Opis stanu: obwoluta lakierowana, lekko pożółkła, posiada ślady niewielkich zarysowań i zabrudzeń, pocztówki w stanie praktycznie bez wad.
Zestaw 9 pocztówek bez obiegu w obwolucie, przedstawiających reprodukcje zachowanych fresków z kościoła pod wezwaniem Zwiastowania NMP z Supraśla, odrestaurowanych i eksponowanych w dawnej kaplicy klasztoru bazyliańskiego w Supraślu.
Freski z Supraśla
"W Supraślu odległym o 16 km na wschód od Białegostoku, przez ponad 430 lat wznosiła się wspaniała budowla sakralna, którą w dniu 23 lipca 1944 roku wysadzili w powietrze cofający się okupanci hitlerowscy.
Świątynia wzniesiona w latach 1
[zasłonięte]503-15 (pod wezwaniem Zwiastowania NMP) z fundacji Aleksandra Chodkiewicza, wyróżniała się swą sylwetką spośród budynków zespołu klasztornego. Budowla o charakterze obronnym łączyła w sobie cechy architektury bizantyńskiej z gotyckimi.
Gospodarze klasztoru, bazylianie, sprowadzeni w roku 1500 do Supraśla z niezbyt odległego Gródka, dzięki zapobiegliwości archimandryty Sergiusza Kimbara, w roku 1557 przystąpili do ozdobienia malowidłami wnętrza świątyni. Wykonanie prac powierzono mnichowi serbskiego pochodzenia, Nektarijemu. Polichromie pokrywały powierzchnie ścian, sklepienia prezbiterium i wnętrza korpusu głównego. Wykonane były techniką wapienno-temperową. W celu uzyskania lepszej przyczepności farb wykonano je na częściowo podeschnię-tym tynku z domieszką włókna konopnego. Freski przedstawiały sceny z życia Marii i Chrystusa oraz postacie licznie w religii prawosławnej występujących świętych i męczenników, apostołów i proroków, archaniołów i cherubinów, uzupełnione dekoracjami w formie pasów ornamentalnych i fryzów.
Do surowego, ale wytwornego wnętrza świątyni w 2 połowie w. XVII w okresie obowiązującej nowej unickiej reguły zakonu, zostały wprowadzone dodatkowo cztery przyfilarowe ołtarze oraz późnorenesansowy ikonostas wykonany na zamówienie bazylianów przez gdańskiego snycerza i złotnika Andrzeja Modzelewskiego. Dalsze zmiany wnętrza świątyni następują w roku 1771 w wyniku prowadzonych prac remontowych. Wprowadzono wówczas rokokowy wystrój sztukatorski, a freski prezbiterium pokryto nowymi malowidłami. Zgodnie także z duchem epoki ściany i filary do wysokości okien obudowano boazerią. Zmiany te doprowadziły do zasłonięcia polichromii w dolnej części wnętrza, pozostawiając widoczne jedynie górne powierzchnie ścian i sklepienie. Konfiskata dóbr klasztoru przeprowadzona przez rząd pruski w roku 1796 uszczupliła dochody zakonu. Zabrakło środków na konserwację zarówno świątyni, jak też i pozostałych budynków klasztornych. Spowodowało to stopniowe niszczenie malowideł ściennych. W połowie wieku XIX zapadła decyzja zabielenia całości wnętrza wapnem, które dopiero w roku 1887 za czasów archimandryty Nikołaja Dałmatowa zostało usunięte. Dalszy etap prac remontowych przypada na rok 1910. Zdjęto wówczas ze ścian północnej i południowej boazerię, a odsłonięte freski poddano konserwacji. Malowidła supraślskie przetrwały do momentu zniszczenia świątyni przez wojska niemieckie. Pozostałe dolne partie murów ceglanych zostały zabezpieczone jako trwała ruina. Ocalałe resztki polichromii odcięte w latach 1945-46 wraz z tynkiem z filarów i łuków cerkwi, poddano w roku 1964 dokładnym zabiegom konserwatorskim w Pracowni Konserwacji Zabytków w Warszawie. W ciągu trwających dwa lata prac konserwatorskich zdołano zrekonstruować i zabezpieczyć 30 fresków. W zespole tym znajduje się 7 przedstawień całopostaciowych, 3 medaliony, a pozostałe stanowią fragmenty polichromii niepełnych figur oraz dekoracji ornamentalnej. W wielu wypadkach są one zrekonstruowane z zachowanych drobnych elementów.
Uratowany cenny zespół fresków z Supraśla wzbogaca ilość zachowanych w Polsce obiektów malarstwa monumentalnego o tradycjach bizantyńskich, które w nielicznych ośrodkach dotrwały do naszych czasów. Powstałe wcześniej freski na ziemiach Małopolski historycznej (Lublin, Wiślica, Kraków, Sandomierz) wykazują łączność z Rusią Halicko-Włodzimierską, zaś polichromie supraślskie znajdują pokrewieństwo z malarstwem Półwyspu Bałkańskiego, a przede wszystkim z Serbią. Związki klasztoru bazylianów z odległą Serbią oraz z górą Athos były dość silne. Stamtąd między innymi przybywali zakonnicy do Supraśla, wśród których mógł znajdować się również mnich artysta Nektarij. Na górze Athos już w wieku XIV-XV rozwijała się z powodzeniem klasztorna sztuka malarstwa, będąca pod znacznym wpływem serbskiej szkoły malarstwa ściennego, zaś średniowieczne malarstwo serbskie znajdowało się wówczas pod wpływem malarstwa zachodnioeuropejskiego, głównie włoskiego. (...)"
Janina Hościłowicz
SPIS POCZTÓWEK
- Fragment postaci męczennika, 1557 r.
- Święta Ulita, 1557 r.
- Fragment postaci męczennika, 1557 r.
- Fragment postaci męczennika, 1557 r.
- Fragment postaci męczennika, 1557 r.
- Głowa męczennika, 1557 r.
- Fragment postaci męczennika, 1557 r.
- Fragment postaci męczennika, 1557 r.
- Fragment postaci męczennika, 1557 r.
Zapraszamy do udziału w licytacji!
Zdjęcia:
