Żyjemy na górze trupów i bólu. Elfriede Jelinek Dzieci umarłych pokazują nieznane dotychczas w Polsce oblicze pisarki jako wielkiej moralistki, tej, która zmusza do niemal psychoanalitycznej pracy nad historią. Powieść ukazuje wyparte aspekty austriackiej przeszłości i zadaje pytanie o odpowiedzialność za faszyzm, za udział w ludobójstwie. W krajobrazie pięknej styryjskiej prowincji, w sielskim alpejskim pensjonacie, trudno dostrzec jakikolwiek ślad zbrodni. Jednak historia powróci w przerażających okolicznościach, bo prawdy nie zdołają ukryć ani ziemia, ani czas. Raz popełnione morderstwo krąży w krwiobiegu świata. Duchy umarłych są stale obecne pośród żywych, nawet jeśli ci ostatni zdają się tego nie dostrzegać. Austria okazuje się w tej perspektywie wielkim cmentarzem, domem umarłych, krajem, który nigdy nie uporał się z nazistowską przeszłością, również dziś pełnym nieodpowiedzialnych szaleńców, niemających poszanowania dla różnych form życia. Jelinek w mistrzowski sposób porusza temat obecny stale w twórczości innych wybitnych współczesnych austriackich autorów: Martin Pollacka, Roberta Menassego, Roberta Schindla, Josepha Haslingera. To oni piszą w imieniu wszystkich wymordowanych, a także ich dzieci, tytułowych dzieci umarłych, tych, którzy nie mogą już dać świadectwa. Jedna z najważniejszych powieści Jelinek.

Stron 664, WAB