książki jest dopytywanie się o człowieka i o sposób jego bycia. Mimo pewnej

różnorodności formalnej i tematycznej wszystkie składające się na nią eseje jednoczy

ten sam sposób myślenia, kulminujący w nowym rozumieniu odpowiedzialności. Idzie w

niej o takie myślenie o człowieku i jego byciu w świecie, które świadomie unika

jednostronności i jałowości etyki akademickiej, pojmowanej jako izolowana dyscyplina

uniwersytecka. Dlatego znajdziemy tam, oprócz wyrafinowanych spostrzeżeń na temat

Lévinasa, Heideggera czy Nietzschego, także osadzone mocno w codzienności 

przemyślenia podejmujące podstawowe - wedle autora - pytanie etyki: "jak żyć?". Trud codziennej konieczności udzielania odpowiedzi na to pytanie daleko wykracza bowiem poza frapującą dla opinii publicznej kazuistykę etyczną. Nawet podejmując takie przynależne jej i okrzyczane już tematy, jak eutanazja czy aborcja, autor każdorazowo otwiera zupełnie nową perspektywę myślenia, nieodmiennie skłaniając czytelnika do zajęcia samodzielnego i krytycznego stanowiska.