ECHA - HISTORIA PINK FLOYD In rock muzyka rock

09-03-2012, 18:39
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Cena kup teraz: 135.50 zł

Użytkownik www_ksiegarz_pl

numer aukcji: 2108738549

Miejscowość szybka wysyłka

Koniec: 09-03-2012 16:06:28

Dodatkowe informacje:
Stan: Nowy
Okładka: twarda z obwolutą
Rok wydania (xxxx): 2009
Język: polski

echa

KOMPLETNA HISTORIA PINK FLOYD

autor: GLENN POVEY

WYDAWCA: IN ROCK

LICZBA STRON: 368

FORMAT: 290 X 240

Pink Floyd – zespół, który rozpoczynał karierę w połowie lat sześćdziesiątych od występów w maleńkich salkach kościelnych – stał się rockową legendą, sprzedającą miliony płyt i koncertującą na największych stadionach.

Ta wspaniała książka jest poświęcona całej karierze grupy i ukazała się w 40. rocznicę wydania przez nią pierwszej płyty.
Zawiera monograficzny opis kariery całego zespołu i jego poszczególnych członków od czasów sprzed Pink Floyd w roku 1962 do chwili obecnej.

Echa, po raz pierwszy w historii, zawierają starannie opracowaną listę wszystkich koncertów Pink Floyd i poszczególnych członków zespołu, zestawy granych na koncertach utworów, występy w radiu i telewizji oraz pełną dyskografię angielską i amerykańską.

W książce znalazły się rzadkie i nigdy wcześniej nie publikowane fotografie zespołu, a także graficzne pamiątki, w tym plakaty, reklamy, ulotki i bilety z każdego okresu działalności zespołu.
Echa to najbardziej wyczerpująca książka o Pink Floyd, jaka kiedykolwiek ukazała się drukiem.

Fragment rozdziału 1:

Choć zespół Pink Floyd nie był znany szerzej aż do roku 1967, jego początków szukać należy już we wczesnych latach sześćdziesiątych, w szybko rozszerzającym się kręgu powiązanych ze sobą grup i muzyków, związanych z niewielkim, kosmopolitycznym miastem uniwersyteckim cambridge na wschodzie anglii.

