„Galleon” utrzymany jest w klimatach piracko-fantastycznych. Mamy dobrego kapitana-zawadiakę o dźwięcznym, mogącym wśród niektórych budzić skojarzenia kulinarne, imieniu Rhama, jego towarzyszkę – piękna, rudowłosą Faith oraz tajemnicza, orientalnego pochodzenia Mihoko. Zwykle w platformówkach fabuła nie jest aż tak istotna jak inne elementy rozgrywki, jednak w „Galleon”ie pełni ona szczególna role. Przed naszymi oczami rozgrywa się naprawdę wciągająca historia, a dialogi nie pachną sztampa i często tchną świetnym poczuciem humoru autorów (wiadomo, co dwie dziewczyny to nie jedna). Nasz bohater jest rysów typowo komiksowych i jak na herosa przystało ma kwadratowa szczękę, ogromna, ledwie mieszczącą się w kubraku, klatę i patykowate nogi. Widać inspiracje znakomitym „Ico” znanym z PS2, co szczególnie widać, gdy weźmiemy pod uwagę fakt uczestnictwa w rozgrywce dam. Jeśli w „Ico” Yorda była stosunkowo samodzielna, a zakres kontroli nad nią ograniczał się do podawania jej ręki w niebezpiecznych miejscach, to w „Galleon”ie mamy całe menu poleceń, jakie możemy wydawać towarzyszkom. Nie są to operacje skomplikowane i owocnej współpracy szybko można się nauczyć. Będzie ona, bowiem wymagana do rozwiązywania zagadek, których w „Galleon”ie jest bez liku. W zagadkach tkwi siła „Galleon”a, te są skonstruowane są bardzo pomysłowo i potrafią przykuć do telewizora. Nie jest to żadne żmudne przestawianie dzwigni, każdy etap ma swój rodzaj zagadek do rozwiązania. Może być to kompletowanie przedmiotów, z których jeden może być na najwyższym szczycie, a inny w głębinach, takie regulowanie krat w menażerii pełnej dzikich tygrysów, by przedostać się do następnej komnaty czy tez nawet zmniejszenie swoich rozmiarów by wykonać pewne zadanie.