ELEGANCKI WŁOSKI PISTOLET KAPISZONOWY Z XVIII w.

(1104-G)

Cena nie zawiera skrzyneczki. .

Materiał:
stop cynku i aluminium oraz drewno

Producent: Denix Hiszpania

długość 37 cm
waga: 0,7 kg

Prezentowany model jest tylko wierną repliką oryginału, z której można oddać jedynie pusty-suchy strzał.


Poniżej kilka interesujących danych:

"Broń czarnoprochowa - rodzaj broni palnej w której wystrzelenie pocisku jest efektem gwałtownego spalania czarnego prochu. Dziś taką broń w użyciu bojowym prawie zupełnie zastąpiła broń, w której spalane są różnego rodzaju prochy bezdymne, tzw. nitro.

Bronią czarnoprochową są wszelkiego rodzaju działa i broń ręczna produkowane do końca XIX wieku (a także ich późniejsze repliki), gdyż w tym wieku wynaleziono inne materiały miotające poza prochem czarnym, z reguły znacznie skuteczniejsze i nie wytwarzające dymu (prochy bezdymne). Broń czarnoprochowa była najczęściej ładowana odprzodowo, tj. od strony lufy, osobno prochem i pociskiem, ewentualnie wieloma pociskami, różnymi elementami uszczelniającymi takimi jak przybitki, flejtuchy. Istnieją też liczne przykłady broni czarnoprochowej odtylcowej, np. niemiecki model 1842, tzw. karabin Dreysego. W późnej broni czarnoprochowej często stosowano amunicję scaloną, bocznego bądź centralnego zapłonu, w papierowych gilzach lub łuskach.

W działach i wczesnej ręcznej broni palnej, np. rusznicach, samopałach, proch zapalał tlący się lont umieszczony w otworze w lufie w miejscu, gdzie znajdował się ładunek. Od XV wieku w broni ręcznej wykorzystywano różne typu mechanizmu odpalającego ładunek za pociągnięciem spustu - zamki: lontowy, kołowy, skałkowy, kapiszonowy, iglicowy (używany w broni na amunicję scaloną, najczęściej w 2. połowie XIX wieku), występujące w licznych wariacjach. Większość egzemplarzy broni czarnoprochowej odprzodowej miała lufę gładką, ze względu na trudności techniczne wykonania gwintu, a także przede wszystkim kłopotliwe ładowanie broni gwintowanej od przodu, kiedy pocisk trzeba było przepchnąć przez całą lufą, uważając jednocześnie aby go nie odkształcić. Istniały jednak egzemplarze gwintowane, przeznaczone szczególnie do polowania, dla strzelców wyborowych itp. W późniejszej broni odtylcowej lufę najczęściej gwintowano, w ten sposób znacznie zwiększając jej celność. W broni ręcznej przeznaczonej do strzelania śrutem - niektórych strzelbach myśliwskich, garłaczach, a także w kartaczach, gwintu nigdy nie stosowano. Broń czarnoprochowa może być przeznaczona do strzelania zarówno kulami, pociskami niekulistymi (tylko gwintowana), jak i śrutem"1.


"Zamek kapiszonowy wynaleziony został w 1818 roku, po czym na przełomie lat 30. i 40. XIX wieku wprowadzono go do powszechnego użycia w armiach, częściowo wypierając starszy zamek skałkowy. Zamek kapiszonowy był prostszy w użyciu i pewniejszy w działaniu (odpadała konieczność podsypywania prochu na panewkę i wrażliwość na czynniki pogodowe), przyczyniając się do rozwoju broni strzeleckiej. W drugiej połowie XIX wieku został jednak wyparty przez broń odtylcową na naboje zespolone"2.




1-Broń czarnoprochowa [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2008-09-6 12:41Z [dostęp: 2008-09-9 17:21Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bro%C5%84_czarnoprochowa&oldid=13[zasłonięte]739

2-Zamek kapiszonowy [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2008-05-5 18:04Z [dostęp: 2[zasłonięte]008-10 17:52Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zamek_kapiszonowy&oldid=12[zasłonięte]598