Inne polskie nazwy to: krew Chrystusa, ziele Św. Jana, krzyżowe ziele, arlika. "Parę garstek zielska Ot, suche badyle, A tu zdrowia ludzkiego, Tu bożych łask tyle. ( W. Syrkomla)

Bylina o cierpkim smaku i ostrym korzennym, zapachu. W ziołolecznictwie stosowany wewnętrznie i zewnętrznie. Najczęściej dziurawiec jest stosowany przy przejściowych zaburzeniach trawiennych i niedomaganiach wątroby. Używany na te dolegliwości jako napar z 1 łyżki ziela dziurawca, 1 łyżeczki ziela mięty pieprzowej i 1 łyżeczki rumianku pospolitego. Mieszankę zalewa się 2szklankami wrzątku. Pozostawia na 20 minut, cedzi się i pije 3 razy dziennie po pół szklanki przed posiłkiem. Takiego naparu używa się również do płukania ust przy niemiłym zapachu, zapaleniu gardła, nieżycie nosa a także do przemywania skóry przy stanach ropnych.

Na okłady do gojenia skóry można też wykorzystać olej dziurawcowy, który przygotowuje się z 50 g świeżych kwiatów (ziele ścina się na początku kwitnienia) i 200 g oleju roślinnego ogrzewanych na parze, mieszając do chwili, gdy kwiaty staną się kruche a płyn sczerwienieje. Wówczas cedzi się go, zlewa do flaszek i przechowuje w chłodnym miejscu. Taki olej jest szczególnie przydatny na oparzenia I i II stopnia, na odmrożenia i owrzodzenia żylakowe.

Na wzmocnienie systemu nerwowego można stosować napar z 1 łyżki ziela na szklankę wrzątku, pijąc po pół szklanki 2-3 razy dziennie na 30 minut przed posiłkiem a także wieczorem przed snem.

UWAGA! Nie należy stosować kuracji dziurawcowej dłużej niż 3 miesiące.

Opisy mieszanek zaczerpnięte z książki Danuty Tyszyńskiej-Kownackiej i Teresy Starek "Zioła w polskim domu" wyd. WATRA

Dotatkowe informacje: http://www.poradnia.pl/ziololecznictwo/ziola-polskie/1523-dziurawiec-zwalcza-depresje-i-stany-lekowe