Tom wierszy poety z Krakowa, przedstawiający utwory pisane w latach 2[zasłonięte]001-20 jest pozornie diametralnie odmienny od zbioru Stróża. Wiersze ze światła (WL, 2002). To już nie tamte ?sielanki?, wakacyjne kontemplacje Natury, zapisy radości istnienia, aczkolwiek i tu poeta nie rezygnuje ze sprawdzonej metody opisu: utrwalania swojej wizji poprzez uważne badanie detalu, koncentrację, skupienie.

Tym razem pojawiają się wizje ciemniejsze, tony bardziej dramatyczne. Autor pokazuje, jak często między nami jest śmierć, jak w związku z tym, z tak dojmującą bliskością spraw ostatecznych można i należy żyć. Egzystować sensownie, w związku zgody z sobą, z tym, co w nas niepowtarzalne, najlepsze, wolne.