W 1610 r. Galileusz obwieścił światu nowe odkrycia astronomiczne, dokonane za pomocą teleskopu: góry na Księżycu, satelity Jowisza, fazy Wenus i gwiazdy Drogi Mlecznej. W 1616 r. Św. Oficjum zakazało lektury dzieła O obrotach Mikołaja Kopernika. Te wydarzenia spinają klamrą czas, w którym krystalizowały się poglądy Galileusza na budowę wszechświata i na relacje między nauką a wiarą. Pod koniec tego okresu powstały Fragmenty kopernikańskie, zapiski, stanowiące rodzaj intelektualnego dziennika wielkiego uczonego i ukazujące jego sposób myślenia oraz argumentacji. Taki był początek dysputy, która blisko 20 lat później, w 1633 r. zakończy się procesem Galileusza i wyrokiem skazującym go na wyrzeczenie się własnych poglądów naukowych. Niniejsza książka zawiera pierwszy polski przekład Fragmentów kopernikańskich, opatrzony obszernym komentarzem, przybliżającym tło, uczestników i charakter siedemnastowiecznego sporu o związki nauki z religią. Tekst Galileusza uzupełniają tłumaczenia dwóch listów, kardynała Contiego do Galileusza, z 1612 r., i kardynała Belarmina do karmelity, ojca Foscariniego, z 1615 r. oraz szczegółowa chronologia wydarzeń. Autor przekładu i komentarza, Tadeusz Sierotowicz, jest astronomem, filozofem nauki i teologiem, adiunktem w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, wykładowcą w Istituto Superiore di Scienze Religiose w Bolzano oraz współpracownikiem Watykańskiego Obserwatorium Astronomicznego, autorem książki Galileusz (Kraków 2003).

Stron 148, Uniwersytet Warszawski