DWIE KSIĄŻKI: z serii: Przygody Ciała
1. EROTYZM, autor: Georges Bataille, przekład: Maryna Ochab, wydawca: Słowo / Obraz Terytoria, Gdańsk 2007, oprawa miękka, stron 283, wymiary 163 x 225, przypisy poza tekstem, indeks. UWAGA – przetarcia i zarysowania na okładce, niewielkie zabrudzenia krawędzi bloku.
Bataille’owskie rozróżnienie trzech postaci erotyzmu: erotyzmu ciała, erotyzmu serc i erotyzmu sacrum – jest jednym z podstawowych pojęć współczesnej antropologii. W pierwszym przypadku człowiek odnajduje swój pierwotny związek z przyrodą przede wszystkim za sprawą erotycznego upojenia, które jest chwilowym unicestwieniem granic własnego ja i utożsamieniem z pierwotnym bytem natury. Erotyzm, choć w pewnym sensie nieodłączny od doświadczenia prokreacji, jest samoistnym „eksperymentowaniem psychicznym”, powiada Bataille, w poszukiwaniu sensu życia. Erotyzm serc – to romantyczna koncepcja fuzji bliskich dusz. Głębokim sensem trzeciej postaci erotyzmu, erotyzmu sacrum, analizowanego przez Bataille’a na podstawie obrzędów i rytuałów religijnych, ale także literatury, poezji, teatru etc., jest obalanie wszelkich struktur zamykających człowieka w wąskich ramach egzystencji (ramy społeczne, jednostkowa osobowość, ubiór, modele zachowania, itp.) w poszukiwania nieskończonej i niczym nieograniczonej jedności z bogiem. Erotyzm sacrum, będący zarazem doświadczenie estetycznym, etycznym i religijnym, jest definitywnych wykraczaniem człowieka poza siebie i swe ograniczenia.
2. HISTORIA TWARZY. Wyrażanie i ukrywanie emocji od XVI do początku XIX wieku, autorzy: Jean-Jacques Courtine, Claudine Haroche, przekład: Tomasz Swododa, wydawca: Słowo / Obraz Terytoria, Gdańsk 2007, oprawa miękka, stron 229, wymiary 163 x 226, przypisy poza tekstem, indeks osób. UWAGA – przetarcia i zarysowania na okładce.
Książka jest próbą nakreślenia dziejów twarzy w czasach nowożytnych, od odrodzenia fizjonomiki w wieku XVI po jej schyłek w XIX stuleciu. Autorzy nie ograniczają się jednak do tej interesującej, aczkolwiek często kwestionowanej dziedziny nauki. Ich przedsięwzięcie jest bardziej ambitne: chodzi bowiem o szeroko pojętą historię twarzy – jej rolę, sposób jej widzenia oraz zmiany, jakim ludzka twarz podlegała pod wpływem literatury, sztuki czy medycyny. Próbują przeto odtworzyć sposób, w jaki twarz wpisuje się, jako osobliwa sygnatura człowieka, w rozległy społeczny tekst oraz zbadać relację między wyglądem twarzy a labiryntem ludzkiej duszy. Jednocześnie umieszczają twarz w przestrzeni socjologicznej, analizując np. pojęcie maski oraz fenomen człowieka pozbawionego własnego oblicza.
