Pierwsza powieść z cyklu "dylogii warszawskiej", publikowana najpierw w odcinkach na łamach "Gazety Polskiej", a następnie wydana w formie książkowej w 1935 roku. Powieść składa się z serii epizodów, dotyczących każdej z postaci: Franki, Kwiryny, Bronki i Amelki. Są ostatnie lata przed wybuchem I wojny światowej. Cztery kilkunastoletnie dziewczęta z Nowolipek ukończyły szkołę powszechną i daremnie marzą o dalszej nauce. Matka Franki jest służącą, nie ma pieniędzy, a jej córka mieszka w schronisku dla sierot. Po kolejnym życiowym niepowodzeniu popełnia samóbójstwo. Rodzice Kwiryny są właścicielami sklepiku spożywczego, ale nie zamierzają pomóc córce w dalszym kształceniu się. Ojciec Bronki, odkąd nawiązał romans z kuzynką Heleną, nie chce dawać pieniędzy na utrzymanie rodziny, a żyjąca w krańcowej biedzie wdowa Raczyńska, matka Amelki, pragnie tylko jak najszybciej i najkorzystniej wydać córkę za mąż.