynie syntetyczny, przesterowany bas. Potem rozpoczyna się jednak bardziej elektroniczna część płyty. W "M Bass"

fascynujący dialog organów i trąbki rozgrywa się na drum`n`bassowym podkładzie uzupełnionym raperską nawijką, a

"Controlling The House" wciąga hipnotycznym, house`owym pulsem, stanowiącym podstawę dla soczystej partii fletu.

Najbardziej energetyczny utwór z całej płyty to "The Battle" - podszyte mocnym basem detroitowe electro z mroczną nawijką

samego Mad Mike`a. Jazzowy smaczek wprowadza tu niespodziewane wejście dęciaków - wcale niekolidujące z mechanicznym

charakterem podkładu rytmicznego. Do drum`n`bassu muzycy powracają w "First Reactions". Połamane bity są tu tłem dla

dzikiego sola na saksofonie wtopionego w organiczny pasaż klawiszy. A na koniec - znów powrót do bardziej "żywego"

grania: "Barbiturik Blues" z porywającą partią jazzowego klarnetu oplecioną dubowymi efektami.
Z wszystkich akustycznych eksperymentów producentów muzyki elektronicznej, płyta Laurenta Garniera wydaje się być

najbardziej sensowna. Francuz zaserwował na niej solidną porcję nu jazzu wykraczającą poza wszelkie ograniczenia i

schematy, nie tracąc przy tym nic ze swej klubowej tożsamości.

Paweł Gzyl

Uwaga !!!

Promocja SALE : Jeśli KUPISZ 2 płyty w tej promocji - To ZAPŁACISZ tylko za jedną ( tą droższą ).

TAŃSZA PŁYTA GRATIS !!!!!!!!!!!!!!!