Fenomenologia zarządzania. Przywództwo
Bronisław Bombała
Przedmiotem książki jest analiza fenomenologiczna zarządzania jako aktu przywództwa. Wątkiem przewodnim i zarazem głównym problemem badawczym jest poszukiwanie istoty (eidos) przywództwa w kontekście rozwoju osobowego uczestników organizacji, a także jej interesariuszy zewnętrznych.
Z recenzji dr hab. Krzysztofa Gładkowskiego, prof. UWM:
Bronisław Bombała niezwykle sprawnie i umiejętnie łączy najwartościowsze osiągnięcia filozofii i nauk szczegółowych, wprowadzając paradygmat fenomenologiczny do personalistycznej filozofii zarządzania. Konceptualizacja Bronisława Bombały wychodzi naprzeciw potrzebie opracowania adekwatnych podstaw filozoficznych dla teorii zarządzania. Propozycja tego uczonego jest ze wszech miar aktualna i nowoczesna. A co najważniejsze, otwarta nie tylko na aktualne, lecz i nowe rozwiązania teoretyczne i praktyczne, jakie niewątpliwe powstaną w dociekaniach służących całościowemu, a przede wszystkim – nieredukcjonistycznemu rozwiązywaniu problemów w naukach o zarządzaniu.
Spis treści:
Wstęp
Rozdział 1. Wprowadzenie do fenomenologii zarządzania – osobliwości nauk społecznych
1.1. W kierunku „trzeciej kultury”
1.2. Pytanie o stan zarządzania w Polsce 1.3. Fenomenologia jako metametoda 1.4. Fenomenologia zarządzania – zagadnienia podstawowe 1.5. Fenomenologia zarządzania jako heurystyka
Rozdział 2. Fenomenologia poznania – „powrót do rzeczy samej”
2.1. Edmunda Husserla fenomenologia transcendentalna 2.2. Kluczowe pojęcia fenomenologii transcendentalnej 2.3. Fenomenologia jestestwa (Dasein) Martina Heideggera 2.4. Od zwrotu hermeneutycznego do przewrotu dekonstrukcyjnego 2.4.1. Zwrot hermeneutyczny 2.4.2. Fenomenologia dialektyczna – zwrot krytyczny 2.4.3. Przewrót dekonstrukcyjny 2.5. Fenomenologia – opisowa i interpretująca
Rozdział 3. Fenomenologia przywództwa – „być kimś – czynić coś”
3.1. Protest personalistyczny przeciwko uprzedmiotowieniu człowieka 3.2. Fenomenologia Romana Ingardena jako reintegracja „człowieka rozdrobnionego” 3.3. Fenomenologia „moralnego wzlotu” Maxa Schelera 3.4. Edyty Stein fenomenologia wczucia jako podstawa przywództwa 3.5. Przywództwo w soczewce fenomenologicznej 3.5.1. To, co ontologiczne – przywództwo personalistyczne 3.5.2. To, co ontyczne – servant leadership i servant leader 3.5.3. Upełnomocnianie jako proces komunikowania 3.6. To, co ekoempatyczne – fenomenologia życia
Rozdział 4. Fenomenologia uczenia-się – „teraz mogę rozkwitać”
4.1. Uczenie-się w ujęciu Carla Rogersa i Carla Moustakasa 4.2. Uczenie-się w soczewce fenomenologicznej – formuła „3i” 4.2.1. Interpretacje – reformy technokratyczne w Semco 4.2.2. Inspiracje – rozmrażanie technokracji 4.2.3. Iluminacja – budowanie wspólnoty 4.2.4. Autobiografia Semlera – „moralny wzlot” 4.3. Uczenie-się – cielesność-milczenie-dyskurs
Zakończenie
Aneks
Bibliografia
| 
