Film, zrealizowany przez Kubricka po siedmioletniej przerwie, wywołał, jak zresztą większość dzieł reżysera, wiele kontrowersji i polemik, zwłaszcza że pojawił się niemal równocześnie z innym ważnym filmem podejmującym temat wojny wietnamskiej ? Plutonem Olivera Stone?a. O ile jednak Pluton opowiedziany jest przez kogoś, kto w Wietnamie był i daje o tym rodzaj osobistego świadectwa, o tyle film Kubricka zrobiony jest z formalnym dystansem wobec wietnamskich realiów. Kubricka bardziej niż rekonstrukcja prawdziwego obrazu tej konkretnej wojny interesują ogólne mechanizmy rządzące wojną w ogóle. Obydwa te filmy zdają się mieć podobne przesłanie ? oba opowiadają o destrukcyjnym wpływie wojny na ludzką psychikę. W Plutonie myślą przewodnią jest teza, że Amerykanie w Wietnamie walczyli w istocie z samymi sobą, tymczasem w Full Metal Jacket ta destrukcja odbywa się na poziomie bardziej elementarnym ? człowieka niszczy sama machina wojenna nakierowana na całkowite zniszczenie wyższych instynktów i przekształcenie go w maszynę do zabijania. Film dzieli się na dwa odrębne epizody. Pierwszy (krótszy), to niemal dosłowny reportaż ze szkolenia (a właściwie brutalnej tresury) młodych żołnierzy w bazie dla rekrutów. Ta część jest w swej dosłowności naprawdę znakomita. To jadowity, precyzyjnie skonstruowany atak na armię jako taką, tym wiarygodniejszy, że w sierżanta sadystę D.I. wcielił się autentyczny wojskowy Lee Ermey. To on uosabia tu cały absurd i całą grozę brutalnego łamania charakterów. Druga, wietnamska część jest niestety znacznie słabsza. Kubrickowi nie udało się przerobić konkretu wojny w coś, co rozgrywało by się poza czasem i miejscem, w uniwersalną rozprawę na temat ludzkiej agresji. Zabrakło wyrazistych postaci, a bez nich nawet tak dramatyczna scena jak powolne dobijanie przez snajpera dwóch amerykańskich marines zbyt mało nas obchodzi.