Głosy aniołów

( Laura Tuan )  

oprawa: miękka, liczba stron: 192

Niektórzy uważają je za dobrego przyjaciela, inni za niewidzialnego opiekuna, cennego przewodnika lub nawet za gwiazdę przewodnią, świetlną i bezosobową energię, bezpośrednie połączenie z Wyższą Siłą, do której możemy odwoływać się w trudnych chwilach. Wyłącznie dla tradycjonalistów anioł pozostaje eterycznym i delikatnym istnieniem, ze skrzydłami, złotymi lokami i aureolą. Być może jest trochę prawdy w tym wszystkim, jeśli w książce Enocha, filozoficznym tekście powstałym 200 laty przed narodzinami Chrystusa, aniołowie są opisani jako żarliwy ogień, punkt światła podobnego do gwiazd, czysta energia (w rzeczywistości, hebrajski termin „el”, istnieje w prawie wszystkich ich imionach i oznacza czystą siłę). To Żydzi byli pierwszymi, którzy przypisywali pochodzenie anielskich imion babilońskiej cywilizacji, gdzie około VI wieku przed Chrystusem, narodziła się astrologia. Właśnie w Syrii w XIV wieku przed Chrystusem, aniołowie byli nazywani dziećmi (to jest emanacjami) Boga lub porannymi gwiazdami.
Nie powinno się jednak wierzyć w to, iż postać anioła, wymienianego wiele razy zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, jest ściśle ograniczona wyłącznie do chrześcijańskiego świata. Grecy nazywali swoich aniołów diamones, Hindusi deva, Persowie yazata, czcigodnymi, odróżniając ich od Amesha Spenta, nieśmiertelnych bogów. W tym znaczeniu, bardziej interesująca tradycja, od której zaczynało wiele średniowiecznych filozofów polegała na tym, że Sabeans Of Harran, ludzie, wyjątkowo oddani Bogu jednocześnie wierzyli w gwiazdy, które uważali za jego sługi. Gwiazdy i aniołowie przekazywały człowiekowi wiadomości od Boga, pomagały interpretować jego zamysły i ludzkie przeznaczenie w zależności do jego woli. Dla ówczesnych aniołowie i planety żyły w ścisłej zależności, umożliwiały komunikowanie się z Absolutem, do czego potrzebowano bardziej wiary w jakiegoś planetarnego anioła jako mediatora niż bezpośredniej modlitwy.