Franciszek Wójcik (1903 - 1984) uczył się w Państwowej Szkole Przemysłowej im. Stanisława Szczepanowskiego we Lwowie, a następnie na krakowskiej Akademii u Kazimierza Sichulskiego, Xawerego Dunikowskiego, Władysława Jarockiego, Wojciecha Weissa, Stanisława Kamockiego. Pierwszą wystawę indywidualną miał w roku 1925 w Kowlu, kolejną zaś w roku 1927 we Lwowie. W roku 1938 ukończył z wyróżnieniem akademię i jako stypendysta rządu włoskiego podjął studia w rzymskiej Accademia di Belle Arti. W Rzymie miał też swoją pierwsza zagraniczną wystawę indywidualną. Naukę miał kontynuować w Paryżu, lecz wybuch II wojny uniemożliwił mu wyjazd. Artysta osiedlił się w Zakopanem, i tam spędził resztę życia. W roku 1945 wstąpił do zakopiańskiego oddziału ZPAP. Wójcik malował pejzaże, portrety, martwe natury utrzymane w konwencji realistycznej. Zajmował się też konserwacją sztuki sakralnej (także złotnictwa). Miał około 50 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, w tym dwie największe - jubileuszowe z okazji 50-lecia i 60-lecia pracy twórczej. Jego prace znajdują się w zbiorach prywatnych oraz muzealnych w kraju i za granicą. Za swoją twórczość był wielokrotnie wyróżniany przez Ministra Kultury i Sztuki oraz Związek Polskich Artystów Plastyków: otrzymał złotą odznakę za szczególny wkład w realizowaniu celów i zadań ZPAP (1976), złotą odznakę za zasługi dla Zakopanego (1978) oraz złotą odznakę za zasługi dla województwa nowosądeckiego (1981). Zmarł 27 stycznia 1984 roku w Zakopanem, i tam został pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na "Pęksowym Brzyzku".