Konie huculskie to jedna z najstarszych, prymitywnych ras koni. Wywodzi się z terenów Bukowiny i Huculszczyzny przynależnych geograficznie do Karpat Wschodnich i reprezentuje odmianę konia górskiego [Hollander 1938b, Budzyńska i wsp. 2003, Purzyc 2006, 2007a, Komosa i Purzyc 2009]. Tereny te stanowią część byłego-województwa stanisławowskiego i dlatego hucuły uznawane są za rasę polską.
Czas powstania rasy, jak również pochodzenie koni huculskich nie są w pełni udokumentowane [Starzewski 1927, Purzyc 2006, 2007a]. Wpływ na ich ukształtowanie miały różne rasy i typy koni, między innymi konie Przewalskiego, tarpany, konie arabskie, węgierskie, orientalne, jak też konie noryckie [Hollander 1937, Brzeski i Jackowski 1988, Sasimowski 1994, Jackowski 2005c, Purzyc i wsp. 2007]. Istotnym elementem, który miał wpływ na kształtowanie się cech pokroju hucułów, było surowe, górskie środowisko panujące w Karpatach Wschodnich. Ponadto, ze względu na dużą odporność i wytrzymałość konie te były wykorzystywane do ciężkich prac przez ludność zamieszkującą Huculszczyznę oraz przez wojsko, co prawdopodobnie przyczyniło się do ukształtowania pewnych cech pokroju. Obecnie konie te są użytkowane wszechstronnie, między innymi w turystyce górskiej, rajdach długodystansowych, jak również w hipoterapii [Brzeski i wsp. 1995, Kosiniak-Kamyszi wsp. 2000, Budzyński i wsp. 2001, Jackowski 2005c, Purzyc 2007a]. Odznaczają się łagodnym temperamentem i są przyjaźnie nastawione do człowieka, co jest bardzo istotne nie tylko z powodu ich wartości użytkowej, ale także dla praktyki badawczej, między innymi dla dokonywania pomiarów biometrycznych.

Konie huculskie, w porównaniu z bardziej szlachetnymi rasami, są niewielkiego wzrostu. Ich wzorzec biometryczny, zgodnie z zasadami obowiązującymi w Unii Europejskiej, został ustalony na podstawie analizy hodowlanego pogłowia żyjącego w naszym kraju. W Polsce określono go w VIII tomie Księgi stadnej koni rasy huculskiej [Tomczyk - Wrona 2004]. Uwzględniono go również w Programie hodowli koni rasy huculskiej [PHKH 2007] oraz w Programie ochrony zasobów genetycznych koni rasy huculskiej [POZGH 2010]. Wzorzec ten został także przyjęty przez międzynarodową organizację Hucul International Federation. Wartości charakteryzujące eksterier polskich hucułów przedstawia tabela l.
Ze wstępu