Autor legendarnych książek o karate, Aikido, Capoeira, Karate, Krav Maga, Kung-fu, Muay Thai, Tae Kwon Do i wiele innych.
Ksiązka zawiera 2500 haseł, unikalne rysunki i zdjęcia dotyczące sportów walki.
Właściwie nie wiadomo, dlaczego sztuki walki, pomyślane jako perfekcyjne umiejętności, których doskonalenie nie ma końca, cieszą się niesłabnącym powodzeniem, a moda na nie utrzymuje się już ponad wiek, nieco fluktuując wprawdzie, ale po słabszych okresach jakoś zawsze przychodzą lepsze.
Rzecz trudno dokładnie ocenić, ale sztukami walki zajmuje się przynajmniej kilkaset milionów ludzi na świecie.
Być może fizyczne starcie - od lekkiej kary cielesnej, aż do straszliwej, brutalnej walki na śmierć i życie - było tak powszechnym elementem jestestwa człowieka, że zakodowało w nas wielkie i mroczne emocje.
Ich oswajanie było zawsze potrzebne, aby lepiej żyć.
Marzy się taka przewaga w walce, aby jej przebieg chłodno kontrolować, ciosy rozdawać jak ojcowskie napomnienia, przewidywać skutki bez gniewu i lęku, wychodzić z walki bez większego uszczerbku fizycznego i psychicznego.
I to właściwie jest obietnica jaką oferują sztuki walki.
W pewnej mierze - obietnica realna.
Godny uwagi jest także paradoks treningu. Im więcej ćwiczymy, tym bardziej ćwiczenie sztuk walki traci cel i związany z nim sens.
Po latach treningu sylwetka, sposób poruszania się, pewność, siła i spokój w spojrzeniu, mimochodem mówią do potencjalnych przeciwników "lepiej daj spokój" i mamy coraz mniej powodów, aby uprawiać trening.
Na szczęście pojawia się sympatyczne uzależnienie. Jeśli nie czujemy parkietu czy maty pod stopami, rodzi się rozdrażnienie i dyskomfort, a organizm łaknie fizycznej pracy.
Sztuki walki, zwłaszcza dalekowschodnie, mają też potężny anturaż kulturowy, do którego mocno się przyzwyczajamy, który staje się ważną częścią naszego życia.
Jeśli ćwiczymy dalej - mimo założenia rodziny, kariery zawodowej, pościgu za pieniędzmi i innych grzechów dorosłości - to trening, nawet jeśli jest lichy i często opuszczany, i tak spełnia swoją funkcję.
W porównaniu do rówieśników jesteśmy zdrowsi, sprawniejsi, silniejsi. Mniej podlegamy stresowi, można z nami jakoś wytrzymać w domu.
Badania naukowe i własne obserwacje wskazują, że nawet najlichszy trening 2-3 razy w tygodniu i tak jest zdrowotnie wielokrotnie lepszy od wiecznych przesiadek z fotela służbowego do samochodowego i domowego.
Wreszcie nadchodzi "późna młodość" z jej kłopotami zdrowotnymi. Motywacje treningu ulegają niepostrzeżenie zmianom. Coraz rzadziej ogarnia nas gniew, a agresywni młodzi ludzie nie wzbudzają w nas chęci wdeptania ich w ziemię, lecz martwią nas złym dzieciństwem i wzbudzają troskę naprawienia.
Jesteśmy bardziej wyrozumiali. Znika pośpiech jaki towarzyszył nam całe życie, stajemy się bardziej wytrwali i systematyczni. Trening zwalnia tempo starzenia, umożliwia nam cieszenie się życiem w rozmaitych aspektach.
Tracimy szybkość i gibkość, ale wciąż mamy siłę i dobrze utrwalone nawyki ruchowe. Dzięki ćwiczeniom utrzymuje się nasze grono wieloletnich kolegów, nawet po odejściu na emeryturę.
Słowem - warto ćwiczyć całe życie, nie martwiąc się o wyniki. Warto wrócić do treningu w każdej chwili życia, warto rozsądnie zacząć. Róbmy swoje, normalnie i z umiarem, ale wytrwale. Rozmaite dobre rzeczy przyjdą same.
