Tematem książki jest prezentacja twórczości wybitnego brytyjskiego malarza, Francisa Bacona (1909–1992). Malarstwo Bacona, reprezentujące tendencje figuratywne w sztuce po II wojnie światowej, z jednej strony jest niezwykle popularne, z drugiej zaś budzi nieustające kontrowersje. I w jednym, i w drugim przypadku wynika to po części z repertuaru dzieł, eksplorujących fizjologię, drapieżność i śmiertelność ciała, po części z pełnej ekspresji stylizacji opartej na daleko posuniętej deformacji i przekształceniach prezentowanych figur, ale także z metod pracy, odbiegających w znacznym stopniu od tradycyjnego warsztatu malarskiego, opartych na zaskakujących rozwiązaniach i wykorzystujących duży udział przypadku.

Porządek książki odwzorowuje poszczególne etapy powstawania dzieła sztuki, co stanowiło celowe odejście od obecnej w wielu monografiach konstrukcji podporządkowanej biografii i kolejnym fazom twórczości artysty. Zabieg ten podyktowany jest chęcią wskazania jako bohatera tekstu nie malarza, lecz jego dzieło, powstające w określonych okolicznościach, podlegające metamorfozom i znajdujące się w nieustannym dialogu z tradycją malarstwa, z widzem i wreszcie z samym twórcą. To próba prześledzenia przygód powstającego wizerunku, rodzącego się nie raz, lecz wiele razy: w obiektywie aparatu, na powierzchni fotografii lub reprodukcji i wreszcie gwałtownie anektującego powierzchnię płótna. Autor podąża tropem charakterystycznych dla twórczości Bacona sprzeczności, wsłuchując się w jego pełne erudycji wywody na temat własnego malarstwa, docierając do ikonograficznych i literackich źródeł, jak i przyglądając się praktyce malarskiej, której niecodziennym przejawem było między innymi rzucanie farbą na płótno.

Treść:

• Źródło idei;
• Transformacje idei;
• Kompozycja obrazu;
• Figura w obrazie;
• Kolor obrazu;
• Ślady w obrazie;
• Trajektorie obrazów;
• „Niekończąca się obecność”.