Kariera Chucka Norrisa zaczęła się właśnie od tego wielkiego kinowego hitu połowy lat osiemdziesiątych. Zaginiony w akcji zadecydował o wciąż aktualnym filmowym image’u Norrisa - nieposkromionego twardziela-samotnika, walczącego z niesprawiedliwością i złem tego świata. Jak w większości produkcji z Norrisem, ten film nie należy do tych, nad którymi trzeba się wysilać by pojąć ich głęboko ukryty sens. Ale przecież nie możemy poczytywać tego za słabość tego obrazu, bo jego celem nie było zmuszenie widza do refleksji, ale dostarczenie mu jak największej ilości mocnych wrażeń i adrenaliny. A tę rolę Zaginiony w akcji spełnia całkiem przyzwoicie, nie gorzej niż np. podobny w tematyce Rambo. Jest tak samo prawie całkowicie wyprany z treści. Norris mógłby stanąć ze Stallonem w zawody: kto zabije więcej Wietnamczyków.

James Braddock – weteran z Wietnamu – po powrocie do USA stwierdza, że kilku jego kolegów nadal jest przetrzymywanych przez Vietkong. Podejmuje próby przekonania rządu do tego, aby wysłać oddziały w rejony, w których jak twierdzi są przetrzymywani amerykańscy jeńcy. Wszyscy uznają go za szaleńca i nikt nie traktuje go poważnie, a więc nasz bohater sam podejmuje karkołomną misję uwolnienia jeńców z rąk wroga.