Czy warto, po tylu mniej lub bardziej wybitnych filmowych wersjach słynnej powieści Mary Shelley, porywać się na jeszcze jedną adaptację? Jeśli jest się reżyserem takim jak Kenneth Branagh i pracuje się z aktorem tej miary co Robert de Niro, efekt z pewnością będzie godny obejrzenia, i to nie tylko przez fanów fantastyki. Branagh sięgnął do samego źródła – oryginalnej powieści, mistrzowsko odtwarzając jej mroczny, gotycki klimat i atmosferę minionych stuleci. W jego wersji historia doktora Victora Frankensteina (w tej roli sam Branagh), opętanego wizją przezwyciężenia śmierci, oraz stworzonej przez niego na pół ludzkiej, nieszczęsnej Istoty jest nie tylko ponurą baśnią i fascynującą opowieścią grozy, ale także przejmującym dramatem dotykającym istoty ludzkiej egzystencji, prawa do dawania życia i do jego odbierania. Akcja rozpoczyna się w roku 1794 na... okręcie kapitana Roberta Waltona, zmierzającym w kierunku bieguna. Nieoczekiwanie, wśród śnieżnej zamieci na pokład dostaje się niemal zamarznięty Victor Frankenstein. Jak się tam znalazł? Przerażająca historia, jaką opowiada, rozpoczyna się, kiedy Victor wstępuje na uniwersytet i zaczyna fascynować się ideami profesora Waldmana, który wierzy w możliwość przekształcenia materii w żywą istotę. Samodzielny eksperyment młodego Frankensteina, choć zakończony sukcesem, w pewnym momencie wymyka mu się jednak spod kontroli... W tym wysmakowanym wizualnie obrazie zobaczymy nie tylko nowatorsko ucharakteryzowanego De Niro (jak widać, kreacja stworzona niegdyś przez Borisa Karloffa nie jest jedyną możliwą), ale też kolejną mistrzowską rolę Branagha, który w pełni wykorzystuje doświadczenie aktora szekspirowskiego, a także bardzo dobrą Helenę Bonham Carter (Miłość i śmierć w Wenecji, Podziemny krąg, Pokój z widokiem) w roli Elisabeth, ukochanej Frankensteina. Eksperyment powiódł się w pełni - Mary Shelley’s Frankenstein to historia mroczna, ale też urzekająca i na długo dająca do myślenia.