Dwóch spośród założycieli zespołu tam właśnie dorastało: Syd Barrett (właściwie Roger Keith Barrett, urodzony 6 stycznia 1946 w Cambridge; przydomek „Syd” przybrał jako nastolatek od miejscowego, starszego muzyka grupy jazzu tradycyjnego Sida Barretta) oraz Roger Waters (właściwie George Roger Waters, urodzony 6 września 1943 w Great Bookham w hrabstwie Surrey). Było to także rodzinne miasto muzyka, który dołączył do zespołu w końcu lat sześćdziesiątych, Davida Gilmoura (właściwie David Jon Gilmour, urodzony 6 marca 1946 w Cambridge). Jednakże tylko Barrett i Gilmour już jako nastolatkowie byli aktywnymi muzykami w mieście.
We wczesnych latach sześćdziesiątych scena muzyczna Cambridge wprost tętniła życiem. Miejscowy uniwersytet i samo miasto były wylęgarnią zespołów, a instrumentaliści regularnie krążyli między nimi. Jednak pod koniec roku 1966 roku nastąpiła dość widoczna zmiana; Londyn zaczął przyciągać coraz więcej utalentowanych muzyków i pod koniec lat sześćdziesiątych scena Cambridge była już tylko cieniem niedawnej świetności.
Pierwszy przejaw aktywności muzycznej któregokolwiek z przyszłych członków Pink Floyd można umiejscowić w roku 1962. Wtedy to w domu rodzinnym Syda Barretta przy Hills Road w Cambridge w każde niedzielne popołudnie odbywały się spotkania młodzieży. Zebrani w pokoju na tyłach wielkiego domu, podobnie Luksemburg i grali swoje ulubione piosenki, pochodzące głównie z najnowszych rock and rollowych singli ze Stanów Zjednoczonych, zdobywanych pośrednio od personelu amerykańskiej bazy wojskowej we wschodniej Anglii. Grali na prowizorycznych instrumentach, a jeśli byli szczęściarzami – na swoich pierwszych gitarach akustycznych. Barrett był nie tylko najmłodszym spośród rodzeństwa, ale też jedynym dzieckiem, które nadal mieszkało w domu. Jego dwie siostry i brat dawno się wyprowadzili. Matka była osobą tolerancyjną i cieszyło ją, że syn miał towarzystwo, nie tylko ze względu na brak rodzeństwa, ale też z powodu niedawnej śmierci ojca.
Uważa się, że spotkania te stały się dla ciągle powiększającej się grupy młodzieży z Cambridge głównym miejscem aktywności twórczej. Wśród stałych gości byli miejscowi chłopcy: Geoff Mott, Clive Welham, potencjalny perkusista, stukający widelcem i nożem w pudełko po herbatnikach, i Tony Sainty. Po jednym z takich spotkań zapaleni młodzi muzycy, w tym Barrett, postanowili założyć grupę. Nazwali się Geoff Mott And The Mottoes. A ich formacja lokuje się na samym dole, w korzeniach drzewa genealogicznego Pink Floyd.
Mott, wyrzucony ze szkoły za niezbyt dobre zachowanie, cieszył się jak najgorszą reputacją. Jego widoczna arogancja i imponująca postura sprawiły, że wydawał się oczywistym frontmanem nowego zespołu, który ledwie kilka razy wystąpił przed publicznością.
„Udzielaliśmy się głównie na prywatnych imprezach”, wspominał w późniejszych latach Barrett. „Trochę muzyki pisaliśmy sami, ale główną część repertuaru stanowiły kawałki instrumentalne Shadowsów i piosenki amerykańskie. W końcu grupa się rozpadła, a ja zainteresowałem się bluesem, tym razem jako basista. Miałem Hofnera, grałem na nim przez parę lat”. (1)
Albert „Albie” Prior, szkolny przyjaciel Barretta, wspomina go bardzo ciepło: „W latach sześćdziesiątych chodziłem do szkoły średniej w Cambridge, a Syd był o rok niżej. Był artystyczną duszą, osobą twórczą i przyjazną. Z tego czy innego powodu zapamiętałem takie zdarzenie: siedzieliśmy w szkolnej toalecie i Syd powiedział, że chciałby dołączyć do naszej grupy (należałem już wtedy do The Ramblers), oraz zapytał, co w tym celu powinien zrobić, a zwłaszcza jaka fryzura byłaby najlepsza”. (2)
Jeden z pierwszych publicznych występów The Mottoes – jeżeli nie jedyny – odbył się 11 marca 1962 roku na potańcówce w Friends Meeting House, zaraz po marszu protestacyjnym przez miasto, zorganizowanym przez Kampanię na rzecz Rozbrojenia Nuklearnego. Roger Waters jako członek młodzieżowego skrzydła tej organizacji był zaangażowany w przygotowanie manifestacji, zaprojektował nawet afisz, który o niej informował. Choć miał tylko nikły kontakt z The Mottoes, właśnie na ten okres datuje się początek jego przyjaźni z Barrettem.
We wrześniu tego roku Barrett uzyskał dwuletnie stypendium do Cambridge College of Arts and Technology. Tymczasem Waters opuścił latem Cambridge i przeprowadził się do Londynu, by odbyć praktykę w pracowni architektonicznej przed rozpoczynającymi się we wrześniu siedmioletnimi studiami na wydziale architektury Regent Street Polytechnic. Dopiero w Londynie zaczął poważnie myśleć o zostaniu muzykiem.
Jak się okazało, The Mottoes działali bardzo krótko. Geoff Mott z większym powodzeniem kontynuował karierę w zespole The Boston Crabs, który jako pierwszy z Cambridge podpisał umowę z firmą płytową (EMI). Niestety, podobnie jak wiele młodych grup, i on wkrótce potem się rozpadł..