SŁOWO WSTĘPNE
Publikacja polskiego historyka filozofii poświęcona filozofii polskiej nie wymaga usprawiedliwienia. Natomiast wyróżniony obszar badań, fakt skupienia uwagi na danym okresie dziejów, poddanie analizie konkretnego prądu myślowego i przywołanie tych, a nie innych nazwisk pisarzy — to wszystko spotyka się z reguły z mniej jednoznacznym odbiorem i dlatego wymaga wy­jaśnień. Łatwo uznać, że są one tym bardziej oczekiwane, gdy autorski wybór związany został z tak ważnym dla polskiej współ­czesności wiekiem dziewiętnastym, i gdy jednocześnie spośród pisarzy tego stulecia przypomniał akurat filozofujących krytyków mało czy wręcz niedostatecznie znanych w polskiej historiografii filozoficznej: Aleksandra Tyszyńskiego, Jana Adamskiego, a w kontekście ich poglądów także wystąpienia — przykładowo tylko — Michała Nowodworskiego, Władysława Horodyskiego i Stefana Harasska.
Dorobek teoretyczny czołowych przedstawicieli polskiej fi­lozofii dziewiętnastowiecznej, w tym przede wszystkim myślicie­li lat międzypowstaniowych 1830—1863, należy do stosunkowo dobrze poznanych. Historycy filozofii próbowali zdać sprawę z merytorycznej wartości badanych dzieł, starali się ustalić ich genezę oraz określić miejsce, jakie zajmują w rodzimym piś­miennictwie filozoficznym i w skali międzynarodowego ruchu filozoficznego, z którym myśl polska była wielorako związana, w niejednym wypadku twórczo go pobudzając — by wskazać tylko

Tytuł: