Wagglery. Dość bogata grupa spławików, której charakterystyczna cechą jest przeniesienie środka ciężkości jak najbliżej dolnego jednopunktowego, przelotowego mocowania. Długa antena z bardzo lekkich materiałów zapewnia dalekie wyrzuty takim spławikiem oraz utrzymuje żyłkę pod powierzchnią wody, dzięki czemu wiatr nie tworzy „pętli” na wodzie, która utrudnia zacięcie. Wagglery montuje się za pomocą krętlika z agrafką. Skraca to w dużym stopniu czas gruntowania się zestawu, co ma znaczenie, gdy łowimy na dużych głębokościach. Spławiki w grupie 203 możemy podzielić na niedociążone i dociążone. Niedociążone polecamy do połowów wszędzie tam gdzie nie są wymagane dalekie rzuty oraz gdy chcemy, aby cała masa obciążenia była skupiona przy przyponie. Pozbawiamy w ten sposób ukleje możliwości zjedzenia podczas opadu naszej przynęty, przeznaczonej na gruntowe płocie. Spławiki dociążone stosujemy wtedy, gdy trzeba daleko zarzucić. Dobrze zmontowany zestaw z wagglerem dociążonym nie plącze się i leci nierzadko na kilkadziesiąt metrów.

Od kilku lat pojawiły się wagglery z kolorowymi antenami (55, 70, 77, 78, 86…) Wyobraźmy sobie, że łowimy na spadzie leszcze z gruntu, Spławik gruntujemy tak, aby ołów opierał się na dnie ledwo co je dotykając. Spławik to pokaże, wynurzając antene o 1-2 cm. Łowiąc na spadzie nie zawsze rzucimy dokładnie w to samo miejsce. Spławik więc czasem będzie więcej wystawał z wody, czasem mniej. Przy niemalowanej antenie nie ma żadnego punktu odniesienia podczas brania, na kolorowej – niezależnie ile tej anteny wystaje z wody – zawsze jest punkt odniesienia, co ma ogromne znaczenie przy delikatnych braniach, które teraz są doskonale widoczne. Wiele osób pyta w jaki sposób oznaczamy spławiki. Wartość przed skrótem „Ld.” oznacza masę dociążenia w spławiku, natomiast po „+” jest podana masa ołowiu, którą należy obciążyć zestaw na żyłce.

Wyporność: 3+4g
Długość: 35cm