Oprawy filtrów B+W
Oprawy filtrów B+W wykonane są z mosiądzu, w przeciwieństwie do większości filtrów popularnych marek, które wytwarza się z tańszego aluminium. Mosiądz jest materiałem trwalszym niż aluminium, jest też odporniejszy na zmiany temperatury, dzięki czemu oprawy nie zakleszczają się w upale, jak zdarza się to pierścieniom aluminiowym.
F-PRO - nowe cieńsze oprawy
Od pewnego czasu B+W sukcesywnie wprowadza nowy typ oprawek- F-PRO- które są znacznie cieńsze i węższe niż poprzednie oprawy. Dzięki swej konstrukcji filtry w nowych oprawach można stosować nawet z obiektywami szerokokątnymi bez obawy wystąpienia winietowania. Przy filtrach w pojedynczych oprawach (większość typów: ochronne, konwersyjne, do fotografii czarno-białej itd.) winietowanie nie grozi obiektywom o ogniskowej do ok. 24mm. W przypadku filtrów z podwójnym pierścieniem, z których przedni jest obrotowy, czyli przede wszystkim polaryzerów i filtrów połówkowych, granica ta to ok. 28mm.
Grubość oprawy F-PRO (pojedynczej): - ok. 4mm (w podstawowych średnicach)
Grubość oprawy F-PRO w filtrach polaryzacyjnych i połówkowych: - ok. 7mm (w podstawowych średnicach)
W przypadku obiektywów o bardzo szerokim kącie (20, 18mm) konieczne jest zastosowanie filtra w oprawie typu SLIM.
Filtr polaryzacyjny jest jednym z najtrudniejszych w produkcji filtrów fotograficznych, dlatego osiągnięcia producentów na tym polu stanowią swego rodzaju papierek lakmusowy ich klasy i umiejętności. Technologia, na jakiej opiera się produkcja filtrów polaryzacyjnych, znana jest w głównych zarysach już od lat trzydziestych dziewiętnastego wieku. Nie jest więc niczym nowym, a jednak nadal wyprodukowanie dobrego polaryzera nie jest łatwe i wymaga zaawansowanych narzędzi. Unowocześnienia w technologii wytwarzania tego rodzaju filtrów dotyczą głównie coraz bardziej restrykcyjnej kontroli jakości na kolejnych etapach produkcji oraz na stosowaniu coraz lepszych folii polaryzacyjnych.
Jak działa polaryzer?
Promieniowanie świetlne, ze źródła naturalnego czy sztucznego, składa się z promieni wibrujących we wszystkich kierunkach. Zwykłe światło, w którym ułożenie promieni jest całkowicie chaotyczne, nazywane jest światłem niespolaryzowanym. Kiedy światło wibruje głównie w jednym kierunku, staje się światłem spolaryzowanym. Aby zrozumieć, jak przebiega polaryzacja, można wyobrazić sobie linę przywiązaną jednym końcem do pnia drzewa. Drugi koniec liny trzymamy w ręku w taki sposób, aby lina była prostopadła w stosunku do pnia. Jeśli teraz potrząśniesz liną w górę i w dół, wibracje wywołane tym ruchem będą przesuwać się w kierunku drzewa ruchem sinusoidalnym (w górę i w dół). Jeśli jednocześnie zaczniesz potrząsać liną także na boki (w płaszczyźnie poziomej), wibracje będą podążać w kierunku pnia drzewa pod kątem prostym w stosunku do kierunku pionowego. Wyobraź sobie teraz, że potrząsasz liną we wszystkich możliwych kierunkach naraz, a będziesz blisko uzmysłowienia sobie, jak zachowuje się niespolaryzowane światło. Następnie pomyśl, że lina na swej drodze w kierunku drzewa napotyka ogrodzenie z palików. Między palikami są wolne przestrzenie, biegnące pionowo. Jeśli teraz potrząśniesz liną we wszystkich możliwych kierunkach, tylko wibracje biegnące równolegle w stosunku do przerw między palikami przedostaną się dalej. Wibracje (promienie światła) poziome uderzą w paliki i zostaną zatrzymane (wygaszone).
Polaryzery Schneidera
Promienie świetlne zachowują się podobnie do liny. Filtr polaryzacyjny z wieloma "palikami" i małymi przerwami między nimi pozwala wyeliminować niemal wszystkie promienie świetlne, które nie mają przebiegu równoległego w stosunku do palików. Zatem szerokość i jakość "palików" decyduje o tym, czy filtr polaryzacyjny jest dobry czy zły. Filtry wykonane z najlepszych materiałów polaryzacyjnych gwarantują większą "wydajność", zwaną fachowo "wskaźnikiem pochłaniania" (extinction ratio). Światło odbijane przez szkło, wodę, lakier samochodu, liście czy trawę jest częściowo spolaryzowane, w głównej mierze w kierunku poziomym. Ludzkie oko nie dostrzega różnicy między światłem spolaryzowanym a niespolaryzowanym; na kliszy fotograficznej (lub innym materiale rejestrującym) jednak taka struktura światła jest winowajcą powstawania odbić, zmniejszenia kontrastu i wyblakłego oddawania barw. Dobry filtr polaryzacyjny (mikroskopijne, gęsto rozmieszczone paliki w materiale polaryzacyjnym) pozwala niemal całkowicie wygasić promieniowanie inne niż równoległe w stosunku do kierunku pionowego. W praktyce daje to wymierną poprawę jakości zdjęć (nasycone kolory, piękna, głęboka barwa nieba, redukcja odbić), a także pozwala uzyskać obrazy, które inaczej nie byłyby możliwe do uzyskania (fotografie wykonywane przez szybę, taflę wody itp.). Jakość materiału polaryzacyjnego filtrów B+W pozwala na uzyskiwanie z ich pomocą niezwykłej redukcji odblasków (bardzo wysoki współczynnik pochłaniania). Płaskość, spełniająca najbardziej rygorystyczne wojskowe kryteria płaskości optycznej, gwarantuje niezakłócony przekaz obrazu. Jakość szkła optycznego Schotta zapewnia neutralność barwową filtra.
Z lewej strony beż użycia filtra, z prawej z filtrem
|
Zastosowanie polaryzera w fotografii pejzażu daje doskonały efekt przyciemnienia nieba i wydobycia chmur: błękit nieba ulega znacznie silniejszej polaryzacji niż światło odbijane przez chmury.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Zastosowanie polaryzera w fotografii pejzażu daje doskonały efekt przyciemnienia nieba i wydobycia chmur: błękit nieba ulega znacznie silniejszej polaryzacji niż światło odbijane przez chmury.
|
|
|