Nie jest to typowy podręcznik do historii filozofii, ale za to bardziej użyteczny i pouczający niż cała półka typowych podręczników. Bertrand Russell (1[zasłonięte]872-19), jeden z najwybitniejszych filozofów brytyjskich XX wieku, laureat Nagrody Nobla (1950), napisał Dzieje w czasie II wojny światowej jako historię na wskroś nieakademicką i prywatną. Nie stroni w niej od radykalnych opinii, z jednymi klasykami poważnie dyskutuje, innych wyśmiewa, a czytelnik otrzymuje rozległą panoramę myśli filozoficznej wraz z jej historycznym kontekstem społeczno-politycznym. Dystans i sceptycyzm, świeżość spojrzenia i przenikliwa argumentacja będą dla niego lepszym wprowadzeniem do filozofii niż niejedno rzeczowe, lecz drętwe kompendium. Zresztą Russell nie zamierzał dawać systematycznego wykładu historii filozofii, lecz raczej jej historię społeczną, polemiczne ujęcie pewnej filozoficznej kultury, początkowo zdominowanej przez scholastykę, a potem, w czasach nowożytnych, przez naukę. Autor nie ukrywa tu swoich sympatii ani antypatii, stwierdził Stanisław Lem, który Dzieje Russella gotów był zabrać na bezludną wyspę.