Fallout 3 to kolejna odsłona kultowej serii z gatunku cRPG, zapoczątkowanej w 1997 roku. Opracowaniem niniejszej części cyklu zajęli się twórcy gry The Elder Scrolls IV: Oblivion, wykorzystując jej ulepszony silnik. Aczkolwiek przykładowo system animacji i efektów świetlnych zaprojektowano od podstaw.
Grać można z wykorzystaniem perspektywy FPP lub TPP, ale niezależnie od wybranej kamery wysoka jakość oprawy wizualnej cieszy oko. Developerzy przedstawili nam życie w postnuklearnej rzeczywistości już od chwili narodzin głównego bohatera. Na początku zostajemy zabrani od konającej przy porodzie matki i poddani przez ojca (głos podłożył Liam Neeson) testowi DNA. Wybieramy wtedy swoją płeć, pochodzenie etniczne, unikalne aspekty aparycji etc. Szczególny nacisk został położony na wygląd twarzy, a po zakończonym procesie ojciec zdejmuje maskę i ukazuje swoje oblicze, będące wyraźnie podobne do naszego.
Z kolei tryb kształtowania siedmiu głównych cech protagonisty zaprezentowano w formie lektury specjalnej książeczki dla dzieci, natomiast zapoznawanie się z systemem sterowania przypomina naukę chodzenia. W wieku dziesięciu lat otrzymujemy pistolet-zabawkę na kulki oraz naręczny komputerek Pip-Boy 3000, pozwalający chociażby na podgląd stanu zdrowia, umiejętności i zbioru posiadanych przedmiotów. Dzięki temu urządzeniu słuchamy również stacji radiowych po uprzednim dostrojeniu się do ich częstotliwości. Rozgłośnie serwują nie tylko oryginalną muzykę z lat czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku, ale także podają istotne informacje (np. odnośnie zadań do wykonania). Nasze przygotowania do wyjścia z Krypty 101 kończą się w wieku lat dziewiętnastu, kiedy ruszamy śladem zbiegłego ojca. Jest to rok 2277.
Statystyki głównego bohatera przedstawiono w formie typowego falloutowego systemu S.P.E.C.I.A.L. (siła, percepcja, wytrzymałość itd.). Dowolne trzy spośród czternastu cech można rozwijać nieco szybciej, niż pozostałe. Egzystencja poza Kryptą 101 jest właściwie walką o przetrwanie. Nie można obejść się bez wody (nierzadko radioaktywnej i tym samym koniecznej do neutralizowania medykamentami), pożywienia oraz rzecz jasna broni (np. rozmaite narzędzia do atakowania na dystans, piła spalinowa, a nawet młot). Używamy jej w ramach systemu walki o nazwie V.A.T.S. (Vault-Tec Assisted Targeting System), umożliwiającego w oparciu o punkty akcji m.in. zatrzymanie upływu czasu i namierzanie konkretnych części ciała przeciwnika. Eksplorując wirtualny świat poruszamy się po obszarze nieznacznie mniejszym od tego, który widzieliśmy w Oblivionie. Jest to rejon niegdysiejszej stolicy Stanów Zjednoczonych, więc napotykamy jej charakterystyczne ruiny (chociażby pozostałości Mauzoleum Jeffersona).
Brutalność w Fallout 3 została silnie wyeksponowana. Przykładowo trafiony w głowę wróg żegna się z życiem w asyście rozbryzgującej się na wszystkie strony zawartości czaszki. Sceny tego typu prezentowane są w zwolnionym tempie. Konfrontacje z oponentami nie należą jednak do najłatwiejszych z uwagi na dopracowaną Sztuczną Inteligencję. Wrogowie kryją się za przeszkodami terenowymi, zbierają się w obliczu zagrożenia w trudne do pokonania grupy etc. Warto zauważyć, że trudność walk nie dostosowuje się, tak jak w Oblivionie, do bieżącego stopnia umiejętności protagonisty, więc odwiedzenie niektórych miejsc jest możliwe dopiero po osiągnięciu odpowiedniego progu doświadczenia (ostateczny to dwudziesty).
Developerzy z Bethesda Softworks zaserwowali nam sporą ilość dostępnych zakończeń fabuły. Związane są one naturalnie z podejmowanymi podczas rozgrywki działaniami. W akcji ponownie oglądamy falloutowy system karmy, ewidencjonujący nasze uczynki i wpływający na relacje pomiędzy bohaterem a światem. Ponadto do pomocy możemy zatrudnić najemników, aczkolwiek Fallout 3 jest przede wszystkim grą, skoncentrowaną na jednej postaci.
Spec Ops: The Line to dynamiczna gra akcji TPP, którą opracowała firma Yager Development (znana z futurystycznego symulatora Yager). Tytuł jest kontynuacją serii Spec Ops rozpoczętej przez Zombie Studios w 1998 roku.
Spec Ops: The Line przenosi nas do jednego z najbogatszych miejsc na ziemi, czyli Dubaju, doszczętnie zdewastowanego przez burze piaskowe. W obliczu katastrofy naturalnej grupa amerykańskich żołnierzy pod dowództwem pułkownika Johna Konrada zostaje w mieście, aby chronić mieszkańców niezdolnych do ewakuacji. Kontakt z oddziałem znika, aż do czasu pojawienia się sygnału alarmowego, po którym armia wysyła ekipę ratunkową.
Do zasypanego Dubaju wyruszamy w towarzystwie Martina Walkera i oddziału Delta Force. Szybko okazuje się, że nie jest to zwykła misja ratunkowa, gdyż John Konrad i jego lojalni ludzie raczej nie chcą zostać uratowani. Podczas zadania niejednokrotnie na próbę zostaje wystawiona nasza moralność, gdyż musimy podejmować wyjątkowo niewygodne decyzje, od których zależy los wielu ludzi.
Sama rozgrywka sprowadza się do przemierzania kolejnych lokacji i walki z przeciwnikami. Podczas zabawy prowadzimy drużynę złożoną z trzech, wyspecjalizowanych żołnierzy. Ważnym żywiołem okazuje się piasek (nanoszony przez dynamiczne warunki pogodowe), który niejednokrotnie jest naszym sprzymierzeńcem, ale i wrogiem. Zwiedzamy nie tylko zasypane ulice Dubaju, ale i wielopiętrowe budynki.
Na uwagę zasługuje widowiskowa oprawa wizualna tytułu, utrzymana w charakterystycznej, „piaskowej” kolorystyce. Podczas zabawy oglądamy nietypowe krajobrazy, składające się między innymi z drapaczy chmur „pochłoniętych” przez wydmy. Oprócz kampanii solowej w grze pojawia się rozgrywka wieloosobowa.
