Flapjack – polska grupa muzyczna założona w 1993 roku, wykonująca połączenie thrash metalu, hardcore i rapcore, jak również rock.
Początki powstania kapeli datuje się na grudzień 1993 rok.Głównymi założycielami grupy byli Robert "Litza" Friedrich oraz Maciej "Ślimak" Starosta, członkowie zespołu Acid Drinkers. Po nagraniu wraz z tym zespołem płyty "Vile Vicious Vision" (nie mającej w mniemaniu wielu osób i ich samym pożądanej mocy i energii), postanowili stworzyć projekt, który zaspokoi potrzebę mocniejszego grania.
Skład nowej formacji był początkowo mało klarowny. Gitarę basową objął Tomasz "Titus" Pukacki, wokalistą został Kompas (wówczas wokalista grupy Gomor). W takim składzie muzycy odbyli jedną próbę. Po okresie przymiarek, do zespołu trafiła Amerykanka "Elizabeth" z grupy Mellow Driver (w zamierzeniu miała być wokalistką i autorką tekstów), nowy basista Hrap-Luck oraz gitarzysta Maciej Jahnz (niegdyś grał w formacji Slavoy). Za pieniądze uzyskane ze sprzedaży sprzętu muzycznego Litza wynajął studio nagraniowe celem zarejestrowania materiału na debiutancką płytę. Sesja odbyła się na początku lutego 1994 roku w gdyńskim Modern Sound Studio. Uznano jednak, iż głos Elizabeth nie pasował do całości materiału. Ostatecznie zaśpiewała ona na płycie tylko w jednym utworze ("Dead Elisabeth"). Do studia przybył natomiast Tomasz "Lipa" Lipnicki z grupy Illusion wraz z wokalistą trójmiejskiej kapeli Ndingue - Grzegorzem "Guzikiem" Guzińskim, osobą którą Litza zainteresował się podczas jednego z gdyńskich koncertów. W niektórych utworach na płycie pojawił się ponadto saksofonista Vimek z zielonogórsko-poznańskiej formacji Squot oraz kilka innych osób m.in. wspomniany Lipa oraz Titus w chórkach[3].
Premierowy album grupy zatytułowano Ruthless Kick i został wydany przez wytwórnię Metal Mind Productions. Krążek zawierał 10 utworów stanowiących nowoczesne połączenie thrash metalu oraz hardcore. Niewątpliwą zaletą płyty był głos oraz świetnie opanowana angielszczyzna Guzika, przywołująca na myśl poziom amerykańskich grup muzycznych wykonujących zbliżone gatunki muzyczne. Okładka albumu przedstawiała odcisk buta-glana, obok widniał napis "For Mosh Only" (pol. "tylko do moshu" - aluzja do tego, iż ciężkie obuwie ma służyć wyłącznie zabawie na koncertach, hasło stanowi zatem jednocześnie sprzeciw wobec przemocy)
