|
Select Music |
| e-mail: [zasłonięte]@wp.pl |
|
Przed dokonaniem zakupu prosimy o zapoznanie się ze stroną "O nas". | |
| Wykonawca |
EARL RONNIE & THE BROADCASTERS |
| Tytuł |
Peace Of Mind (Digipack) |
| Firma fonograficzna |
Hep Cat, 2009 |
| EAN |
'067[zasłonięte][zasłonięte]70521 |
| Kategoria |
Blues |
| Nośnik / Ilość |
CD/1 |
| Stan |
Nowa w folii |
| |
|
| Opis |
Album zawiera 12 wyśmienicie zagranych bluesowych utworów. Dodano także 2 koncertowe nagrania bonusowe. Skład grupy : Ronnie Earl - guitar, Darrell Nulish - vocals, harmonica, Tony Zamagni AKA - organ, Dave Maxwell - piano, Steve Gomes - bass, Per Hanson - drums, Gregg Piccolo - tenor sax, Doug James - baritone sax. Ronnie Earl jest według wielu opinii najlepszym gitarzystą jaki kiedykolwiek pojawił się w muzyce rockowej. Urodził się 10 marca 1953 roku w Nowym Jorku. Z pochodzenia jest Węgrem (właściwe nazwisko - Horvath, ojciec - Akos, matka - Mutcika). Jako dziecko uczył się grać na fortepianie. Interesował się muzyką jazzową, głównie twórczością John'a Coltrane'a, Sonny'ego Rollins'a, West'a Montgomery'ego i Charles'a Mingus'a. Wiele wolnych chwil spędzał w różnych klubach jazzowych, głownie w "Village Vanguard". W 1974 roku przeniósł się do Bostonu, by podjąć studia na jednym z bostońskich uniwersytetów. W 1975 roku przypadkowo znalazł się w jednym z bostońskich klubów bluesowych, na koncercie Muddy'ego Waters'a. Koncert ten zafascynował go do tego stopnia, że od tej chwili zaczął słuchać wyłącznie płyt bluesowych (głownie B.B. King'a, Alberta King'a, Magic'a Sam'a, Otis'a Rush'a, Buddy'ego Guy'a oraz T-Bone'a Walker'a). Postanowił, że będzie grał bluesa, zaczął więc intensywnie ćwiczyć grę na gitarze.W 1977 roku założył swój pierwszy zespół - Guitar Johnny& The Rythm Rockers. W latach 80-tych Ronnie Earl był już członkiem wysoko cenionego w USA big-bandu bluesowo-jazzowego Roomful of Blues, gdzie w 1979 roku zastąpił samego Duke'a Robillard'a. W zespole tym występował przez 8 lat, stając się jego pierwszoplanową postacią. Roomful of Blues z Ronnie Earl'em w składzie zagrał niezliczone ilości koncertów (wg. niektórych źródeł do 300 rocznie) oraz nagrał 6 płyt. W 1987 roku Ronnie Earl opuścił szeregi Roomful of Blues i poświęcił się karierze solowej. Założył własny zespół - Ronnie Earl & The Broadcasters. Okres od 1993 do 1997 roku jest bezsprzecznie najlepszym okresem w karierze Ronnie'go Earl'a. Zdobył w tym czasie kilka prestiżowych nagród: w corocznej ankiecie pisma "Down Beat" płyta "Grateful Hearts: Blues & Ballads" została uznana za "Album roku", dwukrotnie uhonorowano go bardzo liczącą się nagrodą W.C. Handy'ego (tzw. "Bluesowy Oskar") dla najlepszego bluesowego gitarzysty roku (1997 i 1998). Ronnie Earl będąc wspaniałym muzykiem występował i nagrywał w doborowym towarzystwie. Oprócz muzyków wymienionych w powyższym tekście, w różnych składach The Broadcasters lub gościnnie na płytach Ronnie'go Earl'a wystąpili: Kaz Kazanoff, Jerry Portnoy, Darrell Nulisch, Ron Levy, Curtis Salgado, Robert Jr. Lockwood, David "Fathead" Newman i wielu innych. Ale i Ronnie Earl bardzo chętnie był zapraszany przez innych wykonawców do udziału w sesjach nagraniowych do ich płyt. |
| Utwory |
| 1. I Want To Shout About It |
|
| 2. I Wish You Could See Me Now |
|
| 3. Peace Of Mind |
|
| 4. T-Bone Boogie |
|
| 5. Wayne's Blues |
|
| 6. Bonehead Too |
|
| 7. More Than I Deserve |
|
| 8. Can't Keep From Crying |
|
| 9. I Cried My Eyes Out |
|
| 10. No Use Crying |
|
| 11. Stickin' |
|
| 12. Wayward Angel |
|
| 13. Can't Keep From Crying - (Live) (Bonus Track) |
|
| 14. I Found A New Love - (Live) (Bonus Track) |
| |
| |
|
| |
| |
|
