Jest to książka dla wielbicieli sztuki. Czyta się ją tak, jak się maluje obrazy. W skupieniu i bez pośpiechu, ponieważ należy ją kontemplować. Zawiera przepiękne opisy dzieł wielkich impresjonistów, oswaja malarstwo i sprawia, że człowiek chce wsiąść w pierwszy samolot do Paryża i napaść oczy tą cudowną paletą opisywanych barw. Osią opowieści jest postać wybitnego malarza Roberta Oliviera, który pała niezdrową fascynacją osobą i dziełami XIX-wiecznej malarki Beatryce. Jego losy poznajemy dzięki opowieściom bliskich mu osób - żony i kochanki, oraz dzięki uporowi leczącego go psychiatry. W książce w piękny sposób nakreślone są relacje międzyludzkie, z treści bije szacunek dla człowieka wraz z jego ułomnościami, które przecież sprawiają, że wszyscy jesteśmy wyjątkowi. W moim odbiorze autorka pisała książkę zgodnie z tezą humanistów"nic, co ludzkie, nie jest mi obce" i to właśnie sprawiło, że jej treść dociera do czytelnika w szczególnie delikatny i piękny sposób. Urzekająca proza!