Powieść, która poprzez język i czasy, w których rozgrywa się akcja, nawiązuje do awanturniczo-przygodowych historii „płaszcza i szpady”; najbardziej prominentnym przedstawicielem tego gatunku był monsieur Aleksander Dumas. Rzecz dzieje się w świecie równoległym, wielce podobnym do XVII-wiecznej Europy. Jest to proza z pogranicza kilku gatunków, są tam elementy powieści grozy i powieści awanturniczej.

Opowiada o poszukiwaniach pewnego klejnotu-artefaktu, który z uwagi na swoją atrakcyjność wywołuje powszechne dążenie do jego posiadania. Intrygi dworskie, szpady, pistolety, wachlarze, suknie, konie i karety, arystokracja, zakonnicy i dostojnicy Kościoła, magia i religia, tajemnica, romans - taki jest mniej więcej klimat tego dzieła. Mimo że książka rozgrywa się w klimacie awanturniczo-przygodowym, z pozoru łatwym i przyjemnym, obfitującym w pojedynki, historie miłosne, zdrady i intrygi, to jest ona tak naprawdę przeznaczona raczej dla czytelnika uważnego i wymagającego. Powieść jest bardzo „gęsta” fabularnie; występuje w niej bardzo duża liczba faktów, postaci, nazw własnych. Nie da się zrozumieć rozgrywanej intrygi z jednym okiem utkwionym w książce, a drugim w ekranie telewizora. „Klejnot i wachlarz” to przykład właśnie literatury ambitniejszej, proponującej czytelnikowi rodzaj literackiej gry, zabawę konwencją. Powieść jest bogato ilustrowana śmiałymi grafikami autorstwa Jarosława Musiała, doskonale oddającymi klimat powieści.