Spis treści
Paweł Polit, Tykanie zegara słonecznego
Patrick Komorowski, Powinowactwa z wyboru w twórczości Edwarda Krasińskiego i Eustachego Kossakowskiego
Rzeźby zdarzeniowe i fotografie reportażowe, z Anką Ptaszkowską rozmawia Andrzej Przywara
Chronologia


"Trudno jest wyodrębnić i opisać fizyczny substrat prac Edwarda Krasińskiego. Konsekwentnie rozluźniając od początku lat 60. wewnętrzną strukturę swoich prac i dążąc do zintegrowania ich z bezpośrednim otoczeniem, artysta skutecznie unika pułapek teoretycznego dyskursu z jego tendencją do zawłaszczania przekazu i zamykania go w granicach sztywnych rozróżnień pojęciowych. Obwołany rzeźbiarzem w połowie lat 60.,1 Krasiński wydaje się skutecznie wyprzedzać w każdej ze swoich kolejnych artystycznych manifestacji przykładaną do nich metodę opisu i wynikającą z niej wykładnię, wywołując efekt specyficznego opóźnienia dyskursywnego i powodując w konsekwencji nawarstwienie komentujących jego twórczość narracji. Dzieje się tak nie dlatego, że prace jego zorientowane są na eksplorację zjawiska szybkości i ruchu, lecz dlatego, że są one same — i to jest teza, której zamierzam bronić w niniejszym tekście — wyposażone w pewien wymiar teoretyczny."
P. Polit, Tykanie zegara słonecznego