Dwa krzesła datowane na koniec XVII w., o identycznych wymiarach (wys. 120 cm; szer. 51cm; głęb. 45 cm). Krzesła różnią się drewnem z jakiego zostały wykonane (brzoza i orzech) oraz formą toczonych elementów. Oparcia obu krzeseł kryte są zachowanym, ręcznie malowanym kurdybanem. Skórzane pokrycie siedzisk wtórne.

Zarówno forma, jak i konstrukcja krzeseł typowa dla mebli z okresu ich powstania. Toczone elementy z graniastymi łącznikami wykorzystywane są w stylizowanych meblach do dnia dzisiejszego. Jednak w przypadku opisywanych krzeseł występują typowe dla epoki, miejscami przelotowe, zbieżne, ręcznie wykonane kołki. Tylne powierzchnie krzeseł –według współczesnych norm estetyki- wykonane niedbale. Jednak ta „niedbałość” jest jednym z kryteriów datowania mebli. Na ten stan rzeczy miały wpływ dwa czynniki: krzesła w owym okresie, w domach możnych, na co dzień ustawiane były przy ścianach pomieszczeń i wysoka pracochłonność obróbki drewna ówczesnymi, prostymi narzędziami. Dlatego  takie opracowanie niewidocznych powierzchni mebli jest w pełni uzasadnione.

Krzesła z wyraźnymi śladami wieloletniego użytkowania, po zachowawczej konserwacji, co pozwala na ich okazjonalne używanie zgodnie z ich przeznaczeniem. Forma opisywanych mebli –w zestawieniu z krzesłami XIX i XX w. w typie „gdańskim”- dość prosta. Uwagę zwracają wysokie oparcia kryte rzadko zachowanym kurdybanem, który w tym wypadku pierwotnie mógł stanowić dekorację ścian reprezentacyjnego pomieszczenia.

Okazjonalna możliwość używania krzeseł, brak szczególnie rozbudowanych zdobień, a przede wszystkim ich 300 letnia historia, to czynniki, które powodują, iż są to meble dla konesera, który potrafi docenić te wszystkie cechy. Krzesła te, niewątpliwie muzealne, mogą stanowić ozdobę niejednego salonu czy holu domu

Zapraszam do obejrzenia mebla w galerii sklepu

antykiart_pl

Warszawa, ul. Baletowa 30 B

 Na dodatkowe pytania odpowiem pod nr 502 [zasłonięte] 832 lub 501 [zasłonięte] 